Danielka

Tradycja w narodzie nie zginęła, chociaż „naród”, w tym roku nieco jakby skromniejszy, zwłaszcza jeśli chodzi o dzień drugi. Niech „naród” żałuje, bo jak to bywa w Danielce i w tym roku nie obyło się bez wydarzeń, które staną się legendą i jeszcze długo będą sobie przekazywane jak ludowe podania:).

Danielka czyli nasze gomolowe świętowanie końca sezonu.
W tym roku później niż zwykle, ponieważ Wierzba szalał na sanatoryjnym turnusie. Turnus ten wyszedł mu na dobre, nauczył się tego i owego (np. przepuszczał mnie w drzwiach kwitując to tym, że „nauczył się w sanatorium”).
Jak widać powiedzenie „czym skorupka za młodu nasiąknie…” nie zawsze okazuje się być prawdą, a sanatorium stwarza możliwości rozwinięcia swojej osobowości i nabycia ogłady.
Musi jednak Wierzba odbyć jednak jeszcze niejeden turnus, ponieważ z tą ogładą i elegancją (zwłaszcza nocną) różnie jeszcze bywa. Ma też niejakie kłopoty z orientacją w terenie, więc przy następnej okazji pomysł na prezent już jest – GPS jak nic będzie przydatny.
Wierzba nasz bowiem obudziwszy się w nocy lekko był zdezorientowany. Zerwawszy się na nogi krzyczał podobno: Kaj jo jest? Kaj jo jest?

Ma też kłopoty niemałe z utrzymywaniem swojego dobytku przy sobie, ponieważ w ten jeden, jedyny w swoim rodzaju weekend, zagubił telefon, kosmetyczkę i nieprzemakalne spodnie. Telefon został cudownie odnaleziony w węglarce (górnika - emeryta ciągnie do węgla) już w sobotę, natomiast kosmetyczka i spodnie odnalazły się dopiero w niedzielę, tuż przed wyjazdem.
Osobną kategorią tej opowieści będzie nasz Mirjon, miewający mrożące krew w żyłach przygody gdziekolwiek tylko się pojawi. Mirjon został oddany pod opiekę przez żonę jego Gosię, Rudej i mnie, obiecałyśmy, że go przypilnujemy i tym razem nie będzie żadnych krwawych niespodzianek. Przypilnowanie Mirjona to jednak misja z gatunku mission impossible, o czym Gosia musiała doskonale wiedzieć, stąd jej obawy co do tego wyjazdu.
Wczoraj wieczorem Mirjon zdjął skarpetę i robił sobie zdjęcia swojej poranionej nogi. Kiedy zapytałam „co się stało?”, Mirjon odpowiedział, że nie ma pojęcia.

Zagadka wyjaśniła się rano (jak widać patyki dopadają nie tylko przerzutki).

Cóż, o Wyrze też mogłabym napisać epopeję, nie wiem jednak czy ktokolwiek dotrwałby do jej końca. Od Wyry dowiedziałam się, że 99% uchodźców to tacy sami ludzie jak ja i PREZES.
Teoria jest ciekawa, najbardziej dla mnie i Prezesa i tych co z nami obcują.

Mocna grupa  pod przewodnictwem PREZESA, wybrała się w sobotę na pizzę do Rajczy. Miało być trochę naokoło, przez góry i lasy i było. Prezes ma jedną wspólną cechę z Panem Adamem – uwielbiają skróty. Tym razem skrót był zacny, bo zamiast na pizzę doprowadził grupę z powrotem do Danielki. Na szczęście Sufa ma Sufobus i prawo jazdy też jeszcze ma, zostali uratowani.  Taka tradycja - co roku musi odbywać się jakaś akcja ratunkowa. Nie wiem tylko dlaczego - zawsze Sufa jest tym , który ratuje.
Posiedzenie w pizzerni w Rajczy, odbyło się, a ono też stało się elementem tej tradycji.

Była też ruda na myszach czyli