Golgota

Lubinka.
Taka niby niepozorna górka, w   gminie Pleśna, w powiecie tarnowskim ( 412 m n.p.m.), a tyle możliwości. Myślicie co tam 412 m n.p.m. No tak niby nic, a jednak na Lubinkę prowadzi wiele podjazdów i prawie każdy z nich jest taki, że nie powstydziłby się ich żaden beskidzki szlak. Jednym z tych wyjątkowych jest Golgota, którą ostatnio dwukrotnie pokonywali kolarze podczas Karpackiego Wyścigu Kurierów.
To tutaj przechodziłam próbę charakteru przed planowanym maratonem w Istebnej w 2008r.. To tutaj wylewam tony potu. Ponad kilometr cierpienia.
Dzisiaj… Golgota po raz pierwszy w tym sezonie i co? I przyjemność z bólu podjazdu – no tak, tak, to przecież jedna z tajemnic górskiego jeżdżenia. Lubimy ten ból:).
I pięknie widoki z góry. W nagrodę. Szkoda tylko, że zdjęcia nie oddają piękna krajobrazu. Górki jakby nie takie wysokie, zieleń nie taka soczysta.
Wjeżdżam, zatrzymuje się, patrzę i myślę: jestem szczęściarą, wracam z pracy, jem obiad, pedałuje kilkanaście kilometrów w tym kilka do góry i mam to co mam.
A tak o Golgocie napisał Lucjan. Całą istotę tego podjazdu świetnie opisał. http://tnij.org/golgotalubinka

A poza tym to jeszcze wjechałam do lasu na Lubince skuszona jedną rozjeżdżoną drogą. Było mega koleiniaście, glinowato, mokro i.. nigdzie nie dojechałam (droga się skończyła). Musiałam wracać pod górę po tej glinie. Potem wjechałam jeszcze w jedną drogę, która mnie zawsze kusiła i znowu nigdzie nie dojechałam…. To droga do domów była, chociaż przez las (w ciekawych miejscach ludzie mieszkają). Jak posypie śnieg to tam chyba tylko na nartach skitourowych.
A potem zjechałam z Lubinki serpentynami (spotkałam Krzyśka Labudu i Olka, jechali do góry) i wjechałam podjazdem wzdłuż serpentyn (tym nieco stromym z pięknymi widokami). Piękna pogoda, piękne widoki. Niczego więcej nie trzeba. Jeżdżę powoli, ale wjazd na Golgotę pozwolił mi uwierzyć, że jeszcze potrafię jadąc na rowerze walczyć z górą.