Wał

Przyszłam z pracy dosyć zmęczona, ale pogoda była zbyt ładna, żeby rezygnować ze spędzenia popołudnia na zewnątrz.
Więc wyjechałam.
Dzisiaj samotnie.
Nie miałam specjalnie pomysły na jazdę, wiedziałam, ze po wczorajszej dosyć mocnej nie bedzie mnie stać na wiele, ale pomimo tego postanowiłam ruszyć na pagóry.
Dzisiaj asfalt, bo dawno nie podjeżdżałam nic długiego po asfalcie.
tak więc Zgłobice- Koszyce- Rzuchowa - Pleśna i dalej na Wał.
Kiedy wyjechałam na prostą w Rzuchowej zaczęło dość mocno wiać, zrobiło się ciężko, bo dodatkowo delikatnie pod górkę.
W Pleśnej spotkałam jadący z naprzeciwka Buria Team:).
Buria machnął na mnie żebym do nich dołączyła ( taki żart). Tylko się usmiechnęłam.
Dobre sobie. Ja z nimi na treningu, chyba w innym życiu, jak dostanę męskie ciało, męską siłę, męskie łydki i .. szosówkę:).
Pojechałam na Wał.
6 km pod górę. 6 km niedobrych mysli.
Niby się starałam, niby nie odpuszczałam, ale strasznieeee... wolno.
Kiedyś wjeżdzałam tam szybciej, zdecydowanie szybciej.
Na szczycie Wału spotkałam Daniela z MPECU-u.
Mówił ze cały dzień jadą.. Brzanka, Jamna..
oj.. pomyślałam- chyba nie dałabym z moja obecną formą rady.
Pojechałam dalej.
W kierunku Łowczowa. Na chwilkę wjechałam do lasu na niebieski pieszy szlak.
Fajniieeeeee...
W ogóle tak pięknie, zielono, soczyście.. i maki już kwitną.
No i taka to sobie była jazda.
Nie jestem nią podbudowana.
jestem zmęczona, po nędznych 43 km kom w pagórkach i to po asfalcie.
Co się dzieje?
Dobiegam do 2 tys km, niby niewiele, ale coś to juz jest, powinno być lepiej, chyba nie jest.
Mój kolega Kuba, powiedziałby: koleżanko jak jest niespokojnie w głowie, to chyba z jazdy nic nie będzie...
I chyba ma dużo racji.
Może własnie o to chodzi...
A może to zrzucanie kilogramów mi szkodzi?