Przybył kurier z płytą, a właściwie płytami czterema, których słucham cały wieczór.
Takie perełki na nich..
Wybrałam tę, bo akurat ostatnio z Pauliną rozmawiałysmy o spełnianiu marzeń.
M.in. marzeń o własnym domu…
Tak, tak drewniany mały dom… z widokiem na górki…
Wiele takich domów mijam na treningach.
Niedziela rano, wychodzę z filiżanką kawy przed dom i patrzę, i patrzę i patrzę i wsłuchuje się w ciszę.
Ale w tym wypadku to lepiej byłoby zacytować ( pomimo iż wierzę w spełnianie marzeń) słowa z piosenki..
jedyne co mam to złudzenia, ze mogę mieć własne pragnienia:)
A tymczasem.. tymczasem jest piątek wieczorem. Rowerowe szpeje spakowane, czas w drogę jutro ruszać.
I znowu daleko, gdzieś na koniec świata.
Ale ja nawet lubię te podróże.
Jest okazja porozmawiać więcej niż na co dzień, bo te 5, 6 godzin w drodze, stwarza taką okazję.
Zmieniłam swoje nastawienie do tego startu.
Jeszcze niedawno… bałam się , zwyczajnie jakoś tak.. bo nie jestem w formie, bo będę się męczyć..
Napisałam do Mirka… ta „okropna” Głuszyca.
I niby ujełam słowo okropna w cudzysłów, ale jednak…
A potem… potem pomyslałam: Iza.. pamietasz, dwa lata temu przejechałaś Głuszycę i byłaś zachwycona.
Że trasa taka piękna, trudna, że świetny maraton…
No bo przecież tak jest!
To piękna, wymagająca trasa. To wyzwanie.
Ale z tego wyzwania trzeba czerpać RADOŚĆ.
Spróbuj przypomnieć sobie te RADOŚĆ.
Nie traktuj Głuszycy jak wroga… przecież to królowa:), dostojna, nie wolno jej lekceważyć, ale to nie znaczy , że jakos tak nie da się z nią zwyczajnie zaprzyjaźnić.
I … w mojej głowie wszystko się odmieniło.
Ja już cieszę się na to niedzielne wyzwanie.
I w głowie mam wciąż wczorajszy udany trening i wiem, ze jeśli tę myśl jak najdłużej uda mi się utrzymać w głowie , to i podczas niedzielnego startu nie będzie bardzo złych myśli.
No to jadę przywitać się z Głuszycą:)
A po Głuszycy przepakowanie szybkie i jadę na tydzień do Mielca.
Bez Kateemka, bez Magnusa:((((
ale nie da się inaczej, rowerem nie pojadę ( bagaże).
P.S. wiadomośc od Ani - jest koszulka finishera.
Piękna sprawa!!!!

" Ludzie myślą, że szlismy na Everest tylko po sławę. Nie rozumieją, że to był po prostu jeden z etapów naszej pasji, która na Evereście nie zaczyna się , ani nie kończy"

Leszek Cichy

Dlaczego zacytowałam tę słowa?
Bo chciałam dzisiaj napisać o ludziach, których jedną z pasji jest mtb.
Mają różne osiągnięcia, rózne marzenia, stawiają sobie różne wyzwania, ale jest jeden wspolny mianownik PASJA.
Nie robią nic dla sławy, dla pieniędzy.. robią to z miłości do dwóch kółek:)
I na pewno to co udało im sie osiągnąć w ostatnich dniach, to na pewno nie jest koniec. To jest tylko jeden z etapów.
Zacznę od Ani.
Ania Krzyżelewska- Suś, moja "rywalka" z kat K3 na maratonach z serii Powerade Suzuki Mtb Marathon.
To ogromnie cenne, że pomimo , iż jesteśmy tzw rywalkami, to lubimy się, rozmawiamy ze sobą, w jakiś tam sposób się wspieramy. To jest zdrowa rywalizacja.
Ania w Ustroniu skręciła nogę. Pomimo tego zdecydowała się jechać na dawno zaplanowany w jej sportowym kalendarzu Sudety MTB Challenge ( dla niewtajemniczonych 6 etapowy wyścig). I jedzie! jutro ostatni etap. Rozmawiałam z nią dzisiaj.
Podziwiam, podziwiam, podziwam i mocno będe trzymać kciuki zeby jutro udało jej sie żałozyć koszulkę finishera.
Zbyszka Górskiego poznałam na fatalnym maratonie w Zabierzowie. On rozciął łokieć i wspolnie wędrowalismy po szpitalach.
Zbyszek to niezły wycinak.
W sobotę został Mistrzem Polski w maratonie MTB ( wśród zawodników bez licencji).
wielkie gratulacje!!!
Konrada i jego córkę poznałam niedawno. Są początkującymi kolarzami.
Konrad bardzo dzielnie zmaga sie z tarnowskimi górkami.
Jeszcze niedawno pisał mi, że Lubinka serpentynami to poza jego zasiegiem.
przekonywałam, że nie wolno sobie w głowie budować barier...
W sobotę dostałam smsa : wjechałem na Lubinkę!
nawet nie wiecie jak było miło to przeczytać:), jak fajnie jest wiedzieć, że gdzieś ktoś pokonuje swoje słabosci, przekracza granice
Kazdy ma swój Everest prawda?:), ale nie jest on ani początkiem ani końcem. jest tylko etapem.
A teraz będzie o dzisiejszym treningu.
Udanym powiem od razu.
Umówiłam się na dzisiaj ze Słoną Górą. Pokonała mnie ostatnio... pokonała bo zdezerterowałam i chociaż wjechałam rzecz jasna, to na młynku.
Męczyło mnie to.
Dlatego dzisiaj sie z nią umówiłam, a cel byl jeden: ze średniej tarczy.
Umówiłam się tez z Mirkiem i napisałam mu: musisz być, bo mam taki a taki cel, a ktos mnie musi zagadywac jak będę wjeżdzać na górę ( a Mirek zagaduje bezkonkurencyjnie)
No to pojechalismy. dzisiaj ani przez chwilę nie miałam myśli: jechać, nie jechać?
Cel był jasno sprecyzowany.
Już na pierwszym podjeździe w Zbylitowskiej poczułam coś w rodzaju mocy.
Jakoś tak lżej się wjeżdzało:)
I Słona.
Zaczęłam mocno. Mirek zaczał mówić... im więcej mówil, tym ja wolniej jechałam, bo cieżko było.
Powiedziałam Mirkowi: gadaj sobie gadaj, tylko nie oczekuj, ze będę Ci odpowiadać.
Jechałam, sapałam, jechałam.
Diabeł szeptał: po co sie tak męczyć? zrzuć sobie na młynek.
Nie! wiedziałam, ze jeśli to zrobię, stracę do samej siebie rowerowy szacunek.
Koncówkę mordowałam okropnie.. tam jest bardzo stromo.. kadencja potworna.
Ciekawa jestem jakie nachylenie? czy podobne jak na Marcince. Myslę, ze jest to podjazd porównywalny.
I w koncu mogłam powiedzieć: udało się.
Mirek zapytał: co? ze średniej?
Chciałaś sprawdzić czy w sobotę to była starość czy lenistwo?
I jakie wnioski?
Uśmiechnęłam się.
Mirek powiedział: na szczęscie lenistwo.
Na szczęscie!!!
A potem decyzja , ze zjeżdzamy szlakiem przez las.
Ponieważ padało i padało od wielu dni, było to nieco ryzykowne.
Mirek powiedział: bedziesz mieć trening przed Gluszycę
Kiwnęłam głową.
to jest zjazd, który kiedyś tam był dla mnie wielkim wyzwaniem, nawet jak był suchy.
Dzisiaj było bardzo slisko, ale pomyślałam: Iza, nie bój się, po prostu jedż!
i jechałam i rower mnie sluchał i oponki trzymały. Na samym koncu wystraszyłam się jakiegoś kamienia i popełniłam błąd ( zły wybór ścieżki), ale bez upadku.
Jaka byłam zadowolona:)
Potem jeszcze jeden podjazd w Rzuchowej i na myjkę , umyc rumaka.
Rumak przygotowany do drogi, nasmarowany, czysty, jedziemy w sobotę dośc wczesnie. Moze uda nam sie znaleźć gdzieś knyszę, o której marzymy z Krysią od 2009 roku ( tak nam wtedy Knysza w Głuszycy o połnocy smakowała).
Dobrze mi sie dzisiaj jechało. Nie chcę zapeszać, ale naprawdę dawno nie jechało mi się tak fajnie.
Kto wie może nadszedł ten czas, ze coś ruszy się wreszcie do przodu?
Zobaczymy.
Na razie mentalnie przygotowuję się do Głuszycy. Staram się zmienić swoje myślenie odnośnie tego wyścigu. Bo dotąd było takie: o matko... przede mną ta okropnie trudna Gluszyca.
Przeczytałam swoją relację z Głuszycy z 2009 r. Byłam wtedy zachwycona trasą, walczyłam na niej jak lew.
Przeczytałam relację z ub roku kiedy z wielką determinacją stanęłam na starcie, sponiewierana tygodniową prawie chorobą.
A jednak przejechałam.
Chce znowu dojechać na metę zmęczona , ale usmiechnięta.
I powiedzieć sobie: udało się, trzeci rok z rzędu udało sie przejechać najbardziej wyczerpującą trasę maratonową w Polsce.
To jadę:)
Proszę o trzymanie kciuków.
P.S udało mi sie zrealizować jeszcze jeden cel. Obiecałam sobie, że do Głuszycy dociągnę do 4 tys km. Udało sie dzisiaj:)

Zwróciłam uwagę na jedno zdanie tekstu tej piosenki:

„ Gdy dziewczyna idzie spać, świat się zmniejsza o piękno jej oczu”
ładne prawda?
Piosenka z mojej nowej płyty.
Dzisiaj zamówiłam w Merlinie kolejną ( składa się aż z 4 cd, wszystkie z tzw piosenką poetycką, poezją śpiewaną czy ja mówią niektorzy.. nudnymi piosenkami).
Nie mogę się doczekac kiedy pojawi się kurier. Kogo tam nie ma?
Raz, Dwa , trzy, Tadeusz Woźniak, Pod Budą, Antonina Krzysztoń, Grzegorz Tomczak, Grzegorz Turnau, Basia Stepniak – Wilk, Magda Umer….


Dzisiaj był jeden z takich dni, kiedy musiałam się zmusić do wyjścia na trening.
Nie żebym nie chciała, ale wszystko jakoś się tak pogmatwało.
Byłam wstepnie umówiona z Mirkiem na 18 i w planie miałam poskromienie Słonej Góry ze średniej tarczy:), a potem zjazd terenowy. I miałam jeszcze umyć dzisiaj Kateema.
Przyszłam do domu późno, było jeszcze kilka spraw do załatwienia „na mieście”. Mirek zadzwonił , ze nie może jednak jechać, a mnie nagle dopadła chęć poleniuchowania i zostania w domu. tym bardziej, ze czarne chmury wisiały nad okolicą ( znowu!!!!).
W końcu poszłam sama z sobą na kompromis i zadecydowałam, ze nie będzie dzisiaj Słonej ani mycia Króla Terenowych Maszyn, a zrobię sobie trening ( tempo i tlen) po płaskim.
Wyjechałam późno ( po 18), więc czasu było niewiele, stąd ilość kilometrów niezbyt imponująca.
Zaczynałam podczas niezłej pogody, chociaż było zimno, ale potem zaczęło padać.
Na szczęscie nie padało długo, ale wystarczyło zebym była mokra.
Jechało mi się dosyć dobrze.
Nie chce zapeszać, ale nogi dosyć dobrze się sprawowały. „Dosyć dobrze” nie znaczy doskonale.
2 x 20 min tempa i reszta w tlenie. Trasa : Mościce - Biała- Bobrowniki- Łęg Tarnowski- Żabno - Radlów - Wierzchosławice- Bogumiłowice - Mościce.
Okazało się , ze na treningu w niedzielę miałam swój wóz techniczny, o czym nie wiedziałam:)
Magda z Marcinem , kiedy mnie mineli na trasie , zatrzymali się w Łęgu i kupili Powerade'a i batona . I czekali i czekali na mnie..
Tyle, ze ja wczesniej skręciłam do Bobrownik:). Przeciez nie wiedziałam, ze czeka na mnie wóz techniczny włoskiej marki:)
Odwiedza nas w pracy jeden Włoch ostatnio.
Zaprasza mnie i Renię do siebie i zony na obiad.
Powiedział, ze będzie spaghetti i wino.
Szkoda, ze mój włoski to jedynie kilka słów.. bo miałam ochotę powiedzieć:
Panie Italiano, ja jestem "kolarz" , co prawda kolarz amator ,ale nawet kolarz amator pilnuje kolarskiej diety. W związku z tym na słowo „makaron” zaczynam już czasem reagować alergicznie.
Zwłaszcza w tygodniu kiedy są zawody.
A dzisiaj już nie było piwa tylko odżywka wędlowodanowo- białkowa.
No dobrze..
Dziewczyna idzie spać.
Dobranoc

P.S właśnie w Radiu Kraków , w mojej ulubionej audycji Basia Stępniak - Wilk prezentuje "moją" płytę czyli " W stronę krainy Łagodności"
ale zbieg okoliczności:)

Musiałam zamieścić dzisiaj tę piosenkę.
Jestem niby szaleńczo przywiązana do wykonania Magdy Umer, ale…
Kupiłam płytę „ W stronę krainy łagodności” ( rzeczywiście piękne, łagodne piosenki, moja koleżanka powiedziała dzisiaj: nudne te twoje piosenki, odpowiedziałam: dla jednego nudne , dla drugiego interesujące).
Na tej płycie jest wykonanie Raz, Dwa, Trzy.
Uległam jego urokowi.
Nie dlatego jednak je zamieszczam.
Zamieszczam.. bo czuję się dzisiaj .. czuję się dzisiaj wyjątkowo.
Jeszcze w zielone gram…
Znowu gram.
I to nie ma nic wspólnego z rowerem.
Odzyskałam jakąś taką jasność… bo było trochę szaro ostatnimi czasy i wiem, że teraz będzie już lepiej.


„ I myśli sobie Ikar, co nie raz już w dół runął, jakby powiało zdrowo to bym jeszcze raz pofrunął,
Jeszcze w zielone gramy, choć życie nam doskwiera….
Naturszczycy bez suflera…
W najróżniejszych sztukach gramy, lecz w tej co się skończy źle, jeszcze nie…
Długoooooo NIE!!!”

A teraz przejdźmy do rzeczy, w końcu jakby nie było to jest blog rowerowy.
Dni odliczam do maratonu w Głuszycy i staram się do niego przede wszystkim przygotować mentalnie, bo fizycznie to już niewiele zdołam zrobić.
To będzie bardzo trudny start dla mnie. Głuszyca zawsze trudna była, teraz muszę mentalnie przekonać samą siebie , że dam radę, że to nic ze była przerwa, że kontuzja, że może forma nie ta.
Dam radę.
Pogoda nas nie rozpieszcza. Pada i pada… smutno i szaro, górki toną we mgle.
Kiedy jechałam z pracy do domu, padało.
Pomimo tego podjęłam decyzję: jadę dzisiaj na trening. W górki. Na Asfalt. Zrobię długie podjazdy.
Szybko też ustaliłam trasę , a ponieważ miałam zamiar zrobić długie podjazdy wybór padł na Lubinkę, z jednej i drugiej strony.
Kiedy wychodziłam z domu nie padało, ale jak wsiadłam na rower, już padało.
Szybko więc wyjełam z kieszonki kurtkę przeciwdeszczową , ubrałam i pojechałam.
Pierwszy podjazd w Zbylitowskiej Górze… bez szału.
Kilka mniejszych po drodze na Lubinkę.. również.
Kiedy dojeżdzałam na Lubinkę , pomyslałam sobie:
Iza…a może spróbuj znowu wjechać z blatu? Przecież kiedyś to robiłaś. Przekonaj samą siebie, że jeszcze możesz.
I już wiedziałam, ze skoro taka myśl pojawiła się, to ja już jej nie odpuszczę.
Lubinka od Szczepanowic łatwa nie jest.
Jakieś 3, 5 km podjazdu, czesciowo po dość ostrych serpentynach, momentami naprawdę ciężko.
Pomyslałam: zacisnę zęby i wjadę.
Było cięzko. Naprawde ciężko. Kusiło mnie zrzucić na średnią tarczę, ale powtarzałam sobie: Iza… nie możesz.
Kadencja potworna, sapałam jak lokomotywa. Wjechałam. Czas niezbyt dobry, ale nie o to chodziło dzisiaj generalnie. Chodziło o walkę ze swoją słabością… z psychiką.
Zjeżdzałam do Janowic powoli, bo było bardzo slisko, chociaż deszcz już nie padał.
Byłam cała mokra i na zjeździe zmarzłam tak, ze marzyłam żeby już podjeżdżać.
Rzecz jasna od Janowic ( 6 km podjazdu) też z blatu.
Kosztowało mnie to znowu sporo.
Na pewno kiedyś wjeżdzałam szybciej. Na pewno jadąc koncówkę bylam bardzo zmęczona ( bywało, ze aż tak zmęczona nie byłam), ale pomimo tego pomyslałam: Iza zmuś się do tego żeby koncówkę pojechać mocniej.
Zmusiłam się. Prędkość rosła, rósł i ból.
Ale ból musi być. Nie da się bez niego pokonywać górek.
Zjazd znowu bardzo, bardzo ostrozny. Zwykle jadę tu co najmniej 50 km/h.
Pomyslałam dzisiaj: Iza skoro zjeżdza się z taką prędkością, to ten podjazd nie jest łatwy, a ty wjechałaś go z blatu. Nie jest tak źle z tą mocą.
Tak. Wiem. Gorzej z wytrzymałością. Za mało było jazd w tym roku długich. Zdecydowanie za mało.
Ale tego już raczej nie da się nadrobić.
Zresztą zostały już tylko 4 starty.
Zmusiłam się jeszcze do ostatniego wysiłku i wąwozik zamiast jak zwykle na młynku,wjechałam ze średniej.
Jechałam mocno naciskając na pedały i myslałam:
No proszę da się… to prawda, ze granice leżą w naszych głowach.
A potem jeszcze był jeden jedyny terenowy zjazd na trasie, normalnie stosunkowo prosty.. dzisiaj…
Dzisiaj niespodziewanie znalazłam się w opałach. Zjazd wypłukany przez wode, jakieś koszmarne koleiny.. a ja na oponkach nieterenowych i własciwie bez amora. Oj, było gorąco…
W pewnym momencie przypomniałam sobie jednak to co pisał Klosiu, a pisał coś w tym stylu, ze jak się rowerowi nie przeszkadza, to przejedzie prawie wszystko.
No własnie , wystarczy ODWAGA. Wystarczy puścić hamulce i wychodzi się czasem z wielkich opresji.
Dzisiaj się udało.
Oby to wszystko zostało mi w głowie do niedzieli.
Ja wiem, że z punktu widzenia treningu, to te podjazdy z blatu może trochę bez sensu, ale mnie potrzebne było przekonanie samej siebie, ze jeszcze mogę.
I jestem .. zadowolona, chociaż wiem, ze nie wjeżdzałam tak dobrze jak to kiedyś bywało.
Ale… ja myslę, ze to jeszcze przede mną.
Po powrocie do domu rozgrzałam się piwem grzanym z przyprawami, ale małym, bo… staram się do sprawy podchodzić profesjonalnie, bo przecież w niedzielę czeka na mnie królowa mtb.. GŁUSZYCA.

P.S Dostałam smsa od Andzeliki ( jest w Bieszczadach, na urlopie:
"Brakuje mi takiego rowerowego harpagana jak ty. Takie trasy!!!"

Może kiedyś:)

Lubię tę piosenkę. Fajny tekst.
Kupiłam wczoraj płytę Myslovitz „ Z rozmyslań przy śniadaniu”
Tak tak wiem, to stara płyta, ale ja jej nie miałam.
Tzn inaczej miałam kiedys kasetę. Słuchałam jej zazwyczaj w aucie , w drodze do Mielca i uwielbiałam tę piosenkę.
Śpiwałam bardzo głośno… chociaż śpiewać nie potrafię.

„ Stworzony by biec…..”

No właśnie. Biec, iść, jechać na rowerze.
W drodze. Być

„ Chcę dalej żyć”


Pogoda barowa:(.
Nie lubię takich niedziel. Ponurych, szarych, ciemnych.
Trzeba się mocno starać, zeby sobie taką niedzielę rozjasnić.
Miałam dzisiaj w planie długą jazdę, ale rano bardzo padało. Potem padało z przerwami, więc stwierdziłam, ze moze wieczorem zrobię jakis krótszy trening niz pierwotnie zaplanowany trening.
Najpierw włączyłam tv i oglądałam ostatni etap Tour de France. Niewiele oglądałam jeśli chodzi o cały wyścig, a to dlatego, że wyścig w niezbyt sprzyjących dla mnie godzinach się odbywał.
Obejrzenie kolarzy jakos jeszcze bardziej utwierdziło mnie w przekonaniu, ze pomimo czarnych chmur trzeba na trening wyjechać.
Potem miałam chwilę zwątpienia... pomyslałam: e nie chce mi się...
ale jednak... po godzinie stwierdziłam: jadę....
Wyjechałam. Ledwie zdązyłam zrobić 15 min rozgrzewki a zaczął padać deszcz.
No ale postanowiłam kontynuować.
Miałam w planie ok 2 godzin , w tym 2 x po 20 min tempa.
reszta w tlenie.
zrobiłam jak zaplanowałam.
Gdzieś po drodze, za Żabnem minęli mnie samochodem Magda i Marcin. Miło było spotkać na drodze znajomych ( nawet w aucie).
Przestało padać dokładnie kiedy zajechałam pod mój blok:)
Spieszyłam sie na wiadomości sportowe zeby zobaczyć dekorację Evansa, a tu...
w wiadomościach.. piłka nożna, piłka nożna, piłka nożna ( i to nawet I liga.. nawet nie ekstraklasa a I liga). Z całym szacunkiem dla piłki nożnej, która wiele dla mnie znaczy...
Konczy sie największy wyścig kolarski na swiecie. Wielkie sportowe wydarzenie. Według polskiej telewizji zasługuje na jednozdaniową wzmiankę, gdzieś pod koniec wiadomości sportowych.
coś tu nie tak...
A w prognozie pogody podali , ze w niedzielę ma padać.
Głuszyca.. najtrudniejszy wyścig w sezonie.
Jak była pogoda jechałam w ub roku 6 godzin ( 68 km, 2000 m przewyższenia).
co będzie jak bedzie lało?
Cięzko mi to sobie wyobrazić.
Być może czeka mnie sportowe wyzwanie życia...

Taka to była fajna, udana sobota.
Po tygodniu deszczu, nareszcie pokazało się słońce i to od razu tak, że im dłużej jechałam tym coraz bardziej dawało znać o sobie.
Wszystkie domowe zaległości zostały nadrobione, więc z czystym sumieniem mogłam wyjechać.
Plan był taki.. żeby pojechać około 4 godzin. Brakuje mi długich jazd, a w Głuszycy czeka mnie pewnie znowu około 6 godzin jazdy.
Chciałam zrobić też kilka podjazdów.
Nieśmiało ułożyłam w głowie trasę, nie wiedząc czy wystarczy mi na nią i sił i determinacji.
Wystarczyło.
Dzisiaj samotnie.
Zanim o trasie to jeszcze słówko o bezdetkowych kołach.
Rzeczywiście czuje się ogromną różnice w jeździe.
Ja zawsze , w obawie przed kapciami jeżdziłam z dosyć wysokim ciśnieniem. Wydawało mi się, ze to bardziej słuszne, bo zmiana dętki na maratonie to dla mnie od razu ok. 10 min w plecy.
Ale jazda z niższym ciśnieniem po terenie to duży, duży komfort.
Zjeżdza mi się o niebo lepiej.
Po pierwsze to jechałam dzisiaj spokojnie.
Takie było założenie, spokojnie, ale długo.
Pogoda piękna, słonce wyszło, ale temperatura był fajna, ani zimno, ani gorąco. Dopiero ok. 14 zaczęło się robić upalnie.
Zaczęłam tradycyjnie niebieskim przez Buczynę i wzdłuż Dunajca. I tu niemiła niespodzianka. Znowu urwało drogę w dwóch miejscach. A dopiero niedawno ją naprawili po ubiegłorocznych powodziach.
Nie da się więc przejechać w całości, w dwóch miejscach trzeba zejść z roweru.
Nad Dunajcem ogromne kałuże, więc po 10 km jazdy byłam i ja i Kateemek prawdziwymi „góralami” Błoto na mnie, błoto na nim.
Pierwszy w planie był podjazd na Jurasówkę ( 4 km).
Wstyd się przyznać, ale jeszcze go w tym roku nie robiłam.
Ekstremalnie trudny nie jest, ale długi i dwa fragmenty dosyć wymagające. Ale jak się człowiek zaweźmie, to wjedzie ze średniej tarczy. Taki człowiek jak ja rzecz jasna, bo jakis inny to pewnie i z blatu da radę.
Widoki u góry rekompensują wysiłek. Dzisiaj było widać zarys Tatr. Pomyslałam od razu o chłopakach z Rowerowania… ze gdzieś tam są.
Z Jurasówki w dół i chociaż wyasfaltowali drogę przez las , to i tak ją lubię.
Zapach lasu, cień, leśne zakamarki.
Na Wał krótka, ale konkretna wspinaczka i tu już na młynku.
Z Wału zjechałam w doł w kierunku Łowczowa. I tu niemiła niespodzianka… świetny lesny szlak zamienił się w asfaltowy.
Cóż… taka rzeczywistość. Niedługo naprawdę ciezko będzie znaleźć kawałek terenu.
Zjazd z Łowczowa długgiiiii i fajny i jak sobie pomyślam, ze czasem wjeżdzam tędy, to aż sama sobie wspołczułam.
Potem pojechałam w kierunku Piotrkowic, kawałek pod górę.
Tutaj pod sklepem spotkałam Natalię z MPEC- u i jej koleżankę. Dziewczyny jechały z GPS-em i myslały ze zwariował, ale wszystko było ok. Jechały też na Słoną ( ja miałam taki plan), ale one prosto do góry, a ja trochę okrężną drogą. Chciałam zrobić podjazd od Pleśnej, więc miałam zamiar zjechać do Plesnej.
Próbowałam je namówić, żeby jechały ze mną, ale nie dały się skusić..
Pożegnałam się mówiąc: pewnie się gdzieś spotkamy… jeszcze.
Natalia powiedziała: no pewnie tak, zanim my wjedziemy, to ty już szybciej wjedziesz tą okrężną drogą.
Pokiwałam głową, ze nie, bo nie ta forma ….
Pamiętam z 5 lat temu pewnie to było, siedząc na dole w Relaksie w Pleśnej patrzyłam na dwóch kolarzy wjeżdzających na Słoną i pomyslałam:
Chciałabym tam kiedyś wjechać….
Tak cięzki i nie do zdobycia wydawał mi się ten podjazd.
Potem doszłam do takiej mocy, ze wjeżdzałam go ze sredniej tarczy.
Dzisiaj .. częściowo na młynku, ale tez i ze średniej, ale jakoś tak w miarę szybko.
Jak to mawiał Lance A.? „ Nigdy nie jest lżej, jest po prostu szybciej”
Na szczycie Słonej spotkałam Natalię :) i koleżankę:)
Ze Słonej zjechałam zjazdem za Domem Weselnym. Super mi się zjeżdzało, chociaż slisko.
Zresztą dzisiejszy wyjazd jeśli chodzi o zjazdy oceniam na 5. Bez strachu, bez hamowania nadmiernego, dość pewnie, a co najważniejsze ze zjazdową Radością!
W Porębie Radlnej skręciłam na czerwony pieszy bo w planie miałam Marcinkę.
Niestety cos gdzieś pomyliłam i z powrotem zjechałam pod kościół w Porębie. Tam trafiłam na ślub ( a ja taka ubłocona). Jakiś pan idąc z daleka i patrząc na mnie mówił:
Dziewczyna? Dziewczyna!!!!
Kobieta na rowerze , ubłocona chyba wciąż jeszcze budzi zdziwienie.
Przez swoją pomyłkę miałam więc po raz drugi tę samą wspinaczkę.
Potem już Marcinka i krótki przystanek. Popatrzyłam na Tarnów z ruin zamku.
Zjazd szutrowym zjazdem za ruinami. Prawie w ogóle nie hamowałam!!!!
Piękne widoki… piekne słonce, piękne zapachy.
To jest życie własnie!
Nogi mnie bolą, co oznacza jedno: było solidne podjeżdzanie!
Lubię tak czasem pojeździć sama. Pod względem treningowym to lepiej miec targeta, ale ... czasem fajnie jest pojechać tak bez "napinki", dokładnie wsłuchać się w organizm i swoje myśli, improwizować sobie trasę.
Było naprawdę udanie:)
Ilość endorfin dostarczona... bezcenna.
i pomyśleć, ze .. za darmo:)
No może nie do konca za darmo, bo to jednak kosztuje trochę wysiłku:)





P.S Rozmawiałam z Kubą, chłopaki z Rowerowania zaszaleli. 13 godzin w drodze. W Tatrach.
Zmęczyli się nie ma co.

Słonecznikowe pole nad Dunajcem © lemuriza1972

Urwana droga © lemuriza1972

Widoczek z Jurasówki © lemuriza1972

Koncówka podjazdu na Jurasówkę © lemuriza1972

Konie trzy w Piotrkowicach:) © lemuriza1972

Widok ze Słonej Góry © lemuriza1972

Wczoraj była regeneracja, dzisiaj tylko z serwisu, bo obowiązki domowe czekały. Kiedyś trzeba coś w koncu zrobić w domu...
Rower zajmuje mnóstwo czasu:)
A chłopaki z Rowerowania dzisiaj w Zakopanem, jutro idą na Orlą. Bardzo chciałam iść z nimi, ale nie było jak:(
Jak sobie wsiadłam dzisiaj na Kateemka to zrozumiałam, że "schudł" jednak.
Do niedawna nie było wielkiej wagowej różnicy między nim a Magnusem. No jakaś tam była ale niewielka..
teraz przy nowych kołach jest to mocno odczuwalne.
I ta jakość hamulców:). Czułam się na nim jak w Mercedesie po przesiadce, z jakieogś mniej komfortowego auta.
Kocham mojego Magnusa, za wszystkie maratony, które ze mną przejechał, za to ze na nim załapałam maratonowego bakcyla, ale .. jest różnica kolosalna pomiędzy tymi rowerkami..
Zapytał mnie dzisiaj Kefir w serwisie, czy będę wymieniac ramę na carbon.
Powiedziałam, że nie, że po co, że chce odpocząć trochę w przyszłym roku , że chce jechać na wakacje.
Kefir się usmiechnął i powiedział: taaaakkkk.... zobaczymy, zobaczymy za rok.
Znowu przylecisz i powiesz: Kuba przeserwisuj mi rower bo do Głuszycy jadę...
Usmiechnęłam się.
Niewykluczone.
Ale we wrzesniu raczej na maratonach mnie nie bedzie. Wtedy w planie Toskania.
Ale kto wie.. kto wie.. moze jednak zrobię tę generalkę, tyle, ze .. wcześniej zaliczę wymagane starty.
Nie mówię nie:)
a całkiem niedawno znalazłam w kompie stare zdjęcie. Sprzed lat prawie 3.
Wiele razy przewracałam sie na maratonach. Tylko raz ( Zabierzów) tak, że nie dojechałam do mety.
Ale najbardziej spektakularne były te upadki sprzed 3 lat. Jednego dnia dwa.
I najbardziej bolesne.
Najpierw poleciałam na zjeździe z Wału, wtedy był jeszcze kamienisty... teraz jest tam asfalt.przeleciałam chyba przez kierownicę i zaryłam twarzą w kamienie tak, jak nigdy wczesniej i nigdy potem.
Siniaki pod okiem, napuchnięte wargi ( wtedy dostałam do Mirka ksywę Angelina:)) i ogólne stłuczenia.
Bolałoooo...
Alek chciał dzwonić po pogotowie. Jakoś sie jednak pozbierałam i dotarłam do Chaty pod Wałem.
Tam lekkie zamroczenie.. nie wiem czy nie było jakiegoś wstrząsienia mózgu.
Powrót do domu... powolutku bo wszystko bolało..
i na skrzyżowaniu gość autem wymusza pierwszeństwo a ja ratując sie przed zderzeniem z autem hamuje mocno i koło dostaje uslizgu na piachu, lecę z impetem na asfalt, znowu uderzam twarzą...
Do domu już nie docieram na rowerze.
Ból... Na szczęscie byly tylko obtarcia na twarzy, siniaki na twarzy i całym ciele, podarte ubranie.
Ale bolało bardzo...
to jest zdjęcie z tamtego dnia.
Skąd te wspomnienia? oglądałam dzisiaj na youtubie kraksy kolarskie...

wspomnienia... © lemuriza1972

Jak ci mam to powiedzieć dziś...
Na święte przykazania
Narzuciłem wieniec
A o czym szumią drzewa
Lepiej jest nie wiedzieć...
Nie przegonię ręką z czoła
Czarnej chmury
Idzie na burzę idzie na deszcz


Idzie na burzę, idzie na deszcz….
W nocy , jak wszystkich w okolicy obudziła mnie burza. Burza jakiej dawno w naszych okolicach nie było, to było coś więcej niż burza to była BURZA. To było Burzysko…Bezwzględnie przez duże B.
Burzysko znowu spowodowało straty, podlania i najmniej szkodliwą rzecz czyli zmianę moich planów treningowych na dzisiaj.
Cały dzień patrząc na świat miałam w głowie te słowa:
Idzie na burzę, idzie na deszcz…
Bo tak świat wyglądał i deszcz padał rzecz jasna tradycyjnie jak wychodziłam z pracy.
I potem było zmaganie się z sobą i walka z diabłem antytreningowym.
Wyjechać ? Nie wyjechać?
Plany wyjazdu w górki ( taki plan był, dwa razy podjechać Wał) porzuciłam bo jednak burza była bardzo prawdopodobna, a koleżanka mieszkająca w okolicach Wału mówiła, ze nieciekawie było dzisiaj rano po burzy.
Poza tym kusiły książki, które dzisiaj przyniósł mi kurier i na które niecierpliwie czekałam ( Opowiadania Iwaszkiewicza i ostatni tom „przygód” mojej superbohaterki z dziecinstwa czyli Ani z Zielonego Wzgórza)
W koncu podjęłam decyzję: jadę.
Decyzja okazała się słuszna.
Pomimo ciemnych chmur wiszących gdzieś nad centrum Tarnowa, udało nam się przejechać bez deszczu, w przyjemnej temperaturze i nawet zakonczyć trening wypiciem piwa na ławce ( ja tylko małe:)).
Dzisiaj jechałam z Alkiem.
Nie było dzisiaj specjalnie szybko, ale czułam się trochę zmęczona po wczoraj, poza tym dzisiaj było trochę terenu, a nawet trudniej bo droga prowadząca do Warysia jest w gorszym stanie niż szerokie, leśne dukty w Lesie Radłowskim.
Cos koszmarnego!
A w lesie podeszczowy zapach bezcenny…
A teraz idę spać, podobno sen to najlepsza regeneracja.

Jestem zmęczona, chciałabym iść już na urlop, ale jeszcze trochę.. Poza tym urlop odpoczynkiem nie będzie… ale to już osobny temat i rozważania zupełnie nie na ten portal.
Może mi się uda jeszcze na jesieni parę dni „wyszarpać” i wtedy odpocznę.

I znowu deszcz...
Po upalnym dniu akurat o 15 lunęło. Zanim doszłam do domu , spodnie miałam mokre do kolan:)
ale jakoś nie opuszczała mnie nadzieja, ze padać przestanie.
Byłam zmęczona po pracy. Bardzo. Czasem w takich dniach, naprawde mocno trzeba z diabłem wewnętrznym walczyć , żeby na trening wyjechać.
Ale to zmęczenie pozorne jest... bo wiem, ze jak parę razy korbą przekręcę już będzie wszystko ok.
Padać w koncu przestało, chociaż czarne chmury wisiały nad miastem i okolicą, i wyjazd był pewnym ryzykiem. Pomyślałam jednak:
trudno, najwyżej zmoknę , nie jest aż tak bardzo zimno.
Plan: ok 2 h jazdy, 2 x 20 min tempa i wytrzymałość
Udało sie zrealizować. Kiedy jechałam te 2 x po 20 min często sobie powtarzałam to co powiedział A. Piątek: trzeba sobie umieć zadać ból.
Tak trzeba...to nie jest łatwe.
Jechało sie nie najgorzej, ale nie jestem na pewno w szczycie formy.
Kiedyś takie asfaltowe trasy przemierzane z prędkością 30 km/h , robiło mi sie z większą łatwością.
Nie ma tez dramatu, wiec jakas tam baza do tego żeby było lepiej chyba jest.
Dzisiaj jechałam sama, wiec bardzo skoncentrowałam się na treningu. Wzrok tylko na przednie koło i heja przed siebie.
Ostatnie pół godziny.. złapał mnie deszcz, ale taki nie do konca szkodliwy. Dało się przeżyć
Trasa: Mościce- ostrów, Bogumiłowice- Łukanowice-Isep-Wojnicz- Dębina- Wierzchosławice- Niwka - Radłów- Żabno- Niedomice- Łęg T- Bobrowniki W- Biała- Moscice.
53 km, więc nieźle.
I tak jeszcze w nawiązaniu do wpisu poprzedniego:)
Jadąc przez Białą zauwazyłam dwóch młodych chłopaczków na rowerach.
Zobaczyli mnie i rura do przodu. Za bardzo to nie musiałam sie spinać,zeby do nich dojechać, ale młodzi byli.. to ich tłumaczy.
Powiedziałam: jak chłopaki .. ścigamy sie...?
Szał w oczach, nerwowe obroty korbą, chłopaki do przodu...jak pokrzykuję: dawać, dawać , nie odpuszczać, po 10 m odpuścili... ale jeden z nich to było połączenie kolarza z piłkarzem. Miał koszulkę z napisem Smolarek :)
A tak w ogóle martwi mnie ten "rozwód" Mai z trenerem Piątkiem. To chyba nie jest dobre rozwiązanie na rok przed Olimpiadą.

nie wszystkim się podoba. Mnie tak, ale ja jestem w stosunku do Myslovitz bezkrytyczna.




Dostałam linka do takiego artykułu ( link podesłała mi Ania Suś, kobieta twarda, która pomimo skręconej w Ustroniu kostki, chce spróbować wystartować w zblizającym się etapowym wyścigu Sudety Challenge).
Z całą moją miłością do piłki nożnej, z moimi piłkarskimi genami i pomimo tego , ze mam mnóstwo znajomych piłkarzy, aktualnych lub byłych, muszę zgodzić się z autorem artykułu.
Często patrząc na mecze piłki nożnej , myślałam sobie.. a cóż tak z tego bólu oni się zwijają? ( ja wiem, wiem to często jest taka „gra” obliczona na okreslony efekt, ale nie patrzy się na to z przyjemnością).
Inna sprawa, ze autor artykułu troche przejaskrawia sprawę. Nie wiem czy to czasem nie jest tak, ze jak jest kontuzja, nosze muszą być.
Nie jestem pewna. Trochę wypadłam z obiegu.
Bo z kolarzem to rzeczywiście jest tak , jak pada, to po pierwsze patrzy na swój rower i jak jest wszystko ok po prostu pomimo bólu, jedzie dalej.
A ci co padali z roweru zwłaszcza na asfalcie albo szutrze jadąc z duża prędkością , wiedzą jakie to bolesne upadki.
Też mi się zdarzało, nieraz i nie dwa.
I zawsze ten pierwszy odruch.. czy rower nie ucierpiał.
Raz tylko nie dałam rady dojechać do mety, ból był zbyt duzy a kontuzja uniemozliwijaca jazdę w takich warunkach ja były. Zabierzów. Pewnie gdyby do mety było 10 km a nie 50 spróbowowałabym dojechać mimo wszystko.
Artykuł:

Dwa obrazki sportowe z ostatnich dni. Pod koniec meczu Skonto - Wisła piłkarz Maor Melikson musiał opuścić boisko na noszach. Wielki dramat - tak komentowano. Po meczu Izraelczyk pojechał do szpitala. Okazało się, że na szczęście nie jest to złamanie. Palec piłkarza jest "jedynie" zwichnięty, zatem będzie on mógł wystąpić w rewanżu. Powtarzam: dramat, nosze. Diagnoza: zwichnięty palec.
Cytuję dalej: "Nie wiadomo, jak długo potrwa przerwa Maora i czy zagra w rewanżu w Krakowie 19 lipca".

Obrazek nr 2. Tour de France. Po uderzeniu przez samochód telewizyjny holenderski kolarz Johnny Hoogerland wpadł na przydrożny drut kolczasty i strasznie poharatał nogę i pośladek. Mimo potwornego bólu pozbierał się i dojechał do mety. Przez kilka godzin próbowano ulżyć jego cierpieniom.
Na pokiereszowaną nogę założono aż 33 szwy. - Wszystko mnie boli, a ślady wypadku będę nosił do końca życia. Ale i tak kocham Tour de France. To najpiękniejszy wyścig na świecie - oświadczył Hoogerland. Holender z bandażami jedzie dalej i nawet próbował uciekać. Powtarzam - upadek przy prędkości 50 km na godz., drut kolczasty, rany na całym ciele, 33 szwy… wstał i pojechał, i jedzie dalej.
Komentarz zbędny, choć przydałoby się porównać ich zarobki. Tak na oko, to kolega Maor ma ze dwa razy większą pensję od Johnny'ego. Czesław Lang twierdzi, że kolarze to twardzi ludzie. Kolarz po upadku pierwsze, co robi, to rozgląda się za rowerem i chce pędzić dalej, piłkarz zwija się z bólu i rozgląda za noszami. I dlatego kolarstwo jest piękne, heroizm, walka na całego, wielogodzinne treningi, supersportowy tryb życia. Teraz oglądamy Tour de France, w sierpniu najlepsi z najlepszych ścigać się będą na Tour de Pologne. Stając przy trasie, kibicując na mecie - pamiętajmy o tym”

Dzisiaj do serwisu. Jest kilka rzeczy do zrobienia przy Ktmie. Całkiem sporo, ale to tak już jest jak sie rower tyra po terenie i maratonach. Ale w koncu od tego jest rower górski:)
A poza tym .. odpoczynek, kompletna regeneracja.