Słońce, góry i "górale" czyli relacja z maratonu w Ustroniu

Maraton nr 34
Ustroń 2011 Powerade Suzuki MTB Marathon
Miejsce 8
Czas jazdy 3 h 55 min
Dystans : 45 km
Przewyższenie 1600 m

Nie bez powodu na początku mojej relacji umieszczam tę piosenkę.
Adam wieczorem i rano na naszej „kwaterze” ( którą w myślach nazwałam Willą Śmiesznotką – kto zna klasykę literatury dziecięcej to wie o co chodzi) „zapodawał” nam muzykę z komputera. Ku mojej uciesze, wszak wiadomo, że bez muzyki cięzko mi zyć.
Gust muzyczny mamy na szczęscie zbliżony.
Rano ( podczas rytualnych przygotowań do startu głownie pod hasłem : jak wmusić w siebie coś do jedzenia) poprosiłam Adama, żeby zapodał cos optymistycznego.
No i usłyszałam znajomą mi skądinąd piosenkę Akurat.
Czas goni nas…
„ no.. odpowiedni tekst jak na wyścig”.
Adam powiedział, ze to jego pierwszy właściwy maraton w tym roku.
Spytałam co ma na mysli.
Wyjaśnił , ze Murowana.. no to wiadomo.. płasko.. Krynicy nie skonczył z powodu awarii, do Karpacza nie pojechał z powodu kontuzji, Cyklokarpaty ( które Krysia z Adamem jeżdzą) zdaniem Adama nie ta skala trudności
Coś na rzeczy jest. Z calym szacunkiem do innych cykli bo i tam jest niełatwo, ale
jak to Adam powiedział: zmęczyć się można wszędzie, a ja juz w myślach dodałam sobie, że tylko w górach jest ta skala trudności technicznych i tylko GG nie boi się wytyczania b.trudnych technicznie tras.
No bo Adam stwierdził, ze na Cyklo praktycznie nie ma trudnych zjazdów ( przynajmniej na tych edycjach na których on był do tej pory).
Cały czas myślałam jak ja na zjazdach na tym „właściwym” maratonie poradzę sobie.
Byłam raczej nastawiona optymistyczne i w głowie miałam jedną myśl: luz od początku… zapamietaj, ze potrafisz zjeżdżać.
Pogoda… cóż… słonce grzało niemiłosiernie od rana. Dla większości kolarzy to nie jest wymarzona pogoda, ale myślę sobie: nie ma co narzekać. Gorzej jakby było zimno i padało.
Na stracie straszą nas, że będzie burza, ulewa. Nie mam cieplejszych ciuchów, więc mnie to trochę martwi. Podśpiewuję sobie piosenkę Strachów „ idzie na burzę , idzie na deszcz”
Potem w trakcie jazdy modliłam się o tę ulewę. Było tak gorąco… ze myślam: niech już będzie ta burza…
Przed startem spotykam wielu, wielu znajomych.
Monia, Matuesz, Piotrek Klonowicz, cała ekipa MPEC-u, Bracia Toporowie ( czyli dzisiaj Tarnów mocną reprezentację ma).
Ryszard z Poznania wita się ze mna jak zwykle wylewnie, na tyle wylewnie, ze zaraz pojawia się jakić paparrazo ( na szczęscie nie zdązył fotki zrobić).
Przed startem giga rozmawiamy z Anią Suś.
Na stracie tuż przede mną w sektorze MiśQu z Rowerowania ( już chyba pogodził się z moimi czerwonymi barwami).
Obok mnie Olek Brich.
Dzieki temu, ze cały czas rozmawiamy, nie denerwuję się.
Ale w koncu nadchodzi start. Ponieważ Olek poinformował mnie, ze jest na poczatek kilka km asfaltu, postanawiam grzać ile sił w nogach.
Grzeje. Chyba nie najgorzej, ale nogi bolą okropnie i już pierwsze złe myśli…
Trzeba je oddalać.
Widzę przed sobą Anię Suś, więc postanawiam się jej trzymać. Jest kilka metrów przede mną. Jadę mocno, chce ją wyprzedzić. Zaczyna się podjazd w lesie. Zrzucam na młynek i spada łancuch. Wypada poza kasetę. Wyciagam, zakładam, wsiadam na rower i .. znowu to samo. I tak raz trzeci i czwarty. W koncu mija mnie Paweł z MPEC- u i krzyczy: Iza pomóc ci?
Mówię: no spada mi łancuch, ale jakos sobie poradzę.
Ale znowu wypada poza kasetę. Paweł wraca do mnie i cos tam reguluje. Mówi: nie wolno ci już wiecej zrzucać, masz mozliwośc tylko tu i .. pokazuje na manetce.
Dotkliwie odczuje to potem podczas sztywnych podjazdów.
No ale dzięki Pawłowi jadę dalej , bo myslałam już, ze trzeba będzie zejść z trasy.
Niestety Ania Suś znika mi z pola widzenia, a wraz z nią chyba … i chęci i motywacja.
Nie wiem, naprawde nie wiem, co się ze mną dzieje, ze nie potrafię już jak kiedyś wyzwolić z siebie większej woli walki.
Potem mija mnie Monia i Mamba i wtedy myślę, ze musiałam początek nieźle pojechać skoro dopiero teraz mnie mijają.
A może one też miały jakieś kłopoty? Nieważne.
Podobno nieważne jak się zaczyna tak? Tylko jak się konczy… a ja skonczyłam… nie najlepiej.
Jadę.
Słońce pali jak na pustyni. Pije dużo, bardzo dużo. Podjazdy bardzo sztywne. Potem pierwsze zjazdy. Pamietam o tym, żeby się nie bać.
I zjeżdzam. Gdzieś tam tylko w którymś momencie jeszcze na początku niepotrzebnie się zatrzymuję. Potem już nie robię tego błędu. Jadę może nie najszybciej na zjazdach, ale odważnie.
A zjazdy nie są naprawde łatwe. Miliony jakis pieprzonych, ostrych kamieni, kamyczków ( takiego nagromadzenia kamyków to ja jeszcze chyba nie widzialam).
Jeśli kogoś poniesie fantazja, to przy tych szybkich zjazdach może być nie fajnie. Jadę wiec ostrożnie, ale bez przesady, bo wiem, że nagłe hamowanie może się źle skonczyc. Czasem wiec po prostu puszczam hamulce…i rower niesie mnie w doł.
Niestety jest jakiś problem z tarczą hamulcową. Nieraz i nie dwa słyszałam piszczace tarcze, ale te dżwięki które wydaje któraś z nich to jest cos niewyobrażalnego.
Jest mi wstyd zwyczajnie. Jestem postrachem peletonu po prostu
Gdzieś pod koniec maratonu sprawdzam, która to tarcza i okazuje się ze tył. Z tego wstydu hamuje więc tylko przodem, a momentami kiedy dżwieki stają się już nieznośne dla ucha, po prostu odpuszczam hamowanie.
Bezpieczne to nie jest, bo zjazdy ogromnie szybkie.
I długiiieeeee…. Niektóre bardzo długie.
Po jedynym z nich tak bolą mnie ręcę, ze wykorzystując asfaltowy kawałek strzepuję ręce tak jak to robią wspinacze, kiedy ręka „spuchnie”.
Generalnie zjeżdza mi się fajnie. Gdzieś pod koniec dystansu widzę człowieka , który schodzi z roweru przed jakąś „przepaścia” . Myślę sobie, co tam jest? No jest… ostro w dół mocno kamienisty zjazd. Szybka decyzja: próbuję.
Jadę i mysle sobie: ten z tyłu pewnie mi zazdrosci , ze potrafię.
Ja też tak czasem ludziom zazdrościłam.
Ale nie ma czasu na myślenie, za mną ktoś jedzie i popędza mnie: no jedź!
Ja mam śmierć w oczach, zjazd jest naprawde trudny. Pupa prawie na tylnym kole, a on mnie popedza!!!
Ładnie łykam te wszystkie kamienie, korzenie. Jedynie jednej poprzecznej belce na samym koncu ulegam, ale wielkiej krzywdy mi nie robi na szczęscie.
Podjazdy. To jest osobny temat.
Staram się jechać tak długo jak się da, i naprawde dużo podjeżdzam, ale tempo nie najlepsze. Nie czuję mocy.
Jest ogromnie ciężko, wiem ze znowu jadę w ogonie.
No trudno.
Kiedy widzę przed sobą koszulkę Gomoli i orientuje się ze to Gosia Adamczyk ( chyba), z którą zwykle bez problemów wygrywam, myślę sobie: no nie.. nie mogę na to pozwolić.
Spręzam się. Gosia mija mnie na zjeździe, ale potem na bufecie widzę ze chyba jest bardzo zmęczona, bo nie zbiera się do jazdy.
Ja szybko zwijam się z bufetu i staram się jak najmocniej pod górę.
Nie spotykamy się już na trasie.
W pewnym momencie słysze jak z tyłu ktoś mówi:
Wy w Tarnowie macie lepiej…
Ktoś pyta: dlaczego?
No bo górki macie większe…
Odwracam się, widzę jakiegoś pana w koszulce Sokoła. Mija mnie. Próbuje do niego dojechać, przywitać się i powiedzieć, ze ja też pomimo, ze w krakowskich barwach jestem z Tarnowa.
Ilekroć jednak zbliżam się do niego, mocniej naciska na pedały. Mam ochotę krzyknąć: proszę pana.. ja się chce tylko przywitać…
Co jeszcze pamietam z tego maratonu? ( no bo na ogół naprawde nie pamieta się wiele).
Upał, upał, upał.
Większość podjazdów w otwartym słoncu.
Kilka razy udało mi się rozjerzeć na boki. Cudowne, naprawde cudowne widoki.
Gdzieś na szlaku idą dwie panie w strojach bikini z kijkami trekkingowymi.
Jakaś nowa moda?
Zazdroszczę im, ze tak skąpo są ubrane, a ja mam na sobie cały ten kolarski strój. Chętnie bym się zamieniła.
Gdzieś na kilka kilometrów przed metą wpada mi w szprychy pół metrowy patol bo patykiem nazwać tego czegoś nie można, na szczęscie nie przekręciłam korbą… byłoby niewesoło.
Dojeżdzając do mety, wiem, że nie pojechałam dobrze, ale jestem szczęsliwa, ze nic się nie stało, że koncze ten maraton.
Bo prawda jest taka, ze nie mam w tym roku szczęscie do maratonów u GG. Jakies fatum do tej pory nade mną ciązyło.
Murowana – kapeć.
Przed Złotym – okropne upadki
Zabierzów – skręcona noga.
Może wiec czas na zrobienie jakiegos wyłomu i zamiast treningu w niedzielę pojechać na Cyklokarpaty.
Może jakos podbuduje swoje morale?
Zobaczymy. Myślę.
Wczoraj podczas jazdy miałam takie mysli, ze nie pojadę do Głuszycy, ze w obecnej formie ta trasa mnie zabije.
Dzisiaj zdecydowałam, ze nie poddam się. Spróbuję.
Wczoraj miałam dość roweru.. trochę.
Dzisiaj co prawda w niewielkim tempie, ale zrobiłam 70 km rozjazdowych i poczułam sie znacznie lepiej.

Ustroń - pierwsze kilometry, jeszcze po asfalcie:) © lemuriza1972