Czwartkowa tułaczka:)

No... oj była tułaczka, była:).
Hm.. no bo tak... jestem czasem dość uparta, zwłaszcza jeśli chodzi o plany treningowe i jak sobie wymyslę trasę to staram sie za wszelką cenę pojechać wg planu.
Nie wiedziałam, ze dzisiaj będzie mnie to kosztować aż tyle determinacji:).
Bo plan był taki, zeby dostać się do Dąbrówki Szczepanowskiej na terenowy podjazd na Lubinkę.
Tyle tylko, ze nie chciałam asfaltem. Hahaha i pomysleć, ze jeszcze w sobotę miotałam złe słowa pod adresem błota a dzisiaj dobrowolnie i z pełną świadomością tego co mnie czeka hej :) przez Buczynę ( a w tym lesie ZAWSZE jest błoto) i nad Dunajec gdzie PRAWIE ZAWSZE jest błoto.
Dzisiaj było wyjątkowo dużo, w penwym momencie nad Dunajcem na całej szerokości drogi stała woda, głęboka jak rzeka:) i brudna.
Dojechałam pod most w Zgłobicach, ale niestety droga zamknięta ( ta na niebieski szlak). Ostrzegam więc tych, którzy chcieliby sie tam wybrać - ten szlak juz prawie nie istnieje. Przedostanie się nim wymaga.. hm.. maratonowo- przygodowych doświadczeń oraz.. umiłowania dla błota.Inaczej w tył zwrot.
W tył zwrot musiałam zrobić na chwilę, wrócić do Błoń i objechać asfaltem i dołem zjechać nad Dunajec.
No i znowu przez wodę, błotko itp.
Ale niespodzianka... tam gdzie droga urwana była.. teraz jeszcze bardziej urwana.
Moje maratonowe doświadczenie sie przydało.
Wlazłam w błoto, rower ściągnełam, potem wciągnełam, a własciwie wydźwignęłam do góry i jakoś sie przedostałam.
Potem znowu jazda po sporych kałużach i.. kolejna niespodzianka. Pod koniec terenowej częsci szlaku ( tam gdzie Dunajec urwał drogę)..., urwał totalnie jeszcze bardziej, a dodatkowo jakieś roboty trwają i wykopano rów, którym płynie woda, wiec przedostanie się suchą nogą jest niemożliwe. Dodatkowo rów głęboki, wiec najpierw wlazłam na górę, zrobiłam rozeznanie, spojrzałam hen daleko i znalazłam miejsce gdzie rów miał ścianki najniższe. Wdrapałam się, wlazłam po kostki w wodę, wciągnęłam rower na górę ( łatwe to nie było, bo ścianki rowu gliniaste) i można było jechać dalej.
Byłam tak bardzo zdeterminowana na terenowy podjazd na Lubinkę, ze nie straszne mi były te wody i błota.
Podjazd oj niełatwy dzisiaj , w początkowej fazie bardzo mokry i trzeba było walczyć o zachowanie przyczepności. Udało mi sie wjechać w całości. Potem na asfalt i głowa do tyłu, tak bardzo chcialam popatrzeć na widoki.
Bo widok w tym miejscu naprawdę przedni jest. Dunajec w dole robi jak to mawia Mirek paragrafy,wzgórza, górki, Tarnów w dole.
Popatrzyłam na lasy na Lubince, nabierają kolorów jesieni.
jechałam tak niespecjalnie szybko, średnia tarcza, wspinam się na górę.
Jakis miejscowy mówi: oj cos nie bardzo to idzie...
"Niech pan sam spróbuję " - mówię
On- a... kobieta.... a to co innego...
a potem widoki z Lubinki na górskie panoramy takie, ze... takie, ze za każdym razem jak je widzę to myślę: to jest balsam na moją duszę, to jest cud, to jest moc w tych górach i tym, ze moge tak po prostu wyjechać w górę, tak niedaleko od domu i takie cuda oglądać.
Potem juz zjazd z Lubinki serpentynami ( niestety nie ma juz czasu na coś wiecej, szybko sie ciemno i zimno robi). Jakaś dziewczyna jechała przede mną, wiec, blat-ośka, dojechałam do niej i w doł. Chyba mnie goniła:), a ja na Magnusie z wytłuczonym amorem i hamulcami hm... takimi sobie, ale poszło ok.
Cieszę się, ze nie przyłozyłam głowy do poduszki , tylko wsiadłam na rower.