Przehyba i Radziejowa

Nie bez powodu ta piosenka…
Chyba bardzo fajnie oddaje moje uczucia i emocje wobec gór i nie tylko wobec gór:)
Zawsze twierdziłam, że tam w górach jest zupełnie inny świat.
Dla mnie idealny.
Gdyby tak dało się zostać tam gdzieś na szczytach, w jakimś schronisku zycie sobie wieść…
Kiedy byłam małą dziewczynką, miasto było dla mnie wszystkim. Bo był basen, koleżanki, mecze piłki nożnej. Kiedy wyjeżdzałam na wakacje do babci do Rudnika n/Sanem , byłam nieszczęśliwa, że muszę to wszystko zostawiać.
Teraz dużo dałabym za takie wakacje u Babci.
Teraz duzo dałabym za takie życie jakie prowadzili Marianna i Krzysztof z serialu „Siedlisko”
Pamietacie?
Własnie wyszła książka. Czytam namiętnie, bo jest równie kojąca jak i serial.
Marianna i Krzysztof zostawili miasto, dla Mazur i zamieszkali w odziedziczonym domu.
Odkryli inny świat.
Ale do rzeczy – ten wyjazd w góry, był bardzo długo wyczekiwany. Bardzo.
Zaczęlismy od noclegu w Rytrze. Zajazd przyjemny, a Rytro.. Rytro ma dla mnie wartość sentymentalną.
Miałam 14 lat , kiedy przyjechałam do Nowego Sącza z siatkarską reprezentacją SP nr 7 z Mielca na mistrzostwa makroregionu. Byłam tylko rezerwową, bo grały starsze kolezanki, ale wygrałysmy wtedy:) i dostałam swój pierwszy złoty medal:)
Spałysmy w Rytrze, w Zajeździe Ryterskim.
Na I roku studiów byłam w Rytrze na obozie siatkarskim. Fajnie było, chociaż nie zapomnę swojego przerażenia, kiedy wysiadałam sama na stacji w Rytrze, było ciemno, a ja miałam znaleźć naszą kwaterę, bo reszta zespołu już tam była.
Potem byłam kilka razy w tych okolicach na rowerze. W początkach mojej mtbowskiej przygody.
Rano w sobotę wyruszylismy na Przehybę. Przyjemna trasa, chociaż niektóre podejścia z racji braku śniadania sprawily mi trochę trudności. Ja jednak muszę jeść. I to dużo. Nie wystarczą mi batoniki.
Na Przehybie byliśmy po ok. 2, 5 godzinie.
Tam rozpakowanie się i potem na Radziejową. Na Przehybie byłam już, na szczyt Radziejowej nie dotarłam wcześniej nigdy.
Na szlaku raczej pusto, więc bardzo przyjemnie. Cudowna pogoda, najlepsze towarzystwo, góry. Niczego więcej do szczęscia nie trzeba. No.. może momentami tęskniło mi się za rowerem.
To już jest jednak silna cykloza.
Po prostu …niby się cieszę, ze idę, ze mogę bardziej podziwiać widoki, a jednak.. tęskno za rowerem.
Kiedy wracalismy do schroniska, słońce już zachodziło.
Cudownie po prostu.
Tempo bardzo spacerowe, ale o to chodziło. O podziwianie gór, a nie wyścigi.
Posiłek w schronisku, grzane piwo, miły wieczór, a rano… rano kiedy się obudziłam…
Ale o tym już jutro:)

Krzysiek na szlaku:) © lemuriza1972

Ja na szlaku:) © lemuriza1972

Owieczki w porze lunchu:) © lemuriza1972

Widok z okna schroniska na Przehybie © lemuriza1972

Po prostu góry:) © lemuriza1972

Tatry w oddali © lemuriza1972

Zachód słońca w górach © lemuriza1972