Z chłopakami z Mielca

Popołudniowa jazda z kolegami z Mielca.
Kolegów było wielu. Moja siostra nie mogła pojąć jak ja mogę z chłopakami do lasu jechać:). Tłumaczyłam jej , ze gdybym chciała jeździć tylko z dziewczynami to nie jeździłabym prawie wcale. Procent jeżdżących dziewczyn w stosunku do ogółu jest nadal niewielki, chociaż zmienia się to na plus. W samym Tarnowie już jest coraz wiecej pań na rowerach i liczba startujących w maratonach też się zwiększa. Ale to i tak mało...
A już synchronizować się i umówić na trening to w ogóle.. cieżka sprawa.
Tak więc jeżdżę z kolegami, nawet do lasu:). Las mielecki fajny. Podjazdy, zjazdy ( te w piachu bardzo mi sie podobają). Był jeden nawet dość stromy, taki, że tylne koło prawie mnie wyprzedziło:). Zjazdy to jest coś co w tej chwili najbardziej mnie cieszy.
Nieprawdopodobne, ze piszę to właśnie ja! Kobieta , która jeszcze 3 sezony temu schodziła z roweru na widok każdego zjazdu.
Pamietam, ze jak kiedyś czytałam słowa jakiegoś bikera ( relacja z maratonu), który rozpływał się nad zjazdami, myslałam: nienormalny...
Mnie zjazdy przyprawiały niemalże o zawał serca. teraz jest RADOŚĆ!
Rzecz jasna.. wciąż sie uczę, ale zjeżdza mi sie coraz przyjemniej.
Lasek naprawdę super ( no gdyby było mniej piachu, w którym sobie ewidentnie nie radzę) to już byłoby idealnie.
Poległam też na dwóch podjazdach ( jak dla mnie za duzo korzeni i za miękkie podłoże, a w nogach chyba za mało mocy).
Tempo umiarkowane, bo raz że trochę rozmawialiśmy, dwa, ze ja miałam już w nogach 56 km z rana.
Przydałby mi sie ten las gdzieś w poblizu.
Mój Las Radłowski za płaski i za łatwy technicznie, Buczyna owszem technicznie rewelacja, ale za mała. Lipie trochę daleko, i tez obszarowo za małe.
Przyjemna jazda była:).
Mam nadzieję spotkać się z chłopakami na maratonie w Krakowie