Niedziela, 28 czerwca 2015
Zagadka
Taka piosenka.
Podoba się Wam? Bo mnie bardzo.
Film z jednego z podjazdów wczorajszych (podjazd wygląda oczywiście jakby podjazdem nie był, a to jest akurat coś co kolarzy tarnowscy znają, bo w wersji BM tarnowskiego to był calkiem szybki zjazd).
I drugi z moją porażką na podjeździe (sił zabrakło na jeden obrót korbą). Na usprawiedliwienie powiem tylko tylko, że jak na to na filmie, podjazd wygląda niewinnie i płasko. Bynajmniej takim nie był. Męczyłam się na nim okrutnie, nie tylko ja zresztą.
A dzisiaj miałam iść na basen, ale zdecydowałam się na krótką przejażdżkę z Tomkiem, który jechał w stronę Lasu Radłowskiego. No to pojechałam. Sił po wczorajszym było dzisiaj niewiele, a do tego spory wiatr i mało zjadłam na śniadanie, więc prawie mnie odcięło.
No, ale kilka km ukręcone, zawsze to lepiej, niż cały dzień w domu.
Będzie dzisiaj o książce. O książce, o której pewnie niewiele kto słyszał, a szkoda… bo warta jest przeczytania. Ja usłyszałam o niej w Radiu Kraków (została wybrana książką miesiąca). Autorka nazywa się Sofi Oksanen i jest pół-Finką, pół-Estonką.
A jak ona pisze!!! Po prostu uczta.
Książka nosi tytuł (w sumie też taki niebanalny jak i autorka, bo wpiszcie w wyszukiwarkę jej nazwisko i zobaczcie jak fajnie wygląda), „Gdy zniknęły gołębie”.
Rzecz dzieje się w Estonii. Raz mamy lata wojny i początek niemieckiego panowania, a raz ciężkie lata 60. Historia jest również mocno niebanalna i czyta się naprawdę z zapartym tchem.
Z okładki książki: „Oksanen to najbardziej ekstremalna, przenikliwa, a jednocześnie czuła powieściopisarka naszej części Europy” Tak.. to jest literatura z naprawdę wysokiej półki. Zdecydowanie warto. Polecam!
I taka zagadka na koniec (znalazłam na biurku koleżanki w pracy, jej pewnie nic nie „uderzyło” w tym, ale mnie rozbawiło niesamowicie).
Znajdź sprzeczność.
Zagadka © Iza
Film z jednego z podjazdów wczorajszych (podjazd wygląda oczywiście jakby podjazdem nie był, a to jest akurat coś co kolarzy tarnowscy znają, bo w wersji BM tarnowskiego to był calkiem szybki zjazd).
I drugi z moją porażką na podjeździe (sił zabrakło na jeden obrót korbą). Na usprawiedliwienie powiem tylko tylko, że jak na to na filmie, podjazd wygląda niewinnie i płasko. Bynajmniej takim nie był. Męczyłam się na nim okrutnie, nie tylko ja zresztą.
A dzisiaj miałam iść na basen, ale zdecydowałam się na krótką przejażdżkę z Tomkiem, który jechał w stronę Lasu Radłowskiego. No to pojechałam. Sił po wczorajszym było dzisiaj niewiele, a do tego spory wiatr i mało zjadłam na śniadanie, więc prawie mnie odcięło.
No, ale kilka km ukręcone, zawsze to lepiej, niż cały dzień w domu.
Będzie dzisiaj o książce. O książce, o której pewnie niewiele kto słyszał, a szkoda… bo warta jest przeczytania. Ja usłyszałam o niej w Radiu Kraków (została wybrana książką miesiąca). Autorka nazywa się Sofi Oksanen i jest pół-Finką, pół-Estonką.
A jak ona pisze!!! Po prostu uczta.
Książka nosi tytuł (w sumie też taki niebanalny jak i autorka, bo wpiszcie w wyszukiwarkę jej nazwisko i zobaczcie jak fajnie wygląda), „Gdy zniknęły gołębie”.
Rzecz dzieje się w Estonii. Raz mamy lata wojny i początek niemieckiego panowania, a raz ciężkie lata 60. Historia jest również mocno niebanalna i czyta się naprawdę z zapartym tchem.
Z okładki książki: „Oksanen to najbardziej ekstremalna, przenikliwa, a jednocześnie czuła powieściopisarka naszej części Europy” Tak.. to jest literatura z naprawdę wysokiej półki. Zdecydowanie warto. Polecam!
I taka zagadka na koniec (znalazłam na biurku koleżanki w pracy, jej pewnie nic nie „uderzyło” w tym, ale mnie rozbawiło niesamowicie).
Znajdź sprzeczność.
Zagadka © Iza
- DST 29.00km
- Teren 10.00km
- Czas 01:29
- VAVG 19.55km/h
- Sprzęt Kellys Magnus
- Aktywność Jazda na rowerze
Komentarze
Oczywiście, że widać różnicę:), ale weź też pod uwagę fakt, że to byli faceci - więcej siły mają (jak widać na filmie było nas dwie i żadna nie dała rady).
Mnie tam już sił brakowało, żeby kręcić - było naprawdę ciężko, a do tego to dość długi podjazd. Na zdjęciu niestety wygląda tak bardzo niewinnie.
Nie - już żadnego zapasu nie miałam. Ledwie tymi nogami obracałam. Bardziej ekonomicznie było podejść - tak jak zrobiła koleżanka i miałam takie myśli, bo już mi się niedobrze robiło z wysiłku, no ale kręcący Olek mnie zmobilizował:).
haha, być może to tylko filia.
lemuriza1972 - 20:42 niedziela, 28 czerwca 2015 | linkuj
Mnie tam już sił brakowało, żeby kręcić - było naprawdę ciężko, a do tego to dość długi podjazd. Na zdjęciu niestety wygląda tak bardzo niewinnie.
Nie - już żadnego zapasu nie miałam. Ledwie tymi nogami obracałam. Bardziej ekonomicznie było podejść - tak jak zrobiła koleżanka i miałam takie myśli, bo już mi się niedobrze robiło z wysiłku, no ale kręcący Olek mnie zmobilizował:).
haha, być może to tylko filia.
Oglądając ten podjazd na Brzankę widać równice w kadencji - nie miałaś żadnego biegu w zapasie? No i ta pechowa skałka też dorzuciła cegiełkę ;) ps. ech te animozje śląsko-zagłębiowskie - może to tylko filia? ;)
k4r3l - 20:17 niedziela, 28 czerwca 2015 | linkuj
Komentować mogą tylko znajomi. Zaloguj się · Zarejestruj się!