Czerwone Wierchy fotorelacja

Kubak na forum rowerowania ma taki cytat w podpisie ( spodobał mi się ten cytat). Pożyczam.

Za dwadzieścia lat bardziej będziesz żałował tego, czego nie zrobiłeś, niż tego, co zrobiłeś. Więc odwiąż liny, opuść bezpieczną przystań. Złap w żagle pomyślne wiatry. Podróżuj, śnij, odkrywaj.
Mark Twain


Ludzie mają różne marzenia. Gdzieś ostatnio wyczytałam, że marzeń się nie ocenia.
Pomyślałam dzisiaj, że w takim zdumiewającym dla mnie samej tempie nadrabiam zaległości w chodzeniu po górach, że jak tak dalej pójdzie , to za 3 lata będę w Himalajach.
A tak na poważnie… wiem, że ani moja kondycja, ani warunki zdrowotne nie pozwalają mi zbyt śmiało marzyć o CZYMŚ takim.
Kiedyś już pisałam: marzy mi się jakiś trekking.. są takie wyprawy organizowane przez biura. Drogie to są „wycieczki”.
Ale nauczyłam się już jednego – nie można się w marzeniach ograniczać, wmawiać sobie, że mamy tak wiele ograniczeń ( różnych), że nie ma szans…
Bo wtedy.. wtedy na pewno się nie uda.
Więc marzyć będę.
No ale, żeby marzenia mogły się spełniać, to coś trzeba robić w tym kierunku, a nie stać i czekać z założonymi rękami. ( „ Od stania w miejscu niejeden już zginął” powtórzę za Stachurą i Jaśkiem Melą)
No to robię.. na razie próbuję się z naszymi „Himalajami”.
Sprawia mi to tak wiele radości, że naprawdę ciężko to wyrazić słowami. Kiedy ponad dwa lata temu byłam w Zakopanem na skokach i patrzyłam na góry z daleka, nie mogłam przypuszczać , że za dwa lata, 15 lutego będę stać sobie gdzieś tam w górze, w zimie i spoglądać na świat z tak wysoka. Gdyby ktoś mi to powiedział, nie uwierzyłabym.
I dlatego też, teraz już wiem, że życie naprawdę szykuje nam wiele niespodzianek . Ja wtedy, te dwa lata temu jeszcze niespecjalnie lubiłam zimę…
Dzisiaj w pracy moje koleżanki rozprawiały o planowanych wakacjach. Jeżdzą rzecz jasna do Tunezji, Egiptu. Marzą cały rok, zbierają pieniądze, szukają tanich ofert. I dobrze. Każdy powinien mieć marzenia i je spełniać. A nie każdy musi mieć takie same. Jednocześnie jednak pomyślałam, że jestem szczęściarą , bo mnie do spełnienia marzeń potrzebny jest tylko jeden dzień urlopu i naprawdę bardzo niewiele pieniędzy, właściwie prawie nic.
No i jeszcze trochę siły i silnej woli. Mam szczęście, naprawdę.
W ostatnim Twoim Stylu, wywiad z Magdaleną Schejbal ( przeniosła się do Zakopanego).

„ Dopiero tu Magda odkryła, jak cieszyć się tym, co najprostsze, zamiast narzekać, pędzić i nie wierzyć w drugiego człowieka – bo takie jest własnie życie w Warszawie.”

„Pracuję w stolicy, odwiedzam rodzinę we Wrocławiu. I natychmiast wracam w góry – do domu. Śmieszne, całą drogę leje, jestem wściekła, zmęczona, wjeżdzam na zakopiankę, góry się odsłaniają. Od razu mam uśmiech na twarzy. Ja wiecznie nakręcona, nauczyłam się tu zwalniać. W Warszawie w wolny dzien ludzie odruchowo uciekają do centrum handlowego. Też tak robiłam”.

„Potrzebuje bliskości gór. Biorę wózek i idę pod Regle, albo siadam w Roztokach na potokiem. Tak pół dnia, czytam , „dyskutuję” z Ignacym., gapię się w wodę. W Warszawie nikt nie patrzy w niebo… Lubię Kuźnice. Teraz to moja ścieżka zdrowia i kozetka psychoterapeutyczna. Przy łagodnym podejściu można się zmęczyc i nabrać dystansu”.

GÓRY LEPSZE NIŻ PROZAC – taki jest tytuł artykułu.
Podpisuję się pod nim ….

Pomyślałam sobie dzisiaj, że ta wczorajsza wyprawa bardzo , bardzo wzmocni mnie psychicznie…
Kiedy będzie jakiś morderczy podjazd na maratonie to to wczorajsze lodowe, strome podejście będzie jakimś punktem odniesienia do moich możliwości. Będę sobie powtarzać:
Iza, a co to jest w porównaniu z podejściem na przełęcz w Tatrach… do przodu! Nie marudź!

Dzisiaj moja kochana Ela napisała mi, że to piękne, ale żebym już nie chodziła, zimą w góry, że chyba woli , żebym jeździła na rowerze. Chociaz wiem, ze wtedy też się o mnie martwi…
Napisała mi żebym teraz odpoczęła, poszła do kosmetyczki żeby mi skórę wysmaganą wiatrem i słońcem „ naprawiła”.
Uśmiechnęłam się czytając te słowa. Pomyślałam tylko: nie Elu… jestem kobietą to prawda, lubię ładnie wyglądać, dbam o siebie, ale nie martwię się ze moja skóra mogła dostać w kość. W ogóle się tym nie martwię…
Wygląd , no nie czarujmy się… dobrze jest lepiej wyglądać niż gorzej… ale czymże jest piękna buzia, wypielegnowana, wypoczeta w SPA wobec tych emocji, które stały się moim udziałem?
I pomyslałam jeszcze: jaka kosmetyczka? Nie opłaca się, bo przecież w sobotę znowu ruszamy w góry. O ile tylko pogoda pozwoli.

Dzisiaj trudno było mi się odnależć w moim „nizinnym życiu”. Ciężko było się skoncentrować w pracy, bo wciąż jeszcze pod powiekami widoki z Tatr i te emocje… Buzują.
A do tego jeszcze Mirek podsyłał mi zdjęcia…
Moja koleżanka Renia zapytała:
- tam naprawdę TAK było?

Tak, tam naprawdę tak było. Nie do uwierzenia prawda? Nie do uwierzenia, ze to NASZ ŚWIAT.
Pomyślałam sobie, że teraz już rozumiem w 100% himalaistów… dlaczego wciąż tam wracają, dlaczego życie dzielą na to w górach i to na nizinach.
Ja czytając książki o nich już to rozumiałam, wjeżdzając na górki na rowerze, rozumiałam, a teraz mam wrażenie, że też zaczynam odczuwać podobną tęsknotę.
I wiem, że będę wracać, bo chyba się uzależniłam.
I więcej już nie będę pisać.. resztę niech dopowiedzą … GÓRY…

Gdzieś na szczycie... © lemuriza1972

Po prostu bez komentarza... bo brakuje mi słów.. © lemuriza1972

a wokół nas.. bajka... © lemuriza1972

Gór majestat... © lemuriza1972

Robi wrażenie © lemuriza1972

Samotność wędrowczyni... © lemuriza1972

Mozolnie do góry © lemuriza1972