Święto

Wczoraj minęło 30 dni odkąd postanowiłam inaczej jeść. Odkąd postanowiłam nie pić mleka do kawy, nie używać cukru, nie jeść słodyczy, pieczywo i makaron z pszennego zamienić na żytnie, unikać „chemii” w jedzeniu, jeść zdrowiej.
Małe podsumowanie może zrobię jutro, dzisiaj nie będę o tym pisać.

W nagrodę za wytrwałość, cierpliwość i samozaparcie w nieużywaniu cukru i niejedzeniu słodyczy, upiekłam sobie wczoraj ciasto. No jest to pewien ewenement bo ciast raczej nie piękę i mistrzynią w tym nie jestem. Ciasto postanowiłam sobie upiec o godz. 22.
Wróciłam z kina, pomyślałam: wieczór długi.. jutro wolne, można się wyspać, to coś zrobię.
Przepis zmodyfikowałam na swoje potrzeby (a pochodzi z przedostatnich Wysokich Obcasów Extra). Właścicielką jest Agnieszka Kręglicka. Dałam niecałą szklankę cukru nierafinowanego brązowego, trzy jabłka, szklankę mąki (ale żytniej, w oryginale była pszenna), 4 jajka.
Jajka ubijamy na masę, dodajemy mąkę, pokrojone jabłka, wlewamy do formy i do piekarnika rozgrzanego do 180 stopni na 40 minut. Pychota!!!! A takie proste.

A dzisiaj był piękny dzień. Słoneczny i ciepły (termometr na moim liczniku pokazywał w słońcu 19 stopni).
Postanowiłam więc dzień wykorzystać, bo być może to była ostatnia jazda w tym roku w takich warunkach pogodowych.
Może ostatnia w ogóle? I trzeba było rozruszać zakwasy po wczorajszym spotkaniu z KULĄ (a są konkretne, od razu widać, które mięśnie ostatnio były nieużywane).
Wybrałam trasę niezbyt skomplikowaną (trochę podjeżdżania, ale mało agresywnego) i niemalże zerowe zjeżdżanie (to akurat dobrze, bo warunki do zjeżdżania w tej chwili nie są najlepsze – liście a pod nimi błoto).
Pojechałam więc do Wojnicza (po raz pierwszy pod nowym wiaduktem w Bogumiłowicach), a w Wojniczu skręciłam w ulicę Wąwóz Szwedzki i zielonym szlakiem pieszym udałam się w kierunku Jaworska.
Bardzo lubię ten szlak, jest ładny widokowo i jakiś taki .. sielski.
W Lesie Milowskim było dość wymagająco. Ciężko kręciło się po liściach, błocie i pod górę. Moja rowerowa kondycja jest już marna. Niemniej jednak naprawdę przyjemnie było po takiej przerwie znowu wsiąść na rower.
Z Lasu Milowskiego wróciłam inaczej niż zwykle (zwykle jadę czarnym szlakiem pieszym na Panieńską Górę). Tym razem wróciłam zielonym szlakiem rowerowym, bo trochę bałam się o swoją kondycję. W sumie chyba niepotrzebnie, bo spokojnie zrobiłabym ten jeden podjazd na Panieńską. A powrót zafundowałam sobie z Wojnicza nową obwodnicą (robi duże wrażenie, zwłaszcza przejazd przez most). No i tak sobie leniwie przejechałam dość długą trasę.

A na koniec przepis na omlet (bo naprawdę fajny jest). Przepis pochodzi z książki Julity Bator. Warzywa (pieczarki, paprykę, oliwki i pomidory koktajlowe) przysmażamy na patelni. Warzywa lepiej jeść surowe, ale nie wiem czy wiecie, że jest jedno warzywko, które zyskuje na wartości ususzone albo poddane obórce termicznej. To pomidor. Dlatego takie zdrowe jest spożywanie np.. keczupów lub suszonych pomidorów.
Ale do rzeczy. Do omletu potrzebujemy jeszcze dwóch jajek. Białka ubijamy na sztywną pianę, po czym dodajemy żółtka, ubijamy, dodajemy 4 łyżki żytniej mąki. Mieszamy. Dodajemy warzywa, po czym wlewamy na patelnię i smażymy pod przykryciem ( z obydwu stron). Naprawdę pyszny omlet, wiem bo dzisiaj go robiłam:)