Jesiennie

Co roku kiedy zaczyna się jesień i kiedy jadę na rowerze przez lasy piękne, kolorowe to nucę sobie pod nosem:
Jesień już , już palą chwasty w sadach.....
Bo ja mimo wszystko lubię jesień z tymi lasami w ślicznych barwach, jesień z wrzosami, astrami i chryzantemami . Lubie te jesienne zapachy, kiedy rano idę do pracy przez Burek ( to taki tarnowski plac targowy z klimatem, warzywa, owoce,grzyby, kwiaty.... i zapachy, w zależności od pory roku, letnie, jesienne, wiosenne).
I na przekór wszystkiemu i tej ciemności za oknem i temu zimnu co przenika nas rano, to staram się bardzo pozytywnie nastawiać do tej jesieni.
I rano kiedy dzwoni budzik i kiedy tak okropnie nie chce sie wstać i brzydkie słowa niemalże siłą próbują przedostać się przez usta... to ja je "wpycham: :) z powrotem, przeganiam i myślę sobie: jest nowy dzień, będzie fajny dzień, musi być fajny dzień, to nic że lato sie skonczyło.
I wstaje szybko.Jak najszybciej.
Ze takie niby "amerykańskie"? takie: keep smiling? Może.. ale naprawdę pomaga!
Dzisiaj krótka jazda z Andżeliką, Alkiem . Krótka bo po pierwsze Alek sie spieszył, a Andżela nie całkiem zdrowa, a ja... cóż tuż przed wyjściem z domu poczułam się źle. Zaczęło mi być niedobrze, ale wyjechałam, bo byłam tak bardzo zdeterminowana na tę jazdę. Tak bardzo , ze żeby wyjechać jak najwczesniej ugotowałam obiad wieczorem, przygotowałam ciuchy i biegiem do domu z pracy.
Jechało się fajnie, do lasu z wiatrem więc prędkości były duże, potem trochę gorzej bo bardzo pod wiatr, ale noga podawała. Cóż to znaczy świeżość:)
Ale było mi niedobrze cały czas i skróciłam trasę do minimum.
Jutro jadę w górki, bezwzględnie. No bo dzisiaj było płasko:)
Powiedziałam dzisiaj coś w pracy, nieważne co, za długo by opowiadać.
No i taka sobie NASZA PANI ELA powiedziała:
Izieńko, co ty mówisz...?to do ciebie nie podobne, nie pasuje w ogóle...
- A dlaczego Pani Elu? - zapytałam
- no bo ty sie nie oglądasz do tyłu, do przodu idziesz, wciąż coś robisz, działasz...
- tak? tak mnie Pani postrzega? no nie wiem.. moze pani ma rację.. wspomnienia są potrzebne, ale tak.. trzeba do przodu iść.
I przypomniał mi sie artykuł w gazecie. O kobietach po 50-tce,które nagle odkryły coś w sobie, jakieś pasje, odnalazły jakiś cel w zyciu.
jedna z nich powiedziała: zapytałam kiedyś znajomych jakiego słowa( jednego) uzyliby żeby mnie jakoś określić. Najczęsciej powtarzanym było słowo: entuzjazm.
Hm.. i pomyslałam: no.. to może być ciekawe i zaskakujące dla nas samych jak postrzegają nas inni.
Zaczęłam myśleć.. zastanawiać się jakim jednym słowem określiliby mnie moi znajomi.
Zaczęłam się zastanawiać jak ja określiłabym swoich znajomych.
Ciekawe prawda?