Piątkowa przygoda:)

Uff.. to był ciężki tydzień w pracy. Straszną miałam ochotę dzisiaj na jazdę, ale w pracy poczułam zmęczenie ogromne i przełozyłam jazdę na 17.30.
Krótkie spanko i pomogło.
Zaczynamy, pada lekki deszczyk, ale jest ciepło.
Niby płasko, a i tak mnie to tak cieszyło! Noga podaje aż miło i sama nie wiem jak to sie dzieje? Nie trenowałam ostatnio, jestem zmęczona.
Czyzby to efekt górskich wędrówek?
Postanowiliśmy zaryzykować i jechać do Lasu.
Mnie tam ryzyko się podobało ( wszak wiadomo , ze im trudniej tym lepiej), Alek był chyba mniej zadowolony bo nie przepada za błotem.
Błoto, śnieg, slisko i dlatego większa satysfakcja... Och te techniczne trudności, balansowanie ciałem, jak ja za tym tęskniłam!
No niestety w pewnym momencie poczułam, ze strasznie rzuca mi tyłem.
Stanełam i oczywiście.. "kapeć". No a przecież wczoraj sprawdziłam oponę, umyłam.. gdzie jest to dziadostwo, gdzie sie ukryło i tak przebija dętkę za dętką?
Alek dopompował i pojechalismy. Nie pomogło na długo.
Okropny kapeć, jechać się nie dało.
No wiec szybka decyzja - zmieniamy dętkę.
środek lasu, ciemno. Niezła zabawa. Rowery tak ubłocone, ze zmiana detki - średnia przyjemność.
No i obawa, na jak długo to pomoże, skoro to COŚ jest w oponie, a po ciemku szukanie tego to jak szukanie igły w stogu siana.
A do domu 15 km, w tym co najmniej 5 po lesie, lesie błotnistym,sniegowym.
Alek mówi: najwyżej pojdziemy na piechotę.
No najwyżej.
Na szczęscie powietrze nie uchodzi, ale jazda jest już bardzo ostrożna, omijam trudności, zeby nie było zbyt wielkich wstrząsów.
Dojeżdzamy do Mościc .... uffff...
Miał być trening była przejażdżka, ale cóż...
Jutro to nadrobię.
Jutro kierunek góry: zamierzam pokręcić co najmniej ze 3 godzinki, albo i dłużej.