Niedziela, 17 października 2010
Jesień coraz zimniejsza
Rozmyślałam od rana, jechać, nie jechać, zimno trochę wszak... " Nie jechać?Nie pojadę, będę żałować. W góry? chyba nie, nogi odzwyczajone, zimno. Do lasu? Znowu płasko, znowu podobna trasa, trochę nudno...".
W końcu ubrałam zimowe spodnie rowerowe, zimową kurtkę rowerową, polarowe rękawice (prezent od Krysi, sama szyła, bardzo ciepłe), grube skarpety i w drogę.
No i nie żałuję, chociaż solidnie zmarzły mi stopy po raz pierwszy tej jesieni.
Jesień dalej piękna, złocisto-czerwona. Wsie jakby wymarłe, w lesie też dosłownie kilka osób, czyżby zimno ludzi zatrzymało domu?
W pewnym momencie w oddali zobaczyłam coś na drodze. Wzrok mój nie najlepszy już, więc zatrzymałam się, upatrując w tym czymś niebezpieczenstwo ( boję się dzików, już parę razy zdarzyło się je spotkać, a kolega leśnik mówił mi , ze wtedy tylko na drzewo, a ja sie na drzewo wspinać nie potrafię). Powolutku jechałam i okazało się, ze to sarenka, cudna sarenka, która pozwoliła się do siebie zbliżyć na jakies 3 metry. Cud natury!
Pokręciłam po lesie po ścieżkach znanych i nieznanych, troszeczkę ryzykując bo nie bardzo wiedziałam gdzie jadę.
W głowie caly czas jednak jeszcze wczorajszy koncert.. i słowa piosenek. Piękne słowa. Mądre słowa. Musnęło mnie wczoraj szczęście solidnie. Oj musnęło.
Myslałam sobie wczoraj patrząc na tego śpiewającego Gutka, ze to musi być niesamowite mieć taką pasję - spiewać. Chociażby nie wiem co robiła, mnie to nie grozi niestety - słoń nadępnął mi na ucho i spiewam tylko sama do siebie, jak nikt nie słyszy.
Zawsze "zazdrosciłam" artystom - pisarzom, malarzom, muzykom, że łączą pasję z zawodem.
Patrzyłam wczoraj na tę młodzież w tym klubie, tak świetnie się bawiącą i myślałam sobie: czy za jakies 15 lat bedą jeszcze kochać muzykę, chodzić na koncerty, czy nie zatoną w codzienności i domowo-pracowych obowiązkach?
Oby nie.
A na koniec jeszcze jedna malutka pioseneczka ( taka mała, jak małe są drobiazgi,z których cieszyć sie nalezy:)) ze specjalną dedykacją dla Marusi ( wyczytałam na blogu koleżanki Kuguar, ze masz czasem problemy z radością z rzeczy małych, a to naprawdę nie jest takie trudne)
Indios Bravos "Czego tu jeszcze chcieć"
Zapatrzeć się
Zasłuchać się
A oprócz tego
Jeszcze chleb
I łyk herbaty
Do popicia
Czego tu jeszcze
Chcieć od życia
Czego tu jeszcze chcieć
http://www.tekstowo.pl/piosenka,indios_bravos,czego_tu_jeszcze_chciec.html
Napisałam to popijąc rzecz jasna herbatę,zagryzając ciastkiem i sluchając rzecz jasna muzyki:)
W końcu ubrałam zimowe spodnie rowerowe, zimową kurtkę rowerową, polarowe rękawice (prezent od Krysi, sama szyła, bardzo ciepłe), grube skarpety i w drogę.
No i nie żałuję, chociaż solidnie zmarzły mi stopy po raz pierwszy tej jesieni.
Jesień dalej piękna, złocisto-czerwona. Wsie jakby wymarłe, w lesie też dosłownie kilka osób, czyżby zimno ludzi zatrzymało domu?
W pewnym momencie w oddali zobaczyłam coś na drodze. Wzrok mój nie najlepszy już, więc zatrzymałam się, upatrując w tym czymś niebezpieczenstwo ( boję się dzików, już parę razy zdarzyło się je spotkać, a kolega leśnik mówił mi , ze wtedy tylko na drzewo, a ja sie na drzewo wspinać nie potrafię). Powolutku jechałam i okazało się, ze to sarenka, cudna sarenka, która pozwoliła się do siebie zbliżyć na jakies 3 metry. Cud natury!
Pokręciłam po lesie po ścieżkach znanych i nieznanych, troszeczkę ryzykując bo nie bardzo wiedziałam gdzie jadę.
W głowie caly czas jednak jeszcze wczorajszy koncert.. i słowa piosenek. Piękne słowa. Mądre słowa. Musnęło mnie wczoraj szczęście solidnie. Oj musnęło.
Myslałam sobie wczoraj patrząc na tego śpiewającego Gutka, ze to musi być niesamowite mieć taką pasję - spiewać. Chociażby nie wiem co robiła, mnie to nie grozi niestety - słoń nadępnął mi na ucho i spiewam tylko sama do siebie, jak nikt nie słyszy.
Zawsze "zazdrosciłam" artystom - pisarzom, malarzom, muzykom, że łączą pasję z zawodem.
Patrzyłam wczoraj na tę młodzież w tym klubie, tak świetnie się bawiącą i myślałam sobie: czy za jakies 15 lat bedą jeszcze kochać muzykę, chodzić na koncerty, czy nie zatoną w codzienności i domowo-pracowych obowiązkach?
Oby nie.
A na koniec jeszcze jedna malutka pioseneczka ( taka mała, jak małe są drobiazgi,z których cieszyć sie nalezy:)) ze specjalną dedykacją dla Marusi ( wyczytałam na blogu koleżanki Kuguar, ze masz czasem problemy z radością z rzeczy małych, a to naprawdę nie jest takie trudne)
Indios Bravos "Czego tu jeszcze chcieć"
Zapatrzeć się
Zasłuchać się
A oprócz tego
Jeszcze chleb
I łyk herbaty
Do popicia
Czego tu jeszcze
Chcieć od życia
Czego tu jeszcze chcieć
http://www.tekstowo.pl/piosenka,indios_bravos,czego_tu_jeszcze_chciec.html
Napisałam to popijąc rzecz jasna herbatę,zagryzając ciastkiem i sluchając rzecz jasna muzyki:)
- DST 40.00km
- Teren 22.00km
- Czas 01:49
- VAVG 22.02km/h
- Temperatura 5.0°C
- Sprzęt KTM
- Aktywność Jazda na rowerze
Komentarze
który tekst Ci sie spodobał? ten z wpisu czy z komentarza?
I ten i ten : zespół IB
lemuriza1972 - 08:50 środa, 20 października 2010 | linkuj
I ten i ten : zespół IB
no... tak na co dzień, to pewnie też nie każdemu wychodzi. Zawsze się może znaleźć jakis dzien z b. powaznym problemem i wtedy problem przesłoni wszystko.
ale myślę, że da się zyć wg tej recepty bardzo często. Nie, ja nie myślę. Ja to po prostu wiem.
Naprawdę da się. Pewnie niektórym z Was wyda się banalne to co napiszę, ale tak naprawdę tak bardzo wiele zalezy od nas. Tylko od nas.
Jasne, że są rzeczy na które wpływu nie mamy, ot choćby nieuleczalne choroby, ale na większość rzeczy jednak mamy wpływ. Wystarczy tylko zmienić swój sposób myślenia.
Ot choćby Gutek z IB ... w wywiadach mówi, ze duzo czerpie z filozofii Wschodu ( buddyzm, Zen). Nie znam się na tym za bardzo, ale jedno wiem - ludzie , ktorzy w jakis tam sposób tą filozofią w zyciu sie kierują, są jakby spokojniesi, mają dystans do wielu rzeczy, są spokojniejsi.
Wystarczy posłuchać słów piosenek - one naprawdę mają powera. Nie ma w nich biadolenia, narzekania, jest taki jakby to nazwać.. racjonalny optymizm? zachęcam do słuchania Indios Bravos.
Dzisiaj widziałam w barze taką parę. Oni byli jak z innego świata ( bardzo kolorowi i tacy spokojni). Zwróciłam na nich uwagę, bo lubię kolory . Byli tacy inni... naprawdę, wyjątkowo kolorowo i oryginalnie ubrani. Wychodząc z baru powiedzieli do pani obsługującej: miłego dnia...
Pomyslałam: tak niewiele trzeba zeby świat uczynić chociaż trochę... przyjemniejszym. Czasem wystarczy jedno miłe słowo.
A może my po prostu zbyt wiele od zycia oczekujemy i dlatego wielu z nas nie potrafi się cieszyć z drobiazgów? Może niepotrzebnie "gonimy" za czymś co nie jest tego warte, a przegapiamy jak to śpiewa Gutek " dzień dzisiejszy... najważniejszy"?
stary pan czas jest szybszy niż ja
gdy ja spaceruję, to on gdzieś gna
po co ten pośpiech, po co panie starszy
po co galopować, gdy pełznąć wystarczy
lemuriza1972 - 15:24 wtorek, 19 października 2010 | linkuj
ale myślę, że da się zyć wg tej recepty bardzo często. Nie, ja nie myślę. Ja to po prostu wiem.
Naprawdę da się. Pewnie niektórym z Was wyda się banalne to co napiszę, ale tak naprawdę tak bardzo wiele zalezy od nas. Tylko od nas.
Jasne, że są rzeczy na które wpływu nie mamy, ot choćby nieuleczalne choroby, ale na większość rzeczy jednak mamy wpływ. Wystarczy tylko zmienić swój sposób myślenia.
Ot choćby Gutek z IB ... w wywiadach mówi, ze duzo czerpie z filozofii Wschodu ( buddyzm, Zen). Nie znam się na tym za bardzo, ale jedno wiem - ludzie , ktorzy w jakis tam sposób tą filozofią w zyciu sie kierują, są jakby spokojniesi, mają dystans do wielu rzeczy, są spokojniejsi.
Wystarczy posłuchać słów piosenek - one naprawdę mają powera. Nie ma w nich biadolenia, narzekania, jest taki jakby to nazwać.. racjonalny optymizm? zachęcam do słuchania Indios Bravos.
Dzisiaj widziałam w barze taką parę. Oni byli jak z innego świata ( bardzo kolorowi i tacy spokojni). Zwróciłam na nich uwagę, bo lubię kolory . Byli tacy inni... naprawdę, wyjątkowo kolorowo i oryginalnie ubrani. Wychodząc z baru powiedzieli do pani obsługującej: miłego dnia...
Pomyslałam: tak niewiele trzeba zeby świat uczynić chociaż trochę... przyjemniejszym. Czasem wystarczy jedno miłe słowo.
A może my po prostu zbyt wiele od zycia oczekujemy i dlatego wielu z nas nie potrafi się cieszyć z drobiazgów? Może niepotrzebnie "gonimy" za czymś co nie jest tego warte, a przegapiamy jak to śpiewa Gutek " dzień dzisiejszy... najważniejszy"?
stary pan czas jest szybszy niż ja
gdy ja spaceruję, to on gdzieś gna
po co ten pośpiech, po co panie starszy
po co galopować, gdy pełznąć wystarczy
Dzięki za dedykację. W tych kilku zdaniach zawiera się właściwie recepta -jak być szczęśliwym. Zazdroszczę ludziom ,którzy potrafią stosować się do tej recepty na co dzień. Mnie udaje się to tylko czasami.
marusia - 20:14 poniedziałek, 18 października 2010 | linkuj
Komentować mogą tylko znajomi. Zaloguj się · Zarejestruj się!