&feature=youtu.be


Taka króciutka relacja filmowa tytułem zachęty na przyszły rok ( dla tych, co ich nie było w tym roku). Autorem jest Darek D.
Jest jeszcze kilka moich zdjęć, niewiele , bo jak się jedzie, to jednak możliwość robienia zdjęć jest niewielka.
I zanim przejdę do meritum czyli krótkiej relacji z dzisiejszego Rajdu, taka dygresja.
Przeczytałam dzisiaj artykuł o dwóch kobietach, które przeżyły niedawno dramaty życiowe.
Jedna z powodu trąby powietrznej , która przeszła jakiś czas temu przez Kaszuby, druga przez pożar, w którym spłonął jej dom.
Ta pierwsza napisała , że dla niej największą stratą jest krajobraz, który straciła… nie ma drzew, które były… a przez to nawet światło w domu jest już inne… a to były elementy jej życia, codziennego.
Druga powiedziała, że starty materialne , które poniosła są ogromne… ubrania, książki ( pomyślałam.. ubrania… to wszystko powoli można odkupić, przecież i tak się je „wymienia” co jakiś czas, ale książki??? Popatrzyłam na moje regały i wiem, ze to byłby „ból”. „zbierane” latami… owszem przeczytane, ale… MOJE. WAŻNE. Ciężko byłoby pewnie się z tym pogodzić).
Ale najważniejsze to zdjęcia, pamiątki z wakacji.
„Nie mam już zdjęć, moich dzieci kiedy były małe. Nic”.

Pomyślałam – jak dobrze, że mam tego mojego bloga, a w nim zdjęcia, wspomnienia, opisy maratonów, wycieczek.
Nawet gdyby przytrafiło mi się takie nieszczęście… to gdzieś tam zostanie.
Taka dodatkowa wartość tej mojej pisaniny i tego „wysiłku” wkładanego w robienie zdjęć, zamieszczanie, codzienne niemalże pisanie. Poświęcanego czasu.

A teraz do rzeczy.
Obawiałam się trochę pogody na dzisiaj, bo straszyli tutaj i tam, że może padać rano ( zresztą chyba całą noc padało).
Pijąc kawę rano, usłyszałam w Radiu Kraków zaproszenie Pani redaktor na nasz RAJD.
Miło.
Było dosyć chłodno, ale słoneczko potem nas ogrzało i nie było mowy o marznięciu.
Spora grupa rowerzystów, chociaż pewnie mogłoby ich być więcej, ale może to trochę moja wina. Nie bardzo miałam czas i siły ( ciężkie tygodnie w pracy), żeby się zająć rozpowszechnianiem informacji o rajdzie.
Postaram się poprawić na przyszły rok.
Pojechaliśmy sobie wolnym tempem w kierunku Wierzchosławic, a tam Darek prowadził już przez Las.
Przyznam się szczerze – jestem w Lesie Radłowskim przynajmniej raz w tygodniu, bo to rzut beretem od Mościc, a i Las dobry na szybki trening po terenie, a jednak łatwym terenie i płaskim, a wiadomo, ze okoliczności przyrody lepsze niż np. płaski trening na asfalcie wśród aut. No i łosie można spotkać, a to wartość sama w sobie:).
Tak więc znam sporo ścieżek w LR, ale tej akurat, którą jechalismy dzisiaj, częsciowo nie znałam.
Fajnie, na pewno tam sobie pojadę kiedyś sama.
Dzisiaj było sporo wody i trochę błota, więc wypucowany po wczorajszej jeździe rower ,znowu nadaje się do wizyty na myjce.
Przyjechała KRYSIA.
Chwała jej za to, bo wczoraj kończyła sezon w Istebnej.
Myślałam wczoraj o tym cały dzień. Że gdyby wszystko było „normalnie” też kończyłabym sezon w Istebnej ( swoją drogą piekna, niełatwa trasa, warto się wybrać tam na maraton. Naprawdę). I byłby żal za zakonczonym sezonem , ale i pewien rodzaj ulgi, że teraz można odpocząć, pojeździć sobie lajtowo.
Teraz nie mam po czym jeździć lajtowo, bo tak jeżdżę cały sezon.
Przyjechał też Sławek Bartnik, wielki zwycięzca kategorii M4 w całym sezonie u GG ( na mega).
Wielkie , wielkie gratulacje. Duży wyczyn i wielka duma dla naszego tarnowskiego „kolarskiego” światka.
To najtrudniejszy bezsprzecznie cykl w Polsce, więc wartość tego zwycięstwa OGROMNA.
Podobnie jak i przejechanie całego cyklu na giga prze Krysię, która do tego jeszcze w tym roku przejechała TROPHY i Cyklo na giga.
Podziwiam , że po takim maratonie i długiej drodze, chciało im się wstać.
Tempo było bardzo umiarkowane, z wyjątkiem kilku fragmentów w LR, gdzie chłopaki docisnęli, ale nawet nie próbowałysmy z Krysią dotrzymać im koła, bo Krysia zmęczona po wczoraj, a ja tez na ściganctwo w tym roku się nie bardzo piszę.
Jechało się sympatycznie. Bardzo.
Po jeździe ognisko, grzejące słoneczko, fajne towarzystwo.
Film i zdjęcia niech będą zachętą dla tych, których nie było .
W przyszłym roku pewnie znowu będą rajdy, a to naprawdę RAJDY a nie wyścigi.
Każdy da radę.
Sami popatrzcie na te uśmiechy – widać, że warto się wybrać.

Zbiórka w Mościcach © lemuriza1972

Na nowym moście nad autostradą w Gosławicach © lemuriza1972

W lesie © lemuriza1972

Na wyremontowanej drodze w okolicy Warysia © lemuriza1972

Ojciec Założyciel Forum Rowerum © lemuriza1972

Sławek z synem na swoim mtbowskim tandemie © lemuriza1972

Krysia i Sławek © lemuriza1972

Dwie "sierotki":) © lemuriza1972

Ognisko © lemuriza1972

Tak dawno nie jeździłam na rowerze, a już w górkach to w ogóle, że po dzisiejszej w końcu niezbyt forsownej i nie jakiejś strasznie długiej jeździe, czuję, że odrobinę bolą mnie nogi.
Piękna pogoda, w sam raz na jazdę, a drzewa zaczynają nabierać tych pięknych jesiennych barw. Mam nadzieję, że znajdzie się jeszcze jakiś fajny , ciepły weekend i będzie można jechać gdzieś dalej.
Może nawet w góry. Z rowerem.
Mniej więcej rok temu wygrywaliśmy z Mirkiem Odyseję. Była podobna pogoda, nawet chyba cieplej. To był bardzo dobry dla mnie czas. Najlepszy.
Bardzo dużo się zmieniło.. co tak sobie jeszcze bardziej uświadomiłam kończąc jazdę, ale dlaczego .. to na końcu tego wpisu.
Dzisiaj z Konradem, z którym kiedyś miałam już przyjemność jechać. Wtedy towarzyszyła nam jeszcze córka Konrada. Konrad jest adptem rowerowania, jeśli tak to można nazwać, dlatego chciałam mu pokazać trochę nowych ścieżek, których jak mogłam domniemywać nie zna.
Zaczęlismy więc od Buczyny , a potem szutrowym podjazdem na Lubinkę. To nie jest łatwy podjazd pod względem siłowym, więc brawa dla Konrada, że próbował się z nim mierzyć.
Potem powolutku w kierunku szczytu Lubinki asfaltem.
Nagroda czekała u góry.
Tatry dzisiaj było widać. Może nie jakoś super pięknie ( widziałam je z naszych okolic czasem dużo wyraźniej), ale jednak.
Jeżdżąc w tym roku, niewiele miałam okazji je zobaczyć.. w sumie chyba tylko raz na wiosnę, więc sprawiły mi dzisiaj wiele radości.
To są takie chwilki w życiu, takie drobinki szczęścia, że cokolwiek by się nie działo – to ja wtedy bardzo cieszę się , że żyję.
Że mogę takie rzeczy widzieć…
Po prostu no.. tak zwyczajnie się zachwycam, przez jedną krótką chwilę w życiu.
Mój plan przewidywał pokazanie Konradowi Doliny Izy.
Kiedy wjechałam na początek drogi.. zobaczyłam jakieś 50 m przed sobą sarnę. Stała na drodze i patrzyła na mnie. Tam musi być ich dużo, bo to nie pierwszy raz kiedy właśnie tam je spotykam.
Myślałam, że Dolina Izy bardziej zabarwiona będzie kolorami jesieni, ale jeszcze nie.
Za jakieś dwa tygodnie myślę, że powinno być już pięknie.
Konradowi bardzo się tam podobało. Wcale się nie dziwię, bo kiedy wjechałam tam pierwszy raz, to prawie płakałam ze szczęścia, że jestem w takim pięknym miejscu. Tak już mam:)
Tym razem, zachęcona opisem Kolosa ( który kiedys podczas wtorku mtb odwiedził Doline Izy), postanowiłam nie wracać do góry, a próbować przedostać się przez las dalej.
W sumie to tylko raz chyba tak próbowałam i z tego co pamiętam wtedy było wiele wędrowania i przedzierania się przez jakieś krzaki itp.
Tym razem była dośś dobra droga. Trochę błota co prawda, ale w większości przejezdne. No i sporo dość ostrego podjeżdzania terenowego.
Kiedy wyjechaliśmy z tego lasu, powiedziałam Konradowi, ze tak właśnie mniej wiecej wyglądają maratonu, tylko do tego dochodzą jeszcze kamienie, korzenie i takie tam.
Kiedy wyjechalismy z lasu.. znowu piękne widoki na Beskid Sądecki ( Radziejową już poznaję bez problemu) i Tatry. Pojechaliśmy w kierunki Winnicy, bo tam są najpiękniejsze chyba widoki z góry na Dunajec i górki.
No i podkusiło mnie, żeby pojechać jedną taka drogą przez las, którą kiedyś zobaczyłam jadąc tamtędy i nawet powiedziałam do Tomka, że trzeba spróbować tamtędy pojechać kiedyś.
Świetny terenowy zjazd, który w końcowej części nawet był nie do końca dla mnie przejezdny, za stromo i zbyt sypka nawierzchnia, więc wolałam zejść z roweru.
Wyjechalismy wprost na niebieski szlak wzdłuż Dunajca.
Powrót przez Buczynę, w której pokazałam jeszcze Konradowi możliwości Buczyny.
A wyjeżdżając z Buczyny.. niespodzianka…
Jakiś peleton jechał, dziewczyny w kaskach.. więc się przyjrzałam, a tam znajoma koszulka niebiesko- żółta Saint Gobain Merida ( czy jakoś tam oni się tam kiedyś nazywali:)).
Ada Jarczyk.
Ada była kiedys dla mnie maratonowym motywatorem.
Młoda, ambitna, lepsza ode mnie, więc zawsze starałam się dotrzymać jej koła na maratonie i dzięki niej na pewno dużo lepiej jechałam.
Udawało mi się tak do połowy dystansu jechać za Adą, na mecie zwykle była przynajmniej 10 minut szybciej, a czasem i więcej.
Kiedy Ada wyjechała na studia za granicę, bardzo mi jej brakowało na maratonach. Tej jej niebiesko- żółtej koszulki przed sobą.
Pogadałysmy chwilę z Adą i przypomniały mi się tamte czasy. Ja wtedy w teamie Stalbomatu, Ada w śląskim teamie St . Gobain. Ale na maratony u GG Ada jeździła zawsze z nami. Całą ekipa jeździlismy, było fajnie, wesoło, gwarnie.
Byłam zmotywowana, miałam cel, duzo fajnego towarzystwa. To były bardzo dobre czasy. Minęły.
Bardzo dużo się zmieniło.
Ada popatrzyła na mnie i powiedziała: mam taką koszulkę w domu…
No tak.. miałam na sobie koszulkę z tarnowskiego maratonu u Grabka, bo dawno, dawno temu udało mi się wygrać ten maraton w swojej kategorii wiekowej, dzięki zbiegowi dziwnych okoliczności, a jedną z nagród była koszulka.
Więc Ada pewnie też wygrała, skoro ma taką koszulkę. Nie pamiętam już. Pamiętam tylko, że drugi tarnowski maraton jechała giga.
Z Adą jechał tez Kiszon i powiedział mi, ze wraca do ścigania.
Wraca… hm… jeździł przecież w Pucharze Tarnowa, chociaż prawie nie trenował.
Też chyba bym chciała wrócić, ale jest tyle okoliczności niesprzyjających.

Przypominam : jutro o 10 Rajd Sokołów.
Zbiórka w Mościcach przed Domem Kultury.
Potem ognisko, chłopaki z Sokołowa:) zapewniają jedzonko na ognisko i herbatkę.
Zapraszamy!

Powoli zaczynają się jesienne kolorki © lemuriza1972

Tatry w oddali ( aż żal, że nie miałam porządnego aparatu) © lemuriza1972

Sarna na wjeździe do Doliny Izy © lemuriza1972

W Dolinie Izy © lemuriza1972

W lesie na Lubince © lemuriza1972

takie tam błotka,potoczki... © lemuriza1972

Podjazd © lemuriza1972

Tatry w oddali znowu... © lemuriza1972

Widok z okolic Winnicy © lemuriza1972

Coś kombinują nad Dunajcem:) © lemuriza1972

W najbliższą niedzielę ww Impreza.
Trasa ok 25 km po Lesie Radłowskim.
Na zakonczenie ( a może rozpoczęcie:)) imprezy ognisko.
Zapraszamy wszystkich kojących jeździć na rowerze.
Zbiórka o godz. 10 w Mościcach przed MFK.

Ja wiem, że ta piosenka już była, ale…
Uważam, że jest genialna, niepowtarzalna. Jak jej słucham.. to się tak absolutnie wyłączam z tego świata.
Mało jest piosenek, które mnie tak „wyłączają”…
Dotarł dzisiaj do mnie Pan kurier z przesyłką i płytą Renaty Przemyk „Akustic Trio”.
Jest na niej również ta piosenka.
Słucham cały wieczór.

„ Podtrzymywałaś moją głowę, nie rozstrzaskałam skroni o podłogę, póki co”
Kiedy słucham tego, myślę : Agnieszka, Ela.
Dwie kobiety.. ważne. W moim życiu.

Nie musiałam tym razem wychodzić z domu z powodu młota pneumatycznego:), ale .. po prostu dzisiaj chciałam.
Miałam nawet ambitny plan, umówiłam się z Mirkiem pod parkiem przy Czarnej Drodze, a ja się umawiamy TAM, to wiadomo.. będą górki.
Miałam plan pojechania na Słoną, podjazdem na który nie udało nam się trafić z Tomkiem w piątek ( znaczy trafiliśmy, ale wtedy to już był zjazd:))
Jadąc w stronę parku poczułam, że nogi nie chcą kręcić. Że jest ciężko i bez sensu jechać w górki.
To zawróciłam Mirka z drogi „na górki”.
Mirek powiedział: a wiesz mnie też dzisiaj coś ciężko się kręci.
I pojechaliśmy przez Buczynę na most w Zgłobicach, a tam różnymi dziwnymi drogami w nieznane nam części Lasu Radłowskiego ( a może inaczej – mniej znane. No bo kiedyś już tam byliśmy. Raz).
Fajne to były ścieżki i nawet jeden krótki ale konkretny podjazd był ( aż na średnią musiałam zrzucić:)).
W lesie ujrzałam dom cudnej urody. Naprawdę. Musiałam się zatrzymać żeby zrobić zdjęcie.
Dom na skraju lasu, drewniany, piękne okiennice, wykończenie, płot. Do doskonałości brakowało mu tylko górek obok, no ale cóż.. pewnych rzeczy się nie przeskoczy.
Dzisiaj nadszedł czas pewnych porządków ( w szufladach).
Znalazłam moje jakby to powiedzieć.. dzienniczki treningowe sprzed lat. Nie prowadziłam jeszcze bloga wtedy.
Nic dziwnego, że całkiem nieźle jeździłam na rowerze, skoro potrafiłam jednego dnia "zasuwać" np. godzinę na stacjonarnym, przepłynąć ponad 2000 m na basenie i godzinę ćwiczyć ogólonorozwojówkę.
Taka była kiedyś Iza:). Zmobilizowana, zdyscyplinowana , nastawiona na CEL.
Chciałabym jeszcze kiedyś chociaż na chwilę z tamtą Izą spotkać się, ale okoliczności są niesprzyjące i naprawdę nie wiem, czy będzie jeszcze okazja.
Myślałam, przez krótka chwilę, całkiem niedawno, że tak… że może.. ze może uda się zmobilizować…przygotować w zimie, naprawić albo kupić nowy amortyzator i jeszcze raz spróbować. Stanąć na starcie. Usłyszeć golonkową muzykę… jechać co sił w nogach i płucach, pierwszy podjazd na maksymalnym tętnie, tak żeby „odstawić” niektóre rywalki, pokonywać siebie na tych okropnie trudnych zjazdach:), a potem „umierać” dojeżdżając do mety.
I poczuć znowu to niewiarygodne uczucie spełnienia..
Raz jeszcze. Może raz jeszcze…
Weekend i wczorajszy dzień dał mi jednak raczej negatywną odpowiedź.
Będę musiała chyba poczekać na spotkanie z tamtą Izą znacznie dłużej niż myślałam. Chyba.. czas pokaże, ale wszystko na to wskazuje.

Dom marzenie... © lemuriza1972

Właściwie po dniu pełnym "emocji" w pracy , myślałam, że nie mam siły ani ochoty na rower, na wychodzenie z domu. Chciałam tylko .. być już w domu.
Ale kiedy przyszłam do domu, zrozumiałam , ze jeśli myślę o odpoczynku, to na pewno nie tu.
Młot pneumatyczny tuz pod moim oknem.
Więc się ubrałam i wyjechałam.
Na krótko bo ani sił, ani ochoty nie było.
Rundka po lesie, ścieżkami Mirka. Wypatrywałam łosi, ale nic z tego.
Jazda bez historii, taka na przewietrzenie głowy.

Nie miałam okazji pojeździć w ten weekend na rowerze, ale za to pojeździli żuzlowcy w Toruniu.
Z dobrym skutkiem.
Było ciężko.
Raz , że znaczną część meczu słuchałam w radiu, wracając z Mielca, dwa , ze cóż.. kiepsko to wyglądało początkowo.
Brakuje Vaculika jak nic...
No, ale najważniejsze, że skończyło się dobrze.
niestety nie obejrzę pierwszego meczu finałowego, ale za to mam nadzieję, ze na tym drugim to już będę na stadionie:)
Toruń walczył pięknie, emocje było wielkie, ale to my pojedziemy w finale:)))

Plan był taki Marcinka, Słona Góra ( nowo odkrytym podjazdem) , zjazd i do domu.
Czasu mało , bo robi się coraz szybciej ciemno.
Pogoda dziwna.. niby słonce ale zimny wiatr, własciwie niewiadomo jak się ubrać.
Chęci do jazdy były większe w czwartek, ale w czwartek padało cały czas.
Dzisiaj z Tomkiem.
Na początek wałem wzdłuż Białej , Tarnowiec i szutrówką na Marcinkę. Tam jak zwykle piękne widoki na Tarnów, ale też jak zauważyłam coraz więcej czerwonych, zielonych barw na drzewach. Ładnie.
Szutrówka spokojnie, zresztą mieliśmy tempo takie bardziej emeryckie wczoraj, mocno turystyczne.
Na Marcince spotkalismy Olka B, a potem jednego z Sokołów:), kiedy zjeżdzaliśmy w stronę czerwonego pieszego wydawało mi się, ze do góry jechali chłopaki ze Świebodzina.
Niestety w Porębie nie trafiliśmy na nowy podjazd. Starałam się zapamietać ostatnio jak zjeżdzalismy w którym miejscu się zaczyna, ale jak widać na na nic. Pojechalismy za to innym podjazdem ( ile ich jeszcze przeróznych jest, a nie mamy o tym pojęcia!). Trafilismy w końcu do Lasu na Słonej, a tam przed lasem sarna. Powiedziałam do Tomka: to nie łoś, ale zawsze coś:)
Sarna była w towarzystwie – pięć ich było. Jeśli chodzi o łosie, kolega leśnik mówił mi, że one są nieobliczalne, bo nie są płochliwe.
Na Słonej błotttoooooooooo… takie gliniaste… takie ciężkie do kręcenia… opony się oblepiały, ślizgały, więc trzeba było sporo się natrudzić.
Dawno nie jechałam w takim błocie.
W koncu nie wiem jakim cudem, po kilkunastu minutach kręcenia po Słonej, udało nam się trafić na podjazd-zjazd i zjechalismy nim. Przy zachodzącym słoncu, pieknych widokach na Marcinke juz rozświetloną i przenikliwym zimnie.
Wrócilismy na Marcinkę czerwonym pieszym.
Było już ciemno.
Coś mnie tknęło jak zjechalismy z Marcinki i jako, że nie mam przedniego światła w KTM, załozyłam na kierownicę czołówkę kupioną w LIDLu ( bardzo dobrze spełniła swoją funkcję jako lampka:)). Powiedziałam do Tomka: założę bo a nuż spotkam policję?
Nie mineło 5 minut.. z naprzeciwka nadjechał policyjny wóz.
Robiłam zdjecia, ale będą w terminie późniejszym.

Plan na dzisiejszą jazdę powoli klarował mi się w głowie podczas dzisiejszego dnia.
Postanowiałam zrobić taki jeden test, chociaż na 99% byłam pewna jaki będzie wynik.
Ten, który był poddany testowi dowiedział się o tym dopiero „po”.
A był to Mirek.
Pojechaliśmy na „nowy” terenowy podjazd na Słoną.
Jak zaczęlismy jakos tak cięzko mi się jechało, spojrzałam.. a ja mam srednią tarczę z przodu.
Co to to nie.. to ponad moje siły taki podjazd ze sredniej jechać…
I tak nie dałam rady.. wkrótce utknęłam.
Zjechałam na dół i od nowa.
Tomek z Mirkiem pojechali.
Niestety nie dane mi było patrzeć jak wjeżdżają, bo byłam za daleko.
I utknęłam w tym samym miejscu co poprzednio. Żadnego postępu
Ale ja będę walczyć z tym podjazdem. Będę wydzierać mu metr po metrze, aż może w końcu się uda.
Chociaż.. nie wiem…
Jest trudny. Naprawdę.
To dowód na to, ze nawet w naszych pagórkowatych okolicach, można znaleźć cos niepodjeżdzalnego ( dla mnie rzecz jasna). No bo Mirek podjechał.
I to był ten test.
Ale Mirek pomimo, że nie jeździ prawie i tak jest MOCARZ.
Po prostu.
Tomek utknął jak ja, ale znacznie, znacznie wyżej i myślę, ze nastepnym razem może mu się udać, bo zrobił postęp.
Ze Słonej zjechaliśmy do Pleśnej i w kierunku Wału.
Powiedziałam chłopakom , że cos im jeszcze na dzisiaj szykuję.
Taki jeden co prawda asfaltowy, ale słuszny podjazd.
Jechali przede mną, więc nie wiedzieli gdzie skręcić, a na ten podjazd skręca się z głownej drogi na Wale, jest urząd gminy, potem się jedzie jakieś nie wiem.. 500 m do góry, może trochę więcej i w prawo skręca się za pierwszym zakrętem.
Tam jest jakas tabliczka z nazwą ulicy, więc łatwo trafić. Zreszta asfalt idzie bardzo ostro pod górę od razu.
Mirek przejechał skręt. Zawołałam go, a on powiedział: no tak.. jak zobaczyłem to sztajchę to tak sobie pomyślałem.. ze to pewnie TU.
Ja odkryłam ten podjazd chyba dwa lata temu zjeżdzając z góry. Nadziałam się wtedy na osuwisko i mogło się to dla mnie bardzo źle skonczyć. Jakims cudem się wyratowałam… sama nie wiem jak.
Warto go podjechać, bo to bardzo siłowy podjazd ( dla mnie tylko młynek). Duże nastromienie, ale najpiekniejsze są widoki z góry.
No i dodatkowo dojeżdza się nim do pieszego żółtego i można sobie fajnym zjazdem dojechać do Pleśnej.
No to zjechaliśmy.
Zjazd trochę zmieniony przez wycinkę drzewa. No i bardzo, bardzo suchy dzisiaj.
A ja nie zdjęłam sobie pomarańczowym okularów i było źle…
Kiepsko widzę z daleka, co potwierdziły badania u okulisty dzisiaj, a jak dojdzie do tego ciemny las i okulary, to jets kiepsko. No ale powolutku sobie zjechałam.
Zakonczylismy rundką po Buczynie ( odkrylismy fajną nową ścieżkę z fajnym zjazdem).
A po drodze była jeszcze krótka wizyta na stadionie Unii.


P.S Mirek mówił, ze te zwierzaki to Łosie.
Mówił, że często je widywał jak biegał.
Twierdzi, że żubry owszem żyją w Puszczy Niepołomickiej, ale na ogrodzonym terenie.
Chyba , ze to żubry-uciekinierzy:)

Widok na Pleśną ze Słonej Góry © lemuriza1972

Podjazd w kierunku pieszego żółtego szlaku ( zdjęcie z góry) © lemuriza1972

I jeszcze jedno zdjęcie podjazdu © lemuriza1972

Nora chyba lisia:) © lemuriza1972

Buczyna © lemuriza1972

Żużel:))) © lemuriza1972

Jeszcze wczoraj miałam w głowie plan, że dzisiaj pojadę sobie nowo odkrytym ostatnio zjazdem/podjazdem na Słoną.
Długiiiim.... w połowie co prawda asfaltowym, ale w połowie terenowym.
Po ostatnich wjazdach na Jaworzynę i w sobotę w kierunku Przehyby.. zrozumiałam, że za mało w tym roku było długich podjazdów.
Dlatego też bolał podczas nich kregosłup ( nie miałam tych problemów, jak jeździłam w maratonach, organizm był przyzywyczjony). Mam to szczęscie, z ekilka długich podjazdów w okolicy jest, więc trzeba to na wiosne wykorzystywac.
Niestety nocne kłopoty ze snem ( jakos tak ostatnio mam jak zbliża sie poniedziałek) i ogólna słabość w ciągu dnia , spowodowały, że zrezygnowałam w ogóle z jazdy.


Ale kiedy wracałam z pracy, słońce pięknie świeciło.. pomyślałam: szkoda tego dnia, przejadę sie . Chociaż na chwilę, do Lasu.
No i pojechałam.
Kiedy wjechałam w ścieżkę Mirka, której w zasadzie juz nie ma ( tak zarosła), pomyślałam: hm... sama jadę w takie zarośla, chaszcze...
W sobote rozmawilismy z Krysia i Adamem na temat mojej wycieczki do Melsztyna.
Krysia powiedziała: odważna jesteś, ja po mojej przygodzie ( miała nieprzyjemna przygodę kiedyś) juz bym sama do lasu nie pojechała.
Śmiałam się, ze mnie wtedy ten szlak tak przypadkiem wyszedł.
I kiedy tak myślałam o słowach Krysi ( "ja bym sama nie pojechała"), zobaczyłam jakieś 50 m przed sobą COŚ.
To COŚ było wielkie.
To nie był ani dzik, ani jeleń, ani daniel. To było COŚ znacznie większego.
Było podobne do byka i miało rogi.
I było ICH TRZECH ( albo ICH TROJE):).
Dwa poszły sobie w las, a ostatnie staneło na ścieżce i spojrzało na mnie.
I patrzyło. Zatrzymałam się.
też patrzyłam. Pomyślałam: co będzie jak ono zacznie biec?
Mam wspinać sie na drzewo??? Chyba nie umiem...
Powoli się odwróciłam, zrobiłam w tył zwrot. jeszcze na chwilę popatrzyłam na NIEGO>
On dalej patrzył.
Oj.. nieswojo sie potem czułam jeżdząc po lesie, ale z jazdy zreyzgnować nie chciałam. Mimo wszystko.
Kiedyś opowiadał mi Alek, ze COŚ takiego z Mirkiem widzieli w lesie, ale trochę nie dowierzałam.
A jednak.
Wyczytałam w sieci, ze Lesie Radłowskim występują nieliczne łosie.
Ale wyczytałam też , ze w Puszczy Niepołomickiej żyje stado żubrów.
W sumie Puszcza niedaleko.. może sobie przyszły?
Wszystko jedno co to było, widziałam coś co nie każdy ma okazję zobaczyć.
Cieszę się , bo to było niesamowite "spotkanie"
a sama jazda przyjemna.
W lesie fajnie, słoneczko, zielono, ładne zapachy.

Opis linka

Opis linka

Małe kręcenie po mieście w drodze na Marcinkę i z Marcinki. Trochę kręcenia po lesie, żeby obejrzeć zawodników na trasie.
Ze trzy razy podjazd pod restaurację:).
Puchar zakończony, nagrody rozdane. Niestety nie byłam na dekoracji, bo zrobiło mi sie zimno, głodno, śpiąco jakoś tak, więc przyjechałam do domu.
I oczekiwałam na mecz. Na mecz Unibax-Azoty czyli drugi półfinałowy mecz o DMP.
Który sie nie odbył.
I muszę o tym napisać, bo jestem zła.
Nie ma co winić sędziego ani kogokolwiek z Torunia. Sędzia postapił tak jak mu kazały przepisy. Słusznie stwierdził Marek Cieślak, że nawet jak zgodziłby się na rozegranie meczu, w razie porażki Unibaxu , działacze toruńscy zapewne złozyliby protest. Kuriozalny przepis.
Przecież to nie jest piłka nożna, gdzie do rozpoczęcia meczu potrzebny jest pełen skład. Ktoś mógłby powiedzieć: Greg mógł przyjechać wczoraj.
No tak, ale kto sie żużlem interesuje to wie, ze żuzlowcy jeżdzą w kilku ligach naraz i wciąż są w podróży.
Należałoby to wziąc pod uwagę tworząc regulamin.
Katastrofa, niesmak i sama nie wiem, jak to wszystko określić.
Sytuacja Unii była ciężka, bo brak Vaculika znacznie szansę na awans do finału zmniejszał.
Ale przynajmniej wszystko rozegrałoby się w sportowej walce i nie byłoby tego niesmaku.
Ale cóż..
Moze ktoś wyciągnie wnioski, regulamin ulegnie zmianie, ale to nie przywróci Unii szans na walkę o finał. Cały sezon dobra jazda, pierwsze miejsce po rundzie zasadniczej.. jeden odwołany lot i po sprawie.
zdjęc z Pucharu Tarnowa mojego autorstwa nie zamieszczam, bo marny ze mnie fotograf jesli chodzi o fotografowanie jadących kolarzy. Wyszły źle

P.S właśnie powiedzieli w tv, że sędzia źle to wszystko policzył i że będzie powtórka meczu w czwartek.
Uff....
Miejmy jednak nadzieję, że cała ta sytuacja jednak da do myślenia działaczom.