Rege i trochę o życiu

Plan na dzisiaj był taki, żeby pojechać sobie regeneracyjnie. Powolutku.
No i tak było.
Próbowałam sobie przypomnieć kiedy ostatni raz tak wolno jechałam, że tętno spadało do 95.
Pewnie z moją siostrą, dwa lata temu.
W sumie to ciekawe doświadczenie jechać tak spokojnie, że nie pieka łydki, a tętno oscyluje wokół 110.
Dzisiaj z Renatką i Tomkiem.
Trasa też spokojna, trochę wertepów nad Dunajcem, potem Las Radłowski, ale jak to ostatnio ścieżki mirkowe czyli jak na Las Radłowski nietypowe. Te trudniejsze, fajniejsze.

Przyjemnie.
W komentarzu do poprzedniego wpisu Gość zwrócił mi uwagę, że narzekam, jęczę itd.
Zapewne jest mi życzliwy i chce mnie zmobilizować do działania. Ma prawo też tak oceniać moje wpisy. Nie gniewam się bynajmniej:)
W sumie to nie muszę się tłumaczyć, prawda? ale pomyślałam: może jestem to winna moim wiernym czytelnikom ( o ile jeszcze przy mnie zostali, bo tak czasem sobie myślałam, że skoro zmienił się charakter mojego bloga, skoro nie piszę o treningach, zawodach, nie tryskam optymizmem… nie jest już tu tak ciepło, miło.. to może odeszli? Może. Nie wiem.)
W każdym bądź razie jeśli ktoś jeszcze z nich został , to chyba jestem winna wytłumaczyć, dlaczego…dlaczego jest smutniej, mniej fajnie. Dlaczego Iza taka inna.
Kto czyta mojego bloga od dawna, to wie, że jestem osobą dość ambitną, zawziętą jeśli chodzi o sport, tak łatwo się nie poddającą i w sporcie i życiu.
Że walczyłam i w życiu i na zawodach. Bardzo. Chociaż czasem bywało bardzo, bardzo trudno.
Nieco się pozmieniało.
Nie ma już takiej nieustannej afirmacji… szklanka do połowy pełna, jakby gdzieś się oddaliła mi z horyzontu. Wyjątkowo daleko.
Tak wiem, nie jest to popularne przyznać się do słabości, choćby chwilowej, czy to w sporcie czy w życiu, w czasach gdzie wypada być naj w każdej dziedzinie.
No cóż…nie jestem więc obecnie trendy.
Nie ubolewam nad tym.
Po prostu staram się być sobą i na pytania: co słychać.. nie odpowiadam nieszczerze, ze wszystko jest ok, skoro nie jest ok. w końcu mieszkam w Polsce, a nie w USA:).
Miałam ciężkie ostatnie miesiące. Bardzo ciężkie.
Tym razem nastąpiło jakieś przesilenie i .. po prostu jest ciężej niż bywało poprzednio.
Nie.. nie.. nie poddałam się tak zupełnie.
Gdyby tak było.. to pewnie już bym tych słów nie pisała.
Tym razem musiałam , postanowiłam inaczej przejść przez ten kryzys.
Nie zakrzykiwać bólu i strachu i tego wszystkiego co gdzieś tam jest w mojej głowie. Nie próbować się od niego odciąć i wyprzeć.
Postanowiłam dać sobie prawo do spokojnego poukładania wszystkiego…

I konsekwentnie do tego dążę.
Rower jest na chwilę obecną narzędziem wspomagającym moją „terapię”.
Dlatego też jeśli na rowerze nie wychodzi tak jakbym chciała, nieco się denerwuję.
Potem uspokajam samą siebie.. że potrzeba mi czasu.
Że niczego na siłę nie muszę przyspieszać. I nie powinnam.
Bo już wiem, że pośpiech niczego dobrego nie przyniesie.
Bo już wiem, że czasem trzeba stopniować oczekiwania.
Że czasem trzeba zwolnić… żeby potem dojść do oczekiwanego końca.
Czasem naprawde lepiej zwolnić, niż „zajechać się” na początku.
Tak na zawodach jak i w zyciu.
Tak więc zwolniłam. Nie wiem co będzie za zakrętem. Zobaczymy. Może dobrze, a może nie...
Jedno jest pewne – nie siedzę w "poczekalni". Wyszłam z niej.
Być może komuś się wydaje, że idę za wolno, że przy okazji marudzę, ", że nogi bolą, ze jest ciężko". tak… może i z boku tak to wygląda, ale ci, którzy są blisko mnie, wiedzą ile ta droga mnie kosztuje. Jak jest cięzko i jak bardzo "bolą nogi".
I tylko mam nadzieję, że ktoregoś dnia obudzę się i znajdę w sobie dawną Izę.
Pełną pasji i miłości do życia. Pełną chęci do jazdy na rowerze, udziału w maratonach, chodzenia po górach i pełną marzeń.
Juz jest lepiej. Dzisiaj zarezerwowałam hotel w Pradze ,na urlop.
I staram się nie myśleć o tym, że nie jest to ani wymarzona Toskania, ani wyśniony urlop w Chorwacji, który miał być, a go nie będzie.
Staram sie po prostu myśleć, że kiedyś, wiele lat temu kiedy byłam w Pradze, marzyłam, żeby tam wrócić wiosną albo latem.
No i jak dobrze wszystko pójdzie, to wrócę.
Ot co.

Renia przejeżdża przez bajoro © lemuriza1972

Renia i ja © lemuriza1972

Renia w Lesie Radłowskim © lemuriza1972

Tomek i Renia © lemuriza1972

Las © lemuriza1972

Renia w Lesie © lemuriza1972

Tomek w lesie © lemuriza1972