Istebna relacja

Maraton nr 36
Powerade Suzuki MTB Marathon
Czas : 5 h 34 min ( dramat!!!)
Km 54, przewyższenia 1800 m

Istebna w ubiegłym roku przyniosła mi wiele radości. Nie żebym jakos super pojechała.. nie..
Ale wreszcie udało mi się ją przejechać, bo dwa lata temu defekt pozbawił mnie mozliwości ukonczenia i zarazem 6 miejsca w generalce.
W ubiegłym roku odbierałam nagrodę za 5 miejsce w generalce, chociaż sezon idealny nie był.
W sobotę stałam na dekoracji i było mi smutno.
Ale w koncu zycie już takie jest. Raz na wozie, raz pod wozem.
Zdecydowałam się pojechać do Istebnej,chociaż generalka była już poza mną.
Ale.. wystartowałam tylko w Murowanej, Złotym, w Zabierzowie wypadek, który pozbawił mnie mozliwości startu w Krynicy i Karpaczu. Potem była Głuszyca i Ustroń i Kraków, nieukonczony.
Wiec pomyslałam: trzeba jakoś mimo wszystko godnie zakończyć sezon.
Pojechałam.
Bałam się tego startu jednak bardzo. Wiedziałam, że tegoroczne wypadki pozbawiły mnie pewności na zjazdach, a w Istebnej zjazdy jakie są , to wie każdy kto chociaż raz ją przejechał.
Przyjechałysmy z Krysią późno wieczorem w piątek. Nocleg w fajnych , drewnianych domkach z teamem Gomola.
W sobotę budzi nas słońce i chociaż rano jest jeszcze rześko, to już wiadomo: pogoda nam dopisała.
Oblepiamy kolana plasterkami ( ja i Krysia) i jedziemy na rozgrzewkę.
Krysia potem na start giga, a ja jeszcze kręcę. Spotykam chłopaków z Rowerowania i razem z Miśqiem jedziemy na rozgrzewkę. Fajna była ta rozgrzewka, dzięki temu chyba nie bolały mnie nogi potem na pierwszym podjeździe.
Ledwie zdązylismy do sektora . Ruszamy.
Jeszcze na stadionie, słyszę jak ktoś krzyczy: dawaj Iza ( Ada Bieniasz). Miło mieć doping.
Jadę. Nawet jakis tam rytm jazdy jest.
Ale im dalej tym ciężej.
Mija mnie Kuba. Staram się nie tracić go z oczu i nawet w pewnym momencie mijam, ale potem oczywiście Kuba mi odjeżdża.
Mija mnie też dwóch kolegów Bikeholików. Miło.
Gdzieś nagle słyszę jak ktoś mówi: miła koleżanko z Tarnowa, proszę zrobić miejsce ( czy jakoś tak to było Damian?:)
Mija mnie Damian, rzuca : cześć Iza, i nie wiem co jest grane… Mini jechałeś czy jak, ze dopiero tam mnie mijałeś?:)
Dojeżdzamy do płyt , na których 2 lata temu miałam fatalny w skutkach dla roweru upadek.
Za chwilę podjazd i tam spotykam Piotrka Klonowicza, idzie z rowerem w przeciwnym kierunku. Pytam co się stało. Mówi, ze urwał hak ( jak się potem okazało, przewrócił się w tym samym miejscu co ja dwa lata temu).
Jadę dalej i nagle do głowy wpada mi szaleńczy pomysł: dam Piotrkowi swój rower, niech jedzie, jemu zalezy na generalce, mnie nie, i tak mi się jedzie ciezko…
Zatrzymuje się i dzwonię do Piotrka, ale nie odbiera. Mija mnie Ania Suś. Też się dziwię dlaczego dopiero teraz, przecież jechała z III sektora chyba ( okazało się potem, ze łańcuch jej wypadł za kasetę).
I jadę.. ale od tamtego momentu jakby całe powietrze ze mnie uszło…
Jadę, ale.. tempo wycieczkowe wybitnie… źle mi się oddycha, nogi zmęczone.. na zjazdach i owszem jadę, ale bardzo asekuracyjnie, bo w głowie mam tylko to żeby sobie nic nie zrobić.
Ten okropny podjazd przed Ochodzitą ambitnie jadę do pewnego momentu.
Nawet jakaś kobieta mówi: brawo, tu rzadko kto jedzie… ( ale za chwilę spadam z roweru)
Ciężko.
Potem ten niefajny kawałek głowna drogą. W ub roku jechałam tam ze średniej tarczy, naprawdę dośc mocno. Teraz młynkuję.
Ochodzitą wjeżdzam. Towarzystwo obok mnie idzie. Jest łatwiej niż w ub roku, bo nie wieje.
Ale i tak ciężko, trzeba walczyć mocno.
Potem zjazd. Jakiś kolega mówi: zrobisz miejsce Pani Maju?
Uśmiecham się. Pewnie widział, że podjeżdzam Ochodzitą, więc stąd to „Pani Maju”
A potem to już jest droga przez mękę. To jest tylko modlenie się o dojazd do mety.
Nawet momentami zatrzymuje się żeby zjeść żela.
Okropnie boli mnie szyja ( to jeszcze efekt upadku w Krakowie), kostka, kolano. Po maximie robi mi się tak niedobrze, ze mam wrażenie, ze zaraz zwymiotuję.
Coraz mniej ludzi wkoło mnie. Myślę sobie: jadę w totalnym ogonie… Może nawet jestem ostatnia????
Kiedy dojeżdżam na ostatni bufet, widzę ze mają już resztki picia, wiec wiadomo, że jadę naprawde w ogonie ogonów.
Robi mi się smutno. Zaczynam się zastanawiać co jest nie tak… co zrobić… pojawiają się myśli żeby przestać jeździć w maratonach…pojawiają się myśli, ze naprawdę trzeba iść do lekarza i sprawdzić czy wszystko w porządku ze zdrowiem.
I jeszcze tradycyjnie dzieci proszące o bidony. Postanawiam być dobra i oddaje swoje dwa… Niech mają.
I jeszcze słynne korzonki przed metą. Nie ma siły żeby to zjechać. Nie jestem takim technikiem ani desperatem. Chcę już tylko być na mecie. To chyba najtrudniejszy zjazd jaki widziałam w życiu.
Dojeżdzam do mety. Jest mi zwyczajnie wstyd, bo to był chyba jeden z moich najgorszych startów u GG. Więc zmykam szybko "na kwaterę", nawet nie chce mi sie specjalne z nikim rozmawiać.
A potem jest najpierw chwila na grillu z Zielonymi ( okazało się, ze spali w tych samych domkach co my), dekoracja i After Party czyli Ostatni Bufet w sezonie.
Na chwilę przysiada się do naszego stołu Grzegorz G. i zdradza nowe miejscówki ( Piwniczna - super, Korbielów, Krzeszowice). Dobrze. Może nowe trasy mnie zmobilizują, zmotywują.
I tyle chyba o Istebnej, bo co tu więcej pisać o tym nieudanym dla mnie starcie?
Może tyle, ze pogoda piękna, ze trasa bajkowa, góry majestatyczne i oczywiście wysmienite towarzystwo.

Na stracie w Istebnej © lemuriza1972

Podjazd na Ochodzitą © lemuriza1972