Niedzielne SPA

Plan był taki na dzisiaj: wyjazd o 10, kierunek Jamna.
Obudziłam się rano ( a ponieważ poszłam spać późno, bo oglądałam film, który przypadkiem znalazłam i mocno polecam tak przy okazji , tytuł „Zamknięte drzwi” , na podstawie powieści Magdy Szabo, klimat, ciekawa historia… od czasu „Papuszy” nie oglądałam tak intrygującego, klimatycznego filmu, no więc w związku z b. późną porą zaśnięcia, to wcale specjalnie wstawać mi się nie chciało). Popatrzyłam na pochmurne niebo za oknem, przestawiłam budzik na taką godzinę, żeby poinformować Krysię, że odpuszczam dzisiaj jazdę z nimi. Krysia zadzwoniła po 9, że pada i że wyjazd odwołują. Mimo wszystko było mi trochę żal. Chciałam koniecznie w tę niedzielę zrobić jakąś dłuższą, bardziej męczącą jazdę z Krysią, Adamem i resztą towarzystwa. Bo są to jazdy treningowo bardzo przydatne, no i towarzystwo świetne. Zawsze jest wesoło. W tym roku nie miałam okazji z nimi jeździć. Nie czułam się jeszcze na siłach. Chciałam pojeździć trochę sama wcześniej
Ale po 11 zaczęło się przejaśniać, więc umówiliśmy się po 12. Na Jamną niestety było już za późno, tym bardziej , że prognozy pogody przewidywały, że o 16 będzie znowu padać ( i tak było, ale zanim się tak stało mieliśmy jakieś 3 godziny całkiem ładnej i słonecznej pogody). Peleton w składzie: Krysia, Adam, Staszek, Tomek, Piotrek i ja.
Dzisiaj było sporo nowych ścieżek, niektóre naprawdę fantastyczne, zwłaszcza te w rejonie Wału. Mam nadzieję, że coś tam zapamiętam, którędy tam dojechać i którędy się poruszać.
Zaczęliśmy spod domu Krysi i Adama w kierunku niebieskiego szlaku nad Dunajcem, stamtąd Lutkostradą na Lubinkę. Hm… no niezły to był podjazd jak na początek. Myślę, że jest porównywalny do Golgoty, jeśli nie trudniejszy, bo chyba dłuższy i więcej jest momentów o naprawdę sporym nastromieniu. Ile razy podczas tego podjeżdżania, kiedy nogi piękły, pot lał się ze mnie, myślałam: Po co ci to kobieto? Czemu się tak męczysz? W imię czego? Po co jeździć na tym rowerze?. Nie wiem, ale sporo. zapewne.
Chyba ze 3 km bardzo ostrego chociaż asfaltowego podjeżdżania, podczas którego naprawdę miałam ochotę stanąć, odpocząć, albo po prostu rzucić rowerem do rowu:).
A potem był zjazd. Krysia, Adam i Piotrek odkryli niedawno fantastyczny, terenowy zjazd do Doliny Izy. Dzisiaj na tym zjeździe była spora adrenalina, ponieważ było bardzo ślisko. Ostatnio ciągle pada, więc wiadomo co jest w lesie. Błoto, ślisko, a że początek po trawie, no to też było ciekawie. Muszę tam znowu pojechać, jak będzie bardziej sucho, zobaczymy jak to jest jechać po suchym. Adreanliny takiej już nie będzie, ale zapewne będzie się jechać szybciej. Świetny zjazd. A potem szutrem z Doliny do góry, więc 3 km i 17 minut podjedżania ( niektórzy podjeżdżali 15 minut:)). A potem na Wał tym mocno nastromionym , długim asfaltowym podjazdem. Kiedy się skończył, skręcliśmy do lasu na Wale i zaczęła się zabawa. Świetnie ścieżki, zjazdy i podjazdy, w sumie dużo było tego mozolnego, niełatwego podjeżdżania. No i dużo, dużo błota, więc była masa zabawy. Obyło się jednak bez wywrotek, co przy takich warunkach jak dzisiaj, no to jest dobry wynik. Z Jurasówki zjazd żółtym pieszym. To jest też kawałek solidnego zjazdu. Zjeżdżałam wolno, ale blokada puściła i tak bardzo się cieszę. Ta dzisiejsza jazda bardzo wiele mi dała. Jakby się jakaś szufladka otworzyła i nagle przypomniałam sobie co należy robić na zjazdach i przede wszystkim przypomniałam sobie, że nie należy się tak bać i nie należy tak panikować.
Po zjeździe morderczy podjazd łąką, który nie raz już robiliśmy jadąc na Jamną. A potem był krótki bufet pod sklepem. Tam nawiązał z nami dialog pewien starszy pan. Najpierw powiedział do mnie  i do do Krysi:
- Oj, dziewczyny zmęczone.. widzę to.
Powiedziałam: - a chłopaki to nie?
Pan: nie.
Ja: no bo oni są chłopakami, a poza tym z małej tarczy jadą:).
Pan stwierdził też, że zapisałby się do naszego klubu, ale jakby był tak 30 lat młodszy. Zainteresowani byliśmy więc ile ma lat. Okazało się, ze 58. Piotrek roześmiał się na to, bo też ma „5” z przodu. Panu widocznie wydawało się, że bardzo młodzi jesteśmy. Powiedział też, że on to mieszka 150 m stąd i nawet tyle nie da rady na rowerze przejechać.
Lubię takie rozmowy podsklepowe. Jakieś dzieci też liczyły nas jak kolarski peleton. Jakiś pan z podwórka krzyczał, że nam zrobi górską premię jak podjeżdżaliśmy.
„Po sklepie” nastąpił kolejny dość męczący podjazd, a po nim następny ( który zresztą sama wybrałam). Obydwa były dla nas zupełną nowością. Naprawdę jest gdzie podjeżdżać w tych naszych okolicach. Ostatnim podjazdem wyjechaliśmy na czarny szlak rowerowy na Wale. Podczas ostatniego podjazdu zaczęło padać i dochodziły nas też groźne pomruki burzy.
Zjechaliśmy żółtym pieszym, na którym też było dość mokro i błotniście, więc była zabawa. Jak mi raz rower zatańczył, to się dość mocno uśmiałam z tego tańca, a Krysia zapytała: czy w tym błocie jest coś rozweselającego? Może i było?:)
SPA dzisiejszego dnia było naprawdę konkretne.
Bardzo udany towarzysko i treningowo wyjazd. Sporo podjeżdżania naprawdę niełatwego i sporo też nie do końca łatwego zjeżdżania.