Szpilki na Giewoncie 2

O szpilkach na Giewoncie part one ( oczywiście jeśli ktoś ma ochotę), można przeczytać tutaj: http://lemuriza1972.bikestats.pl/444952,Szpilki-n...
Dzisiaj Giewont zimą, przytrafił mi się po raz drugi. „Przytrafił” to jest chyba dobre słowo, bo jakoś szczerze mówiąc nie miałam wielkiej ochoty na wyjazd dzisiaj. Cały tydzień był bardzo ciężki i marzyłam o wyspaniu się i takiej pełnej regeneracji przed nadchodzącym kolejnym tygodniem . Marzyłam o dniu z książką i herbatą ( żeby było śmieszniej czytam teraz książkę „zimową”, którą ujrzałam na zdjęciu na fejsbuku u.. królowej naszej zimowej, czyli Justyny Kowalczyk – Dziecko śniegu .. taki tytuł ma książka). No, ale .. słowo się rzekło. Godzina 3.50 budzi mnie okropny wiatr. Mam dzwonić do Krysi.. co ona na to…. Ale jakoś się powstrzymuję.. myślę: nie będę pękać.. Leżę , słucham wiatru, wstaje o 4.40 , piję kawę, ubieram się i w drogę. Dzisiaj będzie duża grupa, więc jedziemy na dwa auta. JA z Mirkiem, Tomkiem i Staszkiem. Na autostradzie doganiamy Krysię, z którą jadą: Adam, Kiszon i Marcin. W Zakopanem czekają na nas : Darek Wierzbicki i kolega Adam czyli reprezentacja „Ślunska”. Jedziemy do Kuźnic, a tam chwila wahania gdzie idziemy . Są dwie opcje : Giewont i Czerwone Wierchy i.. Granaty. Głosowanie. Bardzo dziwne głosowanie. Jeszcze nie widziałam, żeby trzy głosy na tak ( Giewont) decydowały. Trzy na Giewont, dwa na Granaty, reszta nie wiadomo na co.. ot brak zdecydowania. No to kierunek Giewont. Pogoda najlepsza nie jest. Zaczyna padać śnieg, widoczność dość kiepska, tym razem górek nie pooglądamy. To jest najładniejsze zdjęcie Giewontu z dzisiaj. Niestety nie z trasy a z kalendarza, który wisi u mnie w kuchni.


Giewont:) © lemuriza1972

Drugie w kolejności zdjęcie dzisiejsze, to to z Gomolątkiem. Co też ono z nami ma… Wichura, zimno, śnieg… a ono musi z nami… Tak , to już jest jak się przyjdzie na świat w nieco patologicznej rodzinie… która zamiast zajadać niedzielny rosół, włóczy


się nie wiadomo gdzie.

Gomolątko na szczycie © lemuriza1972
Jak już wspomniałam dzisiaj słuszna grupa: Mirek, Tomek, Staszek, Krysia, Adam,Mateusz vel Kiszon, Marcin, Darek, Adam II i ja.
Przygotowania do drogi © lemuriza1972 Zaczynamy od Kuźnic . Na razie jest spokojnie i cieplutko.


Od Kuźnic © lemuriza1972 Ale trochę rozgrzać się trzeba mimo wszystko.

Chwila przerwy na .. herbatę © lemuriza1972 A potem jest coraz wyżej, coraz ciężej i coraz zimniej.


Na pierwszym planie Tomek © lemuriza1972 A gdzieś tam majaczy nasz cel… zaczynam się już trochę ociągać, więc reszta grupy w przodzie jak widać.

Giewont © lemuriza1972

Wkrótce niepokojąco zaczynają mi marznąć dłonie, im wyżej tym wieje mocniejszy wiatr, nawet nie chcę mi się myśleć o tym, żeby stanąć i wyjąć drugie rękawiczki, bo chwila postoju i.. jest brrrr.. zimno. I to był błąd, trzeba było jednak wyciągnąć. Palce u rąk bolą coraz bardziej, sama nie wiem jak wchodzę na ten Giewont, bo paluchy już bardzo przemarznięte, a tu jeszcze trzeba trzymać się łańcuchów. Jest bardzo ślisko, ale my rzecz jasna mamy raki, więc nie ma aż takich wielkich kłopotów. Niemniej jednak z Giewontu schodzi mi się bardzo źle. Ten mój „kulas” jednak mnie bardzo ogranicza. Gdyby było więcej śniegu pewnie byłoby łatwiej. Paluchy szczypią… i wołają „ pomocy”, zimny wiatr.. tak bardzo „rani” mi twarz… że zastanawiam się jak ja wytrzymam wędrówkę przez Czerwone Wierchy jeszcze. Mirek mówi: wiesz, co, jak już jesteś taka zmarznięta, to chyba nie ma sensu żebyś szła na Czerwone, bo może być źle. Tam będzie bardzo, bardzo wiało. I myślę sobie: chyba ma rację. Byłam tam już nie raz. Tę trasę zimą przy podobnej pogodzie przeszłam, nie ma co sobie na siłę udowadniać jakim się jest strasznie dzielnym. Tym bardziej, ze widoki zerowe, więc dzisiaj jest to tylko wędrówka, dla wędrówki. Zmęczenia , treningu może, a nie nasycenia się widokami. Jak się później okazuje, Mirkowi zależało żeby być wcześniej w domu, więc schodzi razem ze mną. Decyduje się zejść również Tomek, który jest też już solidnie przemarznięty i pewnie jeszcze nie przyzwyczajony do takich wędrówek zimowych, bo po Tatrach chodził dotychczas latem, jesienią czy wiosną. No to sobie idziemy i jak nigdy się cieszę, że podjęłam taką decyzję. Idziemy sobie wolniutko i spokojnie, jest coraz cieplej, czasem tylko wiatr doskwiera. Rozmawiamy sobie i jest fajnie. Docieramy do schroniska na Hali Kondratowej i tam wreszcie mogę się napić herbaty i skorzystać z wc. A potem już zejście do Kuźnic i obiad ( pyszna zupa czosnkowa i pizza plus grzane piwo). Pomimo tego, ze sama wyprawa nie dostarczyła mi dzisiaj wielu przyjemności, to w drodze powrotnej było fajnie. Miałam okazję sobie dłużej pogadać z Tomkiem i Mirkiem. Myślę, ze to była słuszna decyzja, bo opuszki palców z przemarznięcia bolą mnie teraz bardzo, boli też kolano i gdybym poszła na te Czerwone, byłoby teraz gorzej pewnie. Znacznie gorzej. Być może to zimno było dzisiaj tak odczuwalne, ponieważ zimy nie ma i nie jesteśmy do warunków zimowych przyzwyczajeni? A może ten wiatr był dzisiaj taki dotkliwy, taki bardzo zimny…? Jak odczułam go dzisiaj bardzoooooooo…. Jak sobie przypomnę jak mi „wbijał się” w twarz… brrrrrr…… Musiałam momentami zatrzymywać się i odwracać. No cóż.. nie wszystko zawsze jest tak jakbyśmy chcieli. A może to po prostu moje nastawienie do tego wyjazdu, spowodowało, że tak to wszystko odczułam? Zdjęć mało ( bo nie miałam odwagi wyjmować telefonu i narażać palców na marznięcie), a poza tym jak już wcześniej wspomniałam , widoczność kiepska , więc nie było sensu zdjęć robić. W drodze jakoś tak ok 5 godzin chyba i 12 km ( te km to dane od Tomka). Niewiele, no ale cóż... to i tak więcej pewnie niż mój mój trening od poniedziałku do czwartku.
Z Mirkiem © lemuriza1972
Z Tomkiem © lemuriza1972
I jeszcze raz z Tomkiem © lemuriza1972