"Rylaks"

Wolny dzień.
Wolna wola.
Spanie długie (to lubię, niezbędna sprawa dla każdego człowieka – dobrze się wyspać, a dla kolarza nawet takiego amatora jak ja, to jeszcze bardziej niezbędna sprawa).
Harmonia więc. Harmonia jednak ma to do siebie, że czasem bywa zakłócana, więc wiecznie nie trwa.
Przy spuszczaniu powietrza z opony zauważyłam, że … nie ma szprychy w przednim kole.
Ot niespodzianka… Ale ja wiem kiedy to się stało!
Wtedy kiedy uciekałam przed domniemanym dzikiem. Nigdy nie zdarzyło mi się (a sporo lat już jeżdżę) żeby pękła mi szprycha, ale jednak dźwięk, który usłyszałam podczas jazdy w środę, z tym właśnie mi się skojarzył.
Zbagatelizowałam go jednak bo ważniejsza była ucieczka przed dzikiem (domniemanym oczywiście, bo go nie widziałam, ale za to słyszałam. Nawet jeśli nie był to dzik, to było coś strasznego i czułam się jak bohaterka słynnego przed laty horroru pt Blair Witch Project). No, a potem zapomniałam, na rower nie patrzyłam… do domu bez problemów dojechałam.
No i cóż lekkie zaniepokojenie, bo byłam umówiona z Tomkiem na przejażdżkę, a tutaj szprychy nie ma, a Magnus czeka na nowe części – przymusowy odpoczynek ma.
Tomek obejrzał – powiedział, że jechać się da, no to pojechaliśmy. Spokojnie dzisiaj bardzo, bo przecież maraton w Wierchomli w niedzielę.
Początek jakoś ciężko, wiatr wiał, ale potem lepiej już było i dzisiaj dość fajnie mi się kręciło.
Przyjemna temperatura, więc i przyjemnie się jechało. Fragment wojnickiego maratonu objechaliśmy (z trzema bufetami na trasie).
Pierwszy bufet był w Lesie Milowskim (Tomek banan, ja żel), trochę zdjęć i w drogę. Po wyjeździe z Lasu Milowskiego grasowanie w malinach z pięknymi widokami na górki (drugi bufet).
Trzeci bufet był w Dębinie Zakrzowskiej, taki już bardziej konkretny. Na placu zabaw bardzo osobliwym wypiliśmy tzw mix piwa z lemoniadą i pohuśtaliśmy się trochę na wiszących huśtawkach.
Rylaks (jak mawia Piotr Żyła) pełną gębą. Jak przyjemnie!!!
Aaaa.. zapomniałam, że gwoździem programu było moje spotkanie z matką ziemią na jednym ze zjazdów. Malownicze zapewne to było, lądowanie na szczęście mięciutkie, w błotku. Żadnych uszczerbków ani na zdrowiu, ani na rowerze. Tylko morale podupadło . Wstyd mi było przed Tomkiem, tym bardziej, że mnie chwali, że lepiej zjeżdżam itd., a tu taka wtopa. No cóż… trochę się za bardzo rozpędziłam, zasadzki nie dostrzegłam i przyciąganie ziemskie zadziałało.
Tomek zapytał: cała jesteś?
A ja : tak, tak… rower… Tomek.. patrz na rower czy ok.
A tak swoją drogą to jeszcze muszę napisać o jednej scence rodzajowej ( bo mi się przypomniała), która rozegrała się w sklepie rowerowym w Mielcu, do którego kiedyś zaglądnęłam.
Pytam pana: - Ile kosztuje smar Rohloff?

Pan: a … on jest bardzo drogi..
Ja: wiem, że jest drogi, ale najlepszy.

Pan spojrzał na mnie zdumiony, pomyślałam: czy ja coś nie tak powiedziałam?
Pan: ale mnie pani zaskoczyła!
Ja: dlaczego?

Pan: tyle lat pracuje w sklepie rowerowym, wcześniej w Krakowie pracowałem, nigdy żadna kobieta nie chciała tego smaru, a już żadna nie powiedziała, że jest najlepszy, a rzeczywiście tak jest.
„ No cóż” – pomyślałam – „trafiał pan na nieodpowiednie kobiety”.
I jeszcze pomyślałam: „jak to łatwo zaskoczyć mężczyznę”:).
Dalszy ciąg rylaksu był taki, że w towarzystwie Pani Krystyny, Tomka i Oliwii udałam się do kina na całkiem przyjemny (chociaż przewidywalny bardzo film) pt Podróż na sto stóp.
Można iść… ale niekoniecznie… przyjemnie, czasem śmiesznie ale bez wzlotów. Potem jeszcze pizza w Rycerskiej. Rylaks jak się patrzy:).