Uciekając przed burzą

tak sobie włączyłam dzisiaj płytę Nosowskiej ( ostatnią), której dawno nie słuchałam.
Ale akurat jej piosenek z tej płyty nie da się słuchać gdzieś w międzyczasie, podczas sprzątania..czy innych domowych robót.
Kiedy wracałam dzisiaj z pracy zaczęła się burza.
Burza z ulewą, która chciała zniweczyć moje rowerowe plany.
Byłam umówiona z Mirkiem i w planie miałam raczej górki.
Niestety, kiedy przyszłam do domu wszystko wskazywało na to, że z jazdy nic nie będzie.
Około 17 przestało padac i jednak zdecydowalismy się jechać, pomimo że powietrze zrobiło się na powrót lepkie , a chmury nad Tarnowem i okolicami mało przewidywalne, a raczej przewidywalne w kierunku kolejnej ulewy.
Czekając na Mirka pomyslałam : no cóż.. no risk , no fun….
Okazało się, że dobrze zrobilismy. Nie było ani ulewy, ani burzy, tylko to .. lepkie powietrze….
Tak wiec kierunek las, jednak w takiej sytuacji ten cień leśny to zbawienne….
Jazda.. cóż raczej z gatunku tych rekreacyjnych. Duzo rozmawialismy m.in. o niejakiej Natalii Siwiec.
No proszę kobieta osiagnęła chyba to co chciała.
Jeden głeboki dekolt i jest na ustach nie tylko całej Polski, a podobno i całego swiata, jako rzekomo najpiękniejsza kibicka Euro.
No dziewczyna jest ładna, nie można zaprzeczyć, chociaż wielu zarzuca jej „urodę plasitkową”, no ale to rzecz gustu już.
Ja to obserwuję z zaciekawniem jako pewien fenomen i pokaz siły mediów.
Tak więc pokręcilismy się po lesie i moich ulubionych mirkowych ścieżkach.
Na koniec było piwo na jednym naddunajcowym boisku, jak to Mirek powiedział w strefie kibica.
Nie ma dzisiaj meczu, wiec jakiś akcent piłkarski musiał być.

Wczoraj zastanawiałam się nad tym, czy nie zakonczyć pisania bloga, albo przynajmniej czasowo go nie zawiesić.
Pisałam bloga , bo lubiłam dzielić się swoimi emocjami, opisywać moje treningowe zmagania, moje maratony, pisać o odkrywaniu nowego, wreszcie pisać o spełnianiu marzeń.
Pisałam po to lubiłam. Bo wpisało się to w mój codzienny rytuał, bo wierzyłam , ze mogę tym kogoś zainspirować.
Dzisiaj… dzisiaj, nie startuję, nie trenuję, moje pasje są jakby nieco przygaszone, więc zastanawiam się czy jest sens .
Bo jeśli będę pisać tak bez emocji… opisywać tylko kolejne przejechane kilometry , to to naprawdę jest pozbawione sensu.
Mówiłam dzisiaj Mirkowi, że jakos nie mogę odnaleźć w sobie dawnej radości z robienia różnych rzeczy.
Mirek jak to Mirek zareagował natychmiast. Powiedział: a może gdzieś w Tatry pojedziemy?
Wezmę Michała ( Michał to syn Mirka).
Może Mirek pomyślał, ze powrót „do domu” pozwoli mi coś sobie przypomnieć z dawnego życia.
Z dawnego życia, w którym żyłam rowerem, górami, Tatrami …..
Może pomoże. Nie wiem.
Spróbujemy.
Co do bloga...
waham się, bo z jednej strony nie chce pisać na siłę, jesli wielkich emocji nie czuję i nie mam wiele ciekawego do przekazania, bo nie ma treningów, zawodów, z drugiej strony... to pisanie tak się wpisało w moją codzienność...
Opowiadał mi też Mirek jak wziął Michała na rowerowy trening do Buczyny.
Michał: Tato, zawsze wiedziałam, że kolarstwo górskie to nie jest dla mnie. Wolę szosę.
Mirek: dlaczego?
Bo po szosie łatwiej się jeździ.

Przypominam kolarzom z Tarnowa i okolic, ze w niedzielę Rajd Sokołów.
Zapisy do jutra!