Niedzielne wariacje

A „Kostuchna” się tak do mnie „przyczepiła” ( słucham jej co najmniej raz dziennie), że jadąc na rowerze nucę sobie pod nosem końcowe słowa piosenki: A kostucha czarnucha, zagradza drogę mi…

No i tak dzisiaj jadąc ścieżką rowerową nuciłam sobie, a przede mną jakiś pan dość nieporadnie sobie poczynał na rowerze i musiałam się sporo natrudzić, żeby jakoś go wyminąć bezkolizyjnie. I jakoś tak nieświadomie mijając go , zaśpiewało mi się: a kostucha czarnucha zagradza drogę mi… :). Ciekawe co pomyślał...
Słońce nareszcie zaszczyciło nas swoją obecnością ( ale tylko tak do połowy dnia), więc byłoby niefajnie nie wykorzystać tego. Temperatura nie była jakaś specjalnie wysoka, ale na podjazdach było ciepło. Trochę gorzej było na zjazdach. Plan był taki, żeby pojeździć w bardzo spokojnym tempie, ale przynajmniej 3 godziny. Chciałam też pokręcić trochę w terenie. Wszystko udało się jak najbardziej, a nawet bardziej:), bo nie spodziewałam się, że po wczorajszym ostrym podjeżdżaniu, dam radę zrobić dzisiaj tyle podjazdów. No, ale udało się. Pojechałam na Marcinkę, wałem wzdłuż Białej, a potem szutrowym podjazdem. Razem pewnie jakieś 2 km podjazdu.Z Marcinki czerwonym pieszym szlakiem i na Słoną podjazdem, który ostatnio chciałam zrobić, ale rower mi na to nie pozwolił. Tak więc cały czas czerwonym pieszym szlakiem. Początek podjazdu asfaltowy i taki dający w kość ( tak więc młynek). Potem już lepiej, ale też niełatwo bo zaczyna się teren, a dzisiaj nie do końca łatwo było, bo trochę błota i kolein, więc sił to nieco kosztowało. Jakieś 3 km podjazdu.
Ze Słonej zjechałam zjazdem Kolosa. Niestety jest jeszcze sporo liści, co ostudza moje zapały co do rozwinięcia jakiejś znaczącej prędkości. Boję się tego co może być pod spodem. Ale i tak fajnie się zjeżdżało.
Zastanawiałam się co dalej. Myślałam o Wale, ale postanowiłam jednak pojechać na Lubinkę podjazdem z Pleśnej, obok kościoła. Będzie pewnie jakieś dwa kilometry, ale ten pierwszy kilometr jest konkretny. Stromo, więc znowu młynkowanie. Na tym w zasadzie zamierzałam zakończyć to dzisiejsze podjeżdżanie, ale pomyślałam sobie… jakoś tak mało i krótko, więc zjechałam z Lubinki i podjechałam na nią bocznym podjazdem Pana Adama ( kilometr podjeżdżania, pierwsze 500 m naprawdę dość „ostre”). I wciąż jakoś było mi mało, więc zjechałam do Doliny Izy ( pięknie się zazielenia) i podjechałam z powrotem do góry czyli 3 km terenem. I tutaj zaczęłam już czuć zmęczenie.
Na koniec zafundowałam sobie zjazd terenowy z Lubinki, ten którym jechałam jakiś miesiąc temu. Kawałek solidnego, terenowego zjeżdżania częściowo lasem. To jest naprawdę fajny zjazd. Mega przyjemność to była z tego zjeżdżania. Duzo kolein, trochę kamieni, trochę błota. Fajniiiieeeeee......
A potem już do domu niebieskim naddunajcowym i przez Buczynę. Kiedy wyjeżdżałam z myjki, zobaczyłam jadącą na rowerze  młodą niewiastę ( KTM crossowy na cienkich oponach). Niewiasta zmobilizowała mnie do wykonania ostatniego wysiłku tego dnia. I jakoś dziwnie siły się znalazły jeszcze, żeby dziewczę dogonić.
Tak sobie dzisiaj pomyślałam, że na takich jak ja czyli z końca stawki peletonu, mawia się.. leszcze… Leszcz to rodzaj męski, pomyślałam więc , że co do kobiet chyba właściwie byłoby określenie Leszczynka. Jak się Wam podoba dziewczyny?:).

A na koniec koncertowa gutkowa „Kostuchna” i kilka zdjęć.