Interwały

Gdyby nie: dnf w Istebnej w 2009r. (upadek, uszkodzona przerzutka, urwany łańcuch)
 dnf w Gorlicach w 2010r. (na 12 km przed metą dystansu giga, muszę zejść z trasy – brak hamulców)
 dnf w Zabierzowie w 2011r. (skręcona noga)
dnf w Krakowie w 2011r. (poważny upadek, próba jazdy jeszcze przez jakieś 10 km i poddanie się, bo organizm nie dał rady)
dnf w Wierchomli w 2013r. (pomyliłam trasę)
to sobotnia Wisła byłaby maratonem nr 50. Ale nie była i trzeba się starać dalej.
Kiedy dojechałam w Wiśle na metę i rozgoryczona, a wręcz można powiedzieć wściekła, siedziałam z koleżankami i kolegami z drużyny, powiedziałam: kończę z tym… Darek Wierzbicki powiedział: przejdzie ci.. Pokręciłam głową, będąc pewną, że nie.
I przyznam się szczerze .. trzymało mnie długo. Jakoś tak do połowy dzisiejszego dnia.
Niesmak, rozgoryczenie, żal, pewien rodzaj frustracji. A potem.. potem pomyślałam: trzeba jeszcze zawalczyć. Spróbować.
I nakreśliłam sobie plan naprawczy (szczegółów nie zdradzam, może kiedyś... jak się uda coś naprawić). I dzisiaj był pierwszy dzień planu naprawczego. On nie dotyczył tylko treningu. I muszę powiedzieć, że zrealizowałam go w 100% . Na trening wyjechałam późno. Po 19 . Celowo, ponieważ upał był nieziemski. Ostatecznie tego upału nie da się unikać bez końca, trzeba będzie i w upale pojeździć, bo przecież  organizm musi się przyzwyczajać i do takich warunków. Niejeden wyścig pewnie odbędzie się w w upale. Krótko dzisiaj, ale tak zaplanowałam. Trochę interwałów. Kolano po sobotnim upadku nieznacznie bolało, ale i tak jest super, ponieważ w nocy z soboty na niedzielę bolało bardzo i myślałam, że będzie większy kłopot ( nasza gomolowa Lucy na ten przykład zaliczyła podobny upadek na podjeździe i.. złamała rzepkę).
Niestety zdaje się, że napęd w Magnusie "kończy się". I tak długo wytrzymał.

Na koniec trochę zdjęć z Wisły jeszcze: