Jazda bez polotu

Ja wiem, że ta piosenka już była, ale…
Uważam, że jest genialna, niepowtarzalna. Jak jej słucham.. to się tak absolutnie wyłączam z tego świata.
Mało jest piosenek, które mnie tak „wyłączają”…
Dotarł dzisiaj do mnie Pan kurier z przesyłką i płytą Renaty Przemyk „Akustic Trio”.
Jest na niej również ta piosenka.
Słucham cały wieczór.

„ Podtrzymywałaś moją głowę, nie rozstrzaskałam skroni o podłogę, póki co”
Kiedy słucham tego, myślę : Agnieszka, Ela.
Dwie kobiety.. ważne. W moim życiu.

Nie musiałam tym razem wychodzić z domu z powodu młota pneumatycznego:), ale .. po prostu dzisiaj chciałam.
Miałam nawet ambitny plan, umówiłam się z Mirkiem pod parkiem przy Czarnej Drodze, a ja się umawiamy TAM, to wiadomo.. będą górki.
Miałam plan pojechania na Słoną, podjazdem na który nie udało nam się trafić z Tomkiem w piątek ( znaczy trafiliśmy, ale wtedy to już był zjazd:))
Jadąc w stronę parku poczułam, że nogi nie chcą kręcić. Że jest ciężko i bez sensu jechać w górki.
To zawróciłam Mirka z drogi „na górki”.
Mirek powiedział: a wiesz mnie też dzisiaj coś ciężko się kręci.
I pojechaliśmy przez Buczynę na most w Zgłobicach, a tam różnymi dziwnymi drogami w nieznane nam części Lasu Radłowskiego ( a może inaczej – mniej znane. No bo kiedyś już tam byliśmy. Raz).
Fajne to były ścieżki i nawet jeden krótki ale konkretny podjazd był ( aż na średnią musiałam zrzucić:)).
W lesie ujrzałam dom cudnej urody. Naprawdę. Musiałam się zatrzymać żeby zrobić zdjęcie.
Dom na skraju lasu, drewniany, piękne okiennice, wykończenie, płot. Do doskonałości brakowało mu tylko górek obok, no ale cóż.. pewnych rzeczy się nie przeskoczy.
Dzisiaj nadszedł czas pewnych porządków ( w szufladach).
Znalazłam moje jakby to powiedzieć.. dzienniczki treningowe sprzed lat. Nie prowadziłam jeszcze bloga wtedy.
Nic dziwnego, że całkiem nieźle jeździłam na rowerze, skoro potrafiłam jednego dnia "zasuwać" np. godzinę na stacjonarnym, przepłynąć ponad 2000 m na basenie i godzinę ćwiczyć ogólonorozwojówkę.
Taka była kiedyś Iza:). Zmobilizowana, zdyscyplinowana , nastawiona na CEL.
Chciałabym jeszcze kiedyś chociaż na chwilę z tamtą Izą spotkać się, ale okoliczności są niesprzyjące i naprawdę nie wiem, czy będzie jeszcze okazja.
Myślałam, przez krótka chwilę, całkiem niedawno, że tak… że może.. ze może uda się zmobilizować…przygotować w zimie, naprawić albo kupić nowy amortyzator i jeszcze raz spróbować. Stanąć na starcie. Usłyszeć golonkową muzykę… jechać co sił w nogach i płucach, pierwszy podjazd na maksymalnym tętnie, tak żeby „odstawić” niektóre rywalki, pokonywać siebie na tych okropnie trudnych zjazdach:), a potem „umierać” dojeżdżając do mety.
I poczuć znowu to niewiarygodne uczucie spełnienia..
Raz jeszcze. Może raz jeszcze…
Weekend i wczorajszy dzień dał mi jednak raczej negatywną odpowiedź.
Będę musiała chyba poczekać na spotkanie z tamtą Izą znacznie dłużej niż myślałam. Chyba.. czas pokaże, ale wszystko na to wskazuje.

Dom marzenie... © lemuriza1972