Święta.
Jedni je lubią, drudzy omijają, ci trzeci zaś próbują przetrwać.
Ciężko mi powiedzieć do której grupy się zaliczam, ale te Święta, które właśnie minęły zaliczam do udanych.
Dużo czasu spędzonego z siostrą, trochę biegania, świątecznych spacerów, udane gotowanie, koncert Raz Dwa Trzy w tv, prezenty takie.. od serca, kilka dni w moim rodzinnym Mielcu.

Wigilia.. pierwsza wolna od pracy wigilia od lat. Komfort. Mogłam pojechać do Mielca już w środę po pracy i chociaż w autobusie nie było dla mnie siedzącego miejsca, a stanie ponad godzinę w butach na wysokich obcasach nie należy do wielkich przyjemności – przyjęłam to z pokorą.
Wieczorem rozpoczęcie gotowania czerwonego barszczu – celebra, uwielbiam gotować czerwony barszcz. Tegoroczny był robiony jeszcze inaczej, wg. przepisu znalezionego w sieci (Magdy Gessler), ale jakżeby inaczej -  z innowacjami  made by Iza (inaczej chyba gotować nie potrafię). Dodałam więc „swoje” przyprawy i swój zakwas. Do tego jeszcze upieczony piernik z czekoladową polewą, która muszę przyznać wyszła mi znakomita ( i tutaj też innowacja, bo zamiast kakao dodałam wielką, dobrą gorzką czekoladę).
Czwartek od rana znowu w kuchni. Ryby, ciasto, kończenie barszczu.
A potem, wieczorem, przebrałam się i wyszłam pobiegać. Cóż to było za bieganie! Zdumiona byłam, bo brzuch pełny, nogi zmęczone staniem w kuchni, a biegło mi się lekko i żwawo i przebiegłam swoje pierwsze 10 km!!!

Dzień następny, tuż po śniadaniu poszłyśmy z siostrą na dość długi spacer. Górka Cyranowska… kto jest z Mielca to wie, co to za miejsce. Kultowe w pewnym sensie.
Teraz po „remoncie” – jak dla mnie nie do końca udanym. Wolałabym żeby mniej było tego betonu, sztucznych strumieni itd. Ale.. ale …. przetrwał słynny tor saneczkowy (na zdjęciu za nami).
Mam takie wspomnienie… Nie wiem ile miałam lat.. pewnie 3,4… wziął mnie na sanki brat mojej mamy. Doznałam tam jakiejś traumy, do jakiejś strasznej wywrotki tam doszło, bo wujek się o mnie bał, a bardziej chyba mamy się bał:).
Nie wiedział, bo skąd miał wiedzieć, że ze mnie twardy zawodnik i niejedną w przyszłości wywrotkę zaliczę:).
Tor zachował nawet te swoje wstrętne opony samochodowe i chociaż brzydkie to jak noc, to uśmiechnęłam się na ich widok, bo to wspomnienie, takie fajne z dzieciństwa.

Dnia następnego po śniadaniu poszłam biegać i… biegło się mało fajnie, ociężale i w ogóle.. katastrofa. Pomimo tego dzielnie zaliczyłam jakieś 6 km, a w Lasku na Górce Cyranowskiej trochę podbiegów i zbiegów (bo to jednak górka jest).  Podbieganie mnie zabija... kompletnie nie mam kondycji.
Zbieganie bardzo by mi się podobało, gdyby nie to moje nieszczęsne kolano.

Mielec… moje rodzinne miasto, moja „mała ojczyzna” na zawsze w moim sercu. I dla mnie nie jest ważne – piękny czy brzydki, dla mnie zawsze będzie wyjątkowy i tutaj nigdy się nie będę nudzić, zawsze znajduję coś co mnie urzeka.
Miasto się zmienia, więc samo spacerowanie po nim i odkrywanie tego jak wyglądają stare –„nowe” kąty sprawia dużo przyjemności. Spółdzielcza… czyli moja ulica.. dotknięta jest pastelozą (jak i cały Mielec niestety), ale za to jak się dobrze przyjrzycie, zobaczycie jupiter stadionu Stali – tak blisko właśnie mieszkałam od mojego ukochanego stadionu. To był mój drugi dom.

I jeszcze słówko o prezentach… Niepotrzebne mi diamenty, drogie perfumy, serce jest mi potrzebne… Jeśli ktoś pomyśli o mnie, to już jest COŚ. A jeśli pomyśli tak szczególnie jak moja siostra to jest mega COŚ. Pół roku temu oglądałam tę bransoletkę. Ja lubię takie rzeczy, moja siostra o tym wie. Oglądałyśmy ją razem w Mielcu. Odłożyłam ją wtedy, bo nie była taka bardzo tania. Była mi jednak przeznaczona. Czekała w sklepie pół roku, aż moja siostra kupiła ją dla mnie. Nie diament, nie srebro, nie złoto, ale takie ręcznie robione CUDO.

Bo jeśli chcecie komuś sprawić prezent, który na pewno go zadowoli, to trzeba na tego człowieka popatrzeć sercem, przysłuchać się co mówi, co lubi, czego pragnie. Jakie ma marzenia.
Wtedy prezent na pewno się uda.

Dzisiaj na basenie umiarkowana frekwencja, więc pływało się dobrze.
Znaczna częśc tarnowskiego, kolarskiego światka z dwóch teamów GTA i BB Oshee Team:).

A w domu.. w domu pachnie wilgilijnym barszczem, który gotuję dla koleżanek w pracy i... jest to taki piękny zapach! Barszcz na Wigilię to jest to danie, nad którym "pochylam" się szczególnie, tak jak pochylała się moja Mama kiedyś. Nie była jakąś zapaloną kucharką, ale barszcz robiła świetny i nie wiem czy mój barszcz dorównuje jej barszczowi.
Tegoroczny będzie trochę zmodyfikowany, bo oprócz własnego zakawasu z buraków, wykorzystuje przepis Magdy Gessler i przygotowuje wywar z warzyw i buraków (cześć buraków w plasterki pokrojona, część upieczona w piekarniku i starta na tarce). No zobaczymy co z tego wyjdzie.

A kiedy wracałam z basenu na klatce poczułam zapach piernika. Sasiadka widocznie piekła.
Piernik też będzie:). Ubiegłoroczny był pyszny, więc musze to powtórzyć.

Idą święta. Przez wiele lat w przygotowaniach do tych dni, skupiałam się na dekoracjach, mniej na gotowaniu. Teraz to się trochę zrównoważyło.
Ale dekoracje też są. No… takie nie do końca pomysłowe, ale cieszą.

Zaczęło się od tej w pracy.

Nie wyciągnęłam z piwnicy choinki. Jakoś tak mi się nie chciało… Bynajmniej nie dlatego, że zwyczaj ubierania choinki narodził się wśród ludów germańskich 300 lat temu:). Nic nie mam do ludów germańskich żeby była jasność:). 
Po prostu mi się nie chciało.

Jest więc mini choinka.

A czy wiecie, że karp na Wigilię to całkiem świeża tradycja. Można by powiedzieć komunistyczna. To podobno wynik planowej polityki peerelowskich władz. Nie żebym miała coś do karpia, ale osobiście za nim nie przepadam i Wigilia obywa się bez niego.

Dzisiaj bieganie (w przerwie między przedświątecznymi zajęciami), więc przy okazji zrobiłam zdjęcie dekoracji na rondzie w Mościach. Trzeba przyznać, że w tym roku miasto pięknie udekorowane (zwłaszcza ulica Krakowska, może uda mi się kiedyś jakieś zdjęcie zrobić).

Dzień był mocno pracowity (jak to przed świętami), a dodatkowo jeszcze dodałam sobie pracy, bo postanowiłam zrobić.. pierogi. Co w tym takiego niezwykłego? No to, że robiłam je po raz pierwszy w życiu. No tak, wiem – wstyd i hańba nawet, ale cóż.. jakoś tak wyszło.
Tak to sobie wymyśliłam i z wielką determinacją postanowiłam dopiąć swego. W tym też celu wyruszyłam na poszukiwania stolnicy. Nie okazało się to takie trudne, zaopatrzona w stolnicę (wałek dostałam wcześniej od koleżanki z pracy), przystąpiłam do działania. Było to wyzywanie, ponieważ nigdy nie widziałam nikogo kto by robił pierogi.
Do tego wymyśliłam, że nie będą ze zwykłej pszennej mąki, ale wymieszałam orkiszową, graham i pszenną pełnoziarnistą. Ciasto ma więc smak specyficzny i pewnie nie wszystkim by smakowało. Kształt pierogów też pozostawia wiele do życzenia, ale będę trenować. Piszę o tym, bo.. znalazłam fajny przepis na nadzienie (szpinak i ser pleśniowy). Trochę go jeszcze udoskonaliłam dodając przyprawę z suszonych pomidorów, sporo pieprzu, cebulę, czosnek i posypałam lubczykiem. Pyszne!

Biegam.
Na przekór.
Kolanu.
Pewnie nie postępuję najlepiej, ale się w pewien sposób uzależniłam. Powietrze, lekko mroźne powietrze. Super!!!!
Pobiegałam przed meczem piłkarek ręcznych.
To dopiero były emocje! (i bieganie i mecz:)).

Dzisiaj jest rocznica śmierci Gabriela Narutowicza.
Kiedyś jakiś młodzieniec wpisując adres we wniosku, napisał:  Starostwo Powiatowe w Tarnowie ul. Na Rutowicza.
Pomyślałam... nawet pewnie nie wie, że był ktoś taki jak Narutowicz. Ot kolejna.. ulica.

Gabriel Narutowicz, prezydent. Pierwszy prezydent. Zamordowany bo...
Bo?
Bo nagonka, bo nienawiść. Bo polityka.
Taki wiersz napisał kiedyś Julian Tuwim. Też pewnie przez wielu znienawidzony. Tylko dlatego, że był Żydem.
Smutno, ostatnie miesiące bardzo smutno się zrobiło. Zbyt dużo tej nienawiści wkoło.

Krzyż mieliście na piersi, a brauning w kieszeni.
Z Bogiem byli w sojuszu, a z mordercą w pakcie,
Wy, w chichocie zastygli, bladzi, przestraszeni,
Chodźcie, głupcy, do okien - i patrzcie! i patrzcie!

Z Belwederu na Zamek, tętnicą Warszawy,
Alejami, Nowym Światem, Krakowskiem Przedmieściem,
Idzie kondukt żałobny, krepowy i krwawy:
Drugi raz Pan Prezydent jest dzisiaj na mieście.

Zimny, sztywny, zakryty chorągwią i kirem,
Jedzie Prezydent Martwy a wielki stokrotnie.
Nie odwracając oczu! Stać i patrzeć, zbiry!
Tak! Za karki was trzeba trzymać przy tym oknie!

Przez serce swe na wylot pogrzebem przeszyta,
Jak Jego pierś kulami, niech widzi stolica
Twarze wasze, zbrodniarze - i niech was przywita
Strasznym krzykiem milczenia żałobna ulica.

Budzik dzwoni o 6.30. Nie jest to moja ulubiona godzina do wstawania w niedzielę. Zwłaszcza, że do późna oglądałam jakiś film w tv, a potem nie mogłam zasnąć. Jest ciemno, buro, szaro, ale przypominam sobie, że na dzisiaj mamy zaplanowany wyjazd w mój ulubiony Beskid Niski, więc wstaję mimo tej burości i szarości ochoczo.
Jedziemy z Mirkiem, reszta towarzystwa się wykruszyła – część kontuzjowana, część zapracowana, część zwyczajnie zniechęcona pogodą.
Kierunek Nowy Żmigród. Z jego okolic mamy wyruszyć. Konkretnie to z miejscowości o nazwie Kąty.
Już kiedyś wspominałam – Beskid Niski to tak blisko Tarnowa, ale ilekroć tutaj jestem, mam wrażenie jakbym znalazła się w zupełnie innym świecie, jakbym cofnęła się o dobre kilkadziesiąt lat.
Idziemy przez wieś, wyludnioną, dość biedną, gdzieś tam zauważam chyżę (pamiętacie, pisałam, chyża to chata łemkowska). Stałym elementem krajobrazu są… Mikołaje wspinające się po balustradach balkonów. Widocznie taka nowa, świecka tutejsza tradycja.
Cicho, szaro… część domów mocno zaniedbana. Można byłoby tutaj nakręcić „Dom zły”.
Nie możemy znaleźć właściwej drogi. Mirek „grzebie” w mapie, mapą targa wiatr, mówię:
- a wiesz, że masz w telefonie GPS-a?
Mirek: wiem, ale ja podobnie jak z książkami, wolę wersję papierową.
Idziemy w kierunku „naszego” szlaku. Wydaje nam się, ze dobrze idziemy, ale za nami z jednego z domów krzyczy jakaś kobieta i wskazuje nam inną drogę. Pani ma na głowie odlotową czapkę. Zanim jednak zmieniamy kierunek wędrówki, zauważam w trawie stokrotki. W grudniu!!!


Stokrotki w grudniu © Iza

Szlak prowadzi mocno pod górę, a pogoda…. No cóż… zapomniałam dodać, że kiedy wysiedliśmy z auta, doznaliśmy szoku. Zimno…mocno wietrznie.. nieprzyjemnie. Szczerze mówiąc przez chwilę przychodzi mi na myśl, żeby z powrotem wsiąść do auta. Do tego zaczyna padać deszcz. Myślę sobie:
no nie, całe planowanie wyprawy, radość, a teraz schowam się w aucie?
Pierwsze kilometry są trudne, bo pada coraz mocniej, coś jakby deszcze ze śniegiem, „maskakruje” twarz.
Mirek mówi: prawdziwi z nas zdobywcy!
Pytam: dlaczego?
- Bo pan Sułek siedzi w domu.
- Dlaczego przyszedł ci do głowy Pan Sułek?
- Bo on na pewno siedzi w domu.

Ot cały Mirek:). No to sobie wędrujemy. Ja co jakiś czas próbuję robić zdjęcia, wyciągam telefon, ściągam rękawiczki, marznę, Mirek odchodzi w siną dal. Próbuję go „dogonić”, więc kawałek biegnę. Niełatwo się biegnie z plecakiem i w górskich butach.


Gdzieś tam na szlaku © Iza
Sporo błota, jak to w tych rejonach, „ukochane” lepiące się do wszystkiego błoto.

Poco loco w drodze © Iza
Za mgłą © Iza
Coraz wyżej © Iza
Jestem nieco rozczarowana, bo liczyłam na śnieg. Póki co  go nie ma. Kiedy jednak wchodzimy do obszaru ochronnego pn. Kamień (czy jakoś tak to brzmiało) zaczyna być biało.
Jest też bardziej stromo. W pewnym momencie w lesie słychać straszny huk. Gdzieś „poleciało” jakieś drzewo. Muszę przyznać, że to dość przerażające dźwięki.


Moc kamieni © Iza
I zrobiło się zimowo © Iza
No i tak sobie wędrujemy. Jest raz cieplej, raz zimniej, raz deszczowo, raz mniej, momentami jest śnieg, częściej go nie ma.

Pokazuje się i słońce

.
Nasza skormna wyprawowa dwójka © Iza
Miejsce pamięci © Iza

Wracając zatrzymujemy się przy niezwykłej urody kirkucie. Szkoda tylko, że za kilka, kilkanaście lat nic z niego nie zostanie.


Kirkut w Nowym Żmigrodzie © Iza
W głębi kirkuta © Iza
Macewa © Iza