Mocnoooooo.....

Taki duży ładunek emocjonalny jest w tej piosence, prawda?

I taka energia.. jakaś.

Podoba mi się.

Dzisiaj spory peleton: Mirek, Tomek i ja.

No i też spora temperatura. No i spory wysiłek.

Ostatni raz tak mocno , jechałam z Mirkiem w ub poniedziałek bodajże. Z tymże dzisiaj zrobilismy zdecydowanie więcej podjazdów.

Wybór trasy pozostawiłam chłopakom. Mirek chciał jechać tak żeby zjechać żółtym pieszym do Pleśnej. Usmiechnęłam się:

eee.. my tam prawie co chwile tamtędy zjeżdżamy, może dzisiaj sobie podjedziemy?

( jak to powiedziałam, to już żałowałam, bo jadąć żółtym odwrotnie zawsze miewam mysli samobójcze i w ogóle odechciewa mi się jazdy na rowerze).

Zaczęło sie mocno, ale starałam sie pierwsze krótkie podjazdy robić "na twardo".

W końcu trzeba przestać "mielić".

No i nie było źle.

Potem było po płaskim i było szybko.. oj szybko.
Starałam się za Mirkiem nadążyć, ale łatwe to nie było, a przecież on i tak zapewne jechał na pół gwizdka.

Pojechaliśmy jakims nieznanym mi asfaltowym podjazdem ( niezła kosa była i dośc długo pod górę). wyjechaliśmy w Pleśnej.

No i do góry żółtym. Przed żółtym nawet nie najgorzej mi się podjeżdżało, chociaż bez szału.

Na żółtym zdezerterowałam... poczatek i walka o utrzymanie się na rowerze, zwłaszcza w momencie kiedy pojawiały się korzenie, kosztowało mnie mase sił.

Mirek i Tomek odjechali mi sporo, ale jak troche odpoczęłam, to starałam sie jechać mocniej. Niestety dwa razy zatrzymał mnie patyki w przerzutce.

Dojechalismy do Lubinki i tam przez las zjazdem szutrowym. Tu też fajnie, bo prawie nie dotykałam hamulców i jakos tak pewnie mi się jechało, chociaż nie cierpie takich szutrowych zjazdów.

Końcówke trasy starałam sie jechać mocno i dociskałam na podjazdach.

Czuję to teraz. Nogi bolą.

Ale .. fajnie było. Naprawdę bardzo, bardzo fajnie.
Albo mam jakieś lepsze dni, albo idzie ku lepszemu jeśli chodzi o jazdę.

Zakończyliśmy wspólnym spożyciem piwa, tak na poczet moich 40 urodzin, bo w czwartek chłopaki chyba nie będą mogli jechać na rower.

Tak siedzieliśmy sobie i wspominaliśmy z Mirkiem nasz triumf w Odysei jesiennej.

To było piękne naprawdę.

To były moje bardzo dobre dni, byłam wtedy bardzo, bardzo szczęśliwą osobą.

No cóż...

Jeszcze wczoraj myslałam o przyszłości ... źle.

Że gdzieś znikneły moje marzenia, że nie mam żadnego celu, że jakoś tak "zawiesiłam się"

A dzisiaj rozmawiając z Mirkiem pomyślałam po raz pierwszy o tak dalekiej przyszłosci...

Powiedziałam: chyba pojadę z Wami ( czyli z chłopakami i dziewczynami " z Sokołowa") na Bieg Piastów.
Najpierw pomyślałam , że tylko towarzysko, ale Mirek powiedział: jak już pojedziesz, to przecież mozesz na 10 km wystartowac.

No.. mogę. Dlaczego nie.

I tak jakoś delikatnie coś się rozjaśniło... przynajmniej na chwilę.