Wielowarstwowo

Wielowarstwo będzie dzisiaj.
O różnych sprawach.
Zacznę od tego, że lubię takie wieczory. Spokojne.
I tylko z tyłu głowy czai się lekki niepokój – żeby jakaś zła wiadomość nie nadeszła, bo często tak bywało. Jakaś harmonia, zadowolenie, celebracja życia i nagle.. trach….
Więc lubię takie wieczory. Siedzę sobie i piszę (co jest jednym z moich ulubionych zajęć). Obok mnie odrobina rumuńskiego wina (tak, tak Tomek, otworzyłam tę wielką butlę i radzę sobie z nią do dłuższego czasu, nie spieszę się bynajmniej. Tomek bywa w Rumunii od czasu do czasu, więc ja korzystam. Mam wino rumuńskie od czasu do czasu:)).
A na kuchence kończy się gotować zupa. Niby taka zwykła, pomidorowa, ale zwykła nie jest. Po pierwsze to letnia pomidorowa ze świeżych pomidorów, a ta ma zupełnie inny smak niż ta przecierowa. Po drugie z sercem gotowana, więc wyjątkowa. Z sercem gotować nauczył mnie KTOŚ. KTOŚ kto dla mnie, ani dla nikogo innego, nic już nie ugotuje. Nigdy. Niestety.
Ale wdzięczna jestem Losowi, że go spotkałam, że nauczył mnie z sercem gotować, cieszyć się tym, celebrować to i że nauczył mnie kilku kulinarnych sztuczek.
Więc pomidorowa pachnie pomidorami, czosnkiem, bazylią, tymiankiem, estragonem, lubczykiem.
I słucham ulubionej muzyki.
Byłam też na rowerze (o tym za chwilę), czytam aktualnie naprawdę ciekawą książkę. Jak w takie dni nie lubić życia?
Zanim o rowerze i o książce, to pytanie takie mam.
Wczoraj byłam u mojej Przyjaciółki, która odremontowała i odmieniła swoje mieszkanie, które zawsze było klimatyczne, kolorowe, magiczne, a teraz jest jeszcze bardziej klimatyczne, kolorowe, magiczne. Wróciłam do siebie zainspirowana i pomyślałam, że jesienią coś trzeba będzie porobić, pozmieniać, pomalować. Tchnąć nowego ducha w mój dom.
Dzisiaj pomyślałam sobie (bo brakuje mi miejsca na płyty), że w sumie mogłabym kupić drewnianą skrzynkę na owoce, pomalować na jakiś „interesujący” kolor. Ale gdzie kupić takie skrzynki? Ktoś wie?

No to teraz o rowerze.
Miało być spokojnie, a było niespokojnie.
Sama sobie ten „niespokój” zafundowałam.
Pojechałam sobie do Lipia, ulubionymi ścieżkami czyli Biała, Klikowa, czerwony pieszy szlak do Krzyża i dalej do Lipia. W tym roku jeszcze tędy nie jechałam chyba. W ubiegłym jeździłam bardzo często. Taki marny ten rok... jeśli chodzi o to moje jeżdżenie.

Że będzie błoto, to wiedziałam, że aż takie.. tego też raczej się spodziewałam, ale że będę mieć trudności z trafieniem do Lipia, tego się nie spodziewałam.
Że usłyszę coś co mnie przerazi i jazda chwilowo przestanie sprawiać przyjemność, tego w ogóle się nie spodziewałam.
Szlak jest tak zarośnięty, zachwaszczony, że nie sposób na niego trafić. Kambodża wielokrotna. Pojechałam więc jakąś dróżką, która raczej nie była szlakiem.
Gdzieś tam pod drodze masa zrytego błota. Pomyślałam: ocho, dziki tutaj niechybnie grasują.
I w tym momencie usłyszałam coś w rodzaju ryku.
Trudno mi opisać co czułam… Byłam w środku jakiegoś zachwaszczonego terenu, gdzie ani żywej duszy. Strach… i mocniejsze pedałowanie do przodu. Byle się dostać do jakiejś cywilizacji. Proste to jednak nie było.Wszędzie jakby młaka. Trochę błądzenia z rykiem w pamięci…
Udało się dostać do Lipia. Tam błotniście i ciemno. Mrocznie.
W końcu z ulgą dojechałam do domu. Strach minął i przyszła radość z jazdy, bo w sumie to dzisiaj też nie bardzo chciało mi się wychodzić z domu (pogoda tak na mnie działa chyba).
Miałam ochotę zaszyć się w kuchni, pogotować, potem poczytać.
No ale... z drugiej strony jakiś wewnętrzny nakaz kazał jechać. A ja słucham takich nakazów, bo wiem, że to jest dobre dla mnie.
Jak sobie trochę popedałuję:). 

„ Widzę teraz, że moje uporczywe dostrzeganie „pełnej do połowy szklanki” jest takim samym kalectwem (może tylko subiektywnie mniej bolesnym i szpetnym) jak widzenie jej do połowy pustej. Jedno i drugie jest brakiem realizmu, rozmijaniem się z prawdą”

Trafne.
To Sonia Raduńska z książki „Białe zeszyty” (tytuł jak sądzę pochodzi ze skojarzenia z piosenką, którą śpiewa Magda Umer…. Myśli tej Małej .. białe zeszyty, piękna piosenka)
Sonia stała się jedną z moich ulubionych pisarek. Nie jest to może wielka literatura (w ogóle nie wiem czy to literatura, bo jej książki to jej zapiski, pamiętniki).
Jest jednak w tym pisaniu (tak mi się wydaje) bardzo szczera i prawdziwa.
Wyjątkowo potrafi celebrować życie, o czym pisze subtelnie i ciepło, ale pisze też o bólu, o lękach, niepokojach. Nie udaje, że wszystko jest ok.
Podoba mi się. To druga książka Soni, którą czytam. Jest jeszcze jedna. Myślę, że kupię.