Dzisiaj jazda ekstremalna z Panią Krystyną.
Po pierwsze ekstremalna ponieważ wreszcie uruchomiłam po 5 miesięcznej przerwie KTM-a (cóż za radość, co za przyjemność… Magnus jednak , wybacz mi Magnusie, w zderzeniu z KTM-em jest trochę toporny, a tutaj jak zahamowałam, to aż miło.. chociaż przecież hamulce w KTM-ie nie są z górnej półki), Pani Krystyna również można powiedzieć na nowym sprzęcie, z nowym siodełkiem, amortyzatorem w Treku. Z tej okazji ekstremalnie wyruszyłyśmy na .. asfalt.
Po drugie jazda była mocno ekstremalna ponieważ prędkości osiągałysmy przyprawiające o zawrót głowy. Gdyby policja dawała mandaty za zbyt wolną jazdę bikerów – byłybyśmy dzisiaj pierwszorzędnymi kandydatkami. Był jednak jeden moment chwały, jaśniejszy punkt naszej jazdy. Można powiedzieć nawet – bardzo jasny.
Ale o tym potem.

Wyruszyłyśmy spod „Kapliczki na sprzedaż” w kierunku bliżej nieokreślonym. Bez celu wyraźnego. Trasa miała się jakoś „ułożyć”. W trakcie. Kiedy dojechałyśmy do niebieskiego naddunajcowego, Pani Krystyna powiedziała, że się jej nie chcę wspinać (a ja przecież tak marzyłam o Golgocie!) i pojechałyśmy w kierunku Zakliczyna, a konkretnie Lusławic.
I tutaj nastąpił ten niezmiernie jasny moment dzisiejszej jazdy. Wyprzedził nas najpierw jakiś chłopiec korzystający ze wspomagania wozu technicznego (może przygotowania do Wyścigu, który wkrótce ma zawitać w te okolice?), a potem jakiś śmiałek na całkiem dobrym rowerze, w dziwnym ubiorze ala motocrossowiec. Pani Krystyna pokręciła przecząco głową. Że nie, że nie tym razem, że nie da się podpuścić. Pokornie spuściłam głowę, by zaraz ją podnieść. Zobaczyłam bowiem, że chłopiec zmęczył się, nieco zwolnił, widocznie uspokojony tym, że nie podążamy za nim w bliskiej odległości. No więc zaczęłam pedałować mocniej i dojechałam do niego. Czas jakiś jechałam za nim celowo nie wyprzedzając, aż dojechała Pani Krystyna, spojrzałam na nią i.. wyprzedziłyśmy młodziana bez litości. Oto jaśniejszy punkt dzisiejszej jazdy. Na więcej stać nas nie było:). Na nasze szczęście młodzian skręcił, bo mogłybyśmy tego nie przeżyć.
Dojechałysmy do Europejskiego Centrum Muzyki w Lusławicach, w którym to Centrum niebawem będziemy na koncercie i już nie mogę się doczekać! I które to Centrum jako jedyny obiekt architektoniczny z naszych okolic, znalazło się w najnowszej książce Filipa Springera „Księga zachwytów”. Książkę kupiłam, ale po przeczytaniu jednej z recenzji, byłam nastawiona nieco sceptycznie, ale…. czyta się dobrze, jak to Springera, jest wiele ciekawych rzeczy o ciekawych budynkach w Polsce. Odkąd czytam Springera zupełnie inaczej patrzę na architektoniczną rzeczywistość co dzisiaj bardzo się uwidoczniło:).
Powrót przez Lubinkę podjazdem od Janowic. I rozmowy. O dachach, dachówkach, blachodachówkach i tym podobnych.
„ A to jest dachówka, tak, to jest taki rodzaj dachówki typu orzeł (czy jakoś tak to było) bitumicznej” – na to stwierdzenie Pani Krystyny (pytałam o jednen dach), parsknęłam śmiechem i powiedziałam:
- Gdyby ktoś usłyszał te nasze rozmowy podczas jazdy na rowerze…
Filip Springer byłby z nas dumny.
Żaden dach godzien uwagi nie zostaje przez nas pominięty, żaden dach pokryty wstrętną blachodachówką nie pozostaje niezauważony i skomentowany.

A tak poza tym piękne widoki dzisiaj, i piękne światło.

Parę dni temu, kiedy zobaczyłam gdzie gra następny mecz drużyna Patryka (w Pilźnie), od razu postanowiłam, że jeśli tylko okoliczności pogodowe będą sprzyjające, to pojadę.
Pojechałam. Trasa do Pilzna - mało mi znana.
Wczoraj jadąc dużo myślałam, dlaczego tak unikam tamtych terenów jeśli chodzi o jazdę. Być może dlatego, że żeby się dostać w rejony Szynwałdu, Zalasowej to trzeba raczej przebić się przez miasto?
No chyba, że jakąś okrężną drogą.. przez Tuchów… Do Pilzna jechałam wiele lat temu, tuż po zakupie Magnusa. Będzie więc już 10.
Przejeżdżałam wczoraj obok sklepu, przy którym miał miejsce słynny dialog (nie zapomnę go do końca życia).
Miejscowy: A ile kosztuje taki rower?
Ja: No dużo…
Miejscowy: Ale ile?
Ja: 2 tys. (była to 10 lat temu suma całkiem spora, z pewnością oscylowała wkoło kwoty stanowiącej moją miesięczną pensję). Miejscowy: Co???? O Staszek ma rower za 100 zł i tyż jeździ.

Mój też jeszcze jeździ, pomimo, że wiekowy i kiedy go umyję (a wczoraj tak się stało), wygląda całkiem nieźle:).

Trasa sprawiła mi wiele radości, tym bardziej, że wyjechałam dość wcześnie, miałam sporo czasu do meczu, więc jechałam sobie wolniutko, rozglądając się to tu, to tam.
To są takie dziwne okolice… mało zalesione, wiele pól, mało domów,  nie jestem do takich okolic  przyzwyczajona.
Słońce świeciło, temperatura była mocno sprzyjająca, widoki ładne i…. w pewnym miejscu (widocznie podmokłe tereny) zobaczyłam taką ilość kaczeńców jakiej jeszcze nie widziałam. Coś nieprawdopodobnego!
Zdjęcia ani w połowie nie oddają piękna tego zjawiska:).
Dojechałam do Pilzna i wjechałam wprost w ulicę Legionów, czyli tą przy której usytuowany jest stadion Rzemieślnika Pilzno. Ale jakoś tak nie bardzo wiedziałam, w którą stronę się ruszyć. Zaczepiłam więc dwóch małych chłopców i zapytałam gdzie tutaj jest stadion.
- Ale który? – padła odpowiedź.
Hm.. mocno się zdziwiłam, bo nie przypuszczałam, że w takim miasteczku mogą być dwa stadiony.
- Rzemieślnika? – zapytał chłopiec – a to pojedzie pani pod górkę prosto a potem zobaczy pani taki duży stadion.
Hm.. duży, to pojęcie względne:). Dla mnie wychowanej w Mielcu, stadion Rzemieślnika jako duży się nie jawił.
Podjeżdżam i pytam ochroniarza czy wpuści mnie z rowerem. Jasne, że wpuści. Idę kupić bilet, ale panowie krzyczą za mną: kobiety za darmo…
Ochroniarz mówi: no jasne, ze za darmo, a jeszcze wysportowane....
Patryk jest zaskoczony widząc mnie (to miała być niespodzianka), ale mówi: wiedziałem, ze przyjedziesz!
Mecz niestety słaby w wykonaniu i jego i jego drużyny. Przegrywają.
Za to emocje na trybunach bezcenne. Dawno nie siedziałam w towarzystwie takich kibiców (określili się lożą szyderców). Grupa starszych panów. Fajnie było!

Bo czasem zupełnie nieistotne jest gdzie się jedzie i jak szybko się jedzie. Jakie jest tempo na podjeździe i jaka prędkość na liczniku, oraz to kto ma dzisiaj więcej pary w nogach. Istotne jest to z kim się jedzie. Ważna jest przyjaźń i rozmowa.
Dzisiaj z Panią Krystyną.
Czekając na Panią Krystynę pokręciłam się trochę po parku przy zgłobickim klasztorze, a potem pojechałam pod klasztor w Zbylitowskiej Górze. Jakieś takie klasztorne ciągoty:).
Klasztor w Zbylitowskiej jest pięknie położony, na wzgórzu, a widoki… piękne.... Dunajec w dole!. Ładna okolica.
Pokręciłyśmy sobie bardzo spokojnie najpierw na Słoną Górę podjazdem od kościoła (zjazd czerwonym pieszym). Pani Krystyna śmiała się, że taki sobie objazd zrobiłyśmy. No fakt objechałyśmy drogę górą.
A potem Pleśna i mozolne wspinanie się do góry. Przepiękne widoki… te z gatunku tych, o których myślę, że właśnie między innymi dla nich się żyje.
Dobra jazda. Przyjemna. Mam aktualnie masę przyjemności z jazdy. Codzienność nie jest łatwa, ale jazda taka jak teraz, bez spinania się na jakieś wyniki, bez treningów, celów itp., z podziwianiem widoków, robieniem zdjęć i po prostu patrzeniem na świat, łagodzi tę codzienność.

 Wiało dość konkretnie dzisiaj, co podjeżdżania nie ułatwiało. No, ale że tempem jeżdżę mega spokojnym, toteż było naprawdę przyjemnie.
Sił wyraźnie przybywa wraz z każdym wyjazdem. Jeszcze jakiś miesiąc i myślę, będzie przyzwoicie. A dzisiaj najpierw na Lubinkę, podjazdem równoległym do „serpetyn”, którym jeżdżę stosunkowo rzadko, a szkoda bo widoki z niego naprawdę świetne. Na skrzyżowaniu dróg Zakliczyn-Rychwałd krótki postój i rzut oka na zarys Tatr. Potem wspinaczka na Wał i już w kierunku Głowy Cukru. Taki miałam dzisiaj plan. Uwielbiam ten cmentarz, za to niesamowite położenie i widoki.

Powrót przez Rychwałd czyli przyjemność z 6 km zjazdu. Widoki, widoki, zieleń, słońce… czysta przyjemność, po prostu.

To jest tak.
W okolicy Tarnowa jest kilka górek i jest sporo słusznych podjazdów.
Bikerzy z okolic Tarnowa (oraz biegacze) upodobali sobie Marcinkę. Pewnie dlatego, że ona  jest w Tarnowie. Ja niewiele dalej mam na Lubinkę, Słoną, Wał. To są trzy górki, które mocno zadomowiły się w moim sercu.
Dzisiaj Słona. Pojechałam podjazdem, którym nigdy nie jechałam (zawsze tylko zjazd z góry), czyli czerwonym pieszym od Kłokowej. Początkowe metry są naprawdę mocno ostro pod górę. Tym podjazdem dojeżdża się do lasu i szlaku rowerowego (jednego z moich ulubionych). Wjechałam nawet kawałek w las, ale z powodu dużego błota i wody stojącej miejscami, oraz opon kompletnie nieprzystosowanych do tego rodzaju warunków, zawróciłam. Potem jednak kiedy zjeżdżałam w dół, zauważyłam fajną ścieżkę odbijającą w las. Wjechałam i kawałek się przejechałam. Kiedys poeksploruję dalej.
Słona ma wiele możliwości i myślę, ze jest jeszcze wiele nieodkrytych ścieżek.

Teren to teren, bez dwóch zdań. Żadna jazda asfaltowa nie przyniesie tyle satysfakcji.

Długa przerwa „od roweru”.
Najpierw weekend w Mielcu (planowałam jechać po raz pierwszy w tym roku rowerem, ale pogoda nie dopisała), potem pogoda pod psem…
Dzisiaj wreszcie pogoda dopisała. Ciepło i słonecznie. Niezbyt dobrze przespana noc i ciężki dzień w pracy, sprawił, że ciężko było mi się „zebrać” na jazdę. Zmobilizowałam się, bo wiedziałam, że będzie bardzo OK. Było.
Wiosna rozbujała się konkretnie. Jest zielono, jest pachnąco. Są bociany:).
Dzisiaj Trzy Kopce, ale odwrotnie. Zaryzykowałam, bo z moim skromnym dorobkiem podjazdowym w tym roku, podjazd na górkę Francę w Piotrkowicach to było wyzwanie. Jakoś się wturlałam i nawet specjalnie nie umierałam. Widoki z góry.. bajka. Pojechałam pod remizę OSP w Piotrkowicach i zjechałam w dół.

Od kilku dni (od wizyty w Mielcu, kiedy wzięłam do ręki zdjęcie pradziadków) obsesyjnie myślę o moim pradziadku Macieju Sowie – zamordowanym przez Sowietów.
Dzisiaj odebrałam książkę „Dzień rozpoczął się szczególnie…” S.M.Jankowskiego, o której usłyszałam wczoraj w Radiu Kraków. Czyta się… czyta się z drżeniem serca. „Przekładam” to na życie pradziadka.
Dzisiaj Dzień Pamięci Ofiar Zbrodni Katyńskiej. Poprosiłam siostrę żeby zapaliła znicz pod Mielecką Ścianą Katyńską. Jest tam tabliczka umpiętniająca pradziadka. Tam, na cmenatarzu komunalnym w Mielcu i w katedrze polowej Wojska Polskiego w Warszawie. W 1939r. zabrali go… do domu nie wrócił. W 1940r. zginął wraz z innymi polskimi obywatelami, żołnierzami, policjantami, urzędnikami… 22 tysiącami.
Był policjantem. Miał 49 lat.

Nadeszła szybciej niż myślałam.
Stuprocentowa przyjemność z jazdy.
Jak dobrze! Jak błogo! Jak mi ulżyło…
W ogóle po bardzo ciemnych dniach, dzisiaj lepiej.. dużo lepiej.
Moja ukochana bohaterka literacka lat dziecięcych (to Babcia podarowała mi egzemplarz w zielonej płóciennej oprawie z 1956r. - mam go do dzisiaj) czyli rudowłosa Ania Shirely przeżyła noc, noc która odmieniła jej życie (kto nie czytał, to niech sobie od razu nie wyobraża nie wiadomo czego:)). Otóż Ania dowiedziała się, że jej kolega Gilbert Blythe jest ciężko chory i noc owa miała zadecydować o tym czy Gilbert przeżyje czy nie. Tej nocy Ania zrozumiała, że kocha Gilberta. Nad ranem dowiedziała się, że kryzys minął. Kończył się rozdział z najbardziej romantyczną sceną w literaturze (jak dla mnie) i padły takie słowa... "Po każdej burzy wychodzi słońce". Zapamiętałam je. Na całe życie:).

Z Panią Krystyną dzisiaj. I jak zwykle... constans czyli LUBINKA.
Ale zanim była Lubinka, to przejechałyśmy przez Buczynę. W mojej klatce mieszka blisko 90 letnia pani. Czasem ją odwiedzam, bo nie jest do końca sprawna i potrzebuje pomocy.
Pani Irena (bo tak ma na imię) pisze wiersze. Wczoraj przeczytała mi jeden z nich. O Buczynie. Słuchałam zdumiona. Zapytałam:
- Czy pani to pamięta? To co stało się w Buczynie?
- Czy pamiętam? Dziecko… ja to widziałam! Ja codziennie chodziłam do pracy do klasztoru w Zbylitowskiej Górze. Byłyśmy tam z mamą, w lesie. Do dzisiaj pamiętam jak mam krzyknęła do mnie żebym się chowała, bo w lesie byli Niemcy jeszcze. Oni zwozili i zwozili tych ludzi. Dzieci, niemowlaki roztrzaskiwali od drzewa. Dziecko… tam cały las był w czerwonym dywanie. Wszędzie krew… Wiesz, ta wojna, ta wojna to było coś tak strasznego… tego nie da się opowiedzieć. Jeśli się to wszystko widziało…
„ Upłynął szmat czas… pół wieku… Ale jej nie zapomniałem… tej kobiety. Miała dwoje dzieci. Malutkich. Schowała w piwnicy rannego partyzanta. Ktoś doniósł… Powieszono całą rodzinę, ale najpierw dzieci… Jak ona krzyczała! Ludzie tak nie krzyczą, tak krzyczą zwierzęta…. Czy człowiek powinien aż tak się poświęcać. Nie wiem (milknie) Teraz piszę o wojnie ci, którzy na niej nie byli. Nie czytam tego.. Proszę się nie obrażać… ale nie czytam”.
S. Aleksijewicz „Czasy secondhand. Koniec czerwonego człowieka”.

Z Buczyny niebieskim do Dąbrówki Szczepanowskiej, a potem do Janowic i na Lubinkę. Podjazd przeszedł nam bezboleśnie, bo jechałyśmy sobie w tempie umiarkowanym i rozmawiałyśmy. Zjechałyśmy sobie lasem na Lubince. Hm… dzisiaj moje nogi nie protestowały i dogadały się z głową.