Młaki, komary i pokrzywy

Właściwie to nie wiem po co Pani Krystyna zabrała mnie dzisiaj ze sobą. Stawałam okoniem mówiąc najoględniej.
Jak ona chciała jechać w prawo, ja skręcałam w lewo i odbijając się od siebie cudem uniknęłyśmy kraksy. Jak ona chciała skręcić za Domem Ludowym w Błoniu, to ja skręciłam przed Domem, a potem jeszcze zachciało mi się terenowego zjazdu do Doliny Izy, którego skutki w postaci mrowienia na nogach, pewnie podobnie jak i ja, Pani Krystyna odczuwa do teraz, a może i do jutra odczuwać będzie.
Pierwszy podjazd na Lubinkę (od Pit Stopu, który pozostał już tylko wspomnieniem) przeżyłam ciężko. Kołatanie serca, oddech nierówny, nogi zmęczone i myśli: ja się już do tego nie nadaje…..Ot myśli z gatunku samobójczych. W sumie nic dziwnego, że się pojawiły. Od maratonu w Sanoku, zero solidnego jeżdżenia. Nie było jeżdżenia w niedzielę, więc "formy" nie udało się utrzymać:).

Miało być sielsko, malowniczo, z zapachami malin, zachodzącym słońcem itp. Zaczęło się nieźle, bo piękną jabłonkę znalazłyśmy po drodze, a obok i maliny były.

Były to jednak złego miłe początki, bo potem były już tylko młaki, komary i pokrzywy czyli szkoła przetrwania w Dolinie Izy.
Nie bardzo mogłyśmy trafić na drugi zjazd Pana Adama (jechałyśmy tam tylko raz). Jakaś pani stała na podwórku, Krysia powiedziała: Może zapytamy ją gdzie jest ten zjazd do Doliny Izy?
Oczami wyobraźni zobaczyłam szeroko otwarte oczy pani i pytanie: Niby dokąd??? Doliny Izy? Tutaj nic takiego nie ma!



Trafiłyśmy jednak bez pomocy miejscowych. Było ślisko, mokro, co rusz potoczki i wtedy poczułam, że żyję i że lubię jeździć na rowerze:).
Było terenowo, było niełatwo, a Dolina Izy to Dolina Izy, ma swój niepowtarzalny klimat. Do tego klimatu dodać należy rozliczne młaki, w które co rusz wjeżdżałyśmy,wchodziłyśmy, do tego dodać należy komary-mutanty, które gryzą w tym roku tak, że ukąszenia mam jak po ugryzieniu pluskwy niemalże. Do tego klimatu też doszedł szlak pokrzywowy, który niespodziewanie wyłonił się po wyjechaniu z sekwencji potoczkowej.
Pani Krystyna jechała przede mną i kiedy usłyszałam wrzaski, nie bardzo wiedziałam o co chodzi. Po chwili już wiedziałam. Nigdy tak długo nie przyszło mi jechać przez pokrzywy. To było prawdziwie pokrzywowe pole. Jakby nie patrzeć bezcenna składnica dóbr wszelkich przede wszystkim żelaza. Taka to jest Dolina Izy, piękna i bogata w różne dobra.

Kiedy dotarłyśmy do jakiej takiej cywilizacji czyli do serca Doliny, naszym oczom ukazał się krajobraz jak po bitwie. Zwózka drewna jakaś tam była i jest hm… mało ciekawie.
Do góry szutrem pojechałyśmy, gdzieś około połowy podjazdu doszły nas dźwięki dziwne. Coś jakby dzik? Nie był to dzik, ani Dzik co mleko lubi, było to Labudu, a raczej jego hamulce. Dalej więc już w trójkę.
Zdecydowaliśmy się na zjazd Staszka, który był dość suchy i zdecydowanie łatwiejszy dzisiaj niż zjazd do Doliny. Brakowało nam Staszka i jego hulajnogi, bez niego ten zjazd nie jest taki sam. Emocje też nie te.
A potem do góry do żółtego szlaku, pod górę, zjazd do Lubinki i zjazd szutrowy lasem na Lubince.
Co tam komary, pokrzywy i młaki… Fajnie było. Ot co.
Szkoda tylko, że tak szybko robi się ciemno. Mało czasu na jazdę. Ale od niedzieli będę mieć nową lampkę, kto wie może stworzy mi nowe możliwości?