Wariacje na temat Słonej

Sama pojechałam tym razem.
Miałam ochotę na jakiś teren, więc wymysliłam sobie Słoną i jej niezbadane ścieżki.
Pojechałam najpierw podjazdem Mirka , asfaltowym. To jest jakiś kilometr ostro pod górę.
Do lasu skręciłam w zupełnie nowym miejscu.
Dość dobrze mi sie pod górę jechało, ale moze dlatego, ze nie czułam presji innych, jako że jechałam sama:) i tempo dostosowywałam sobie do swoich możliwości.
W lesie fajny zjazd i na końcu niespodzianka - przejazd przez potoczek.
Potem góra, dół, góra dół. Masa fajnego terenu, walka o utrzymanie sie na rowerze. Jak w górach. Na młynku. Podjazdy, fajne zjazdy.
jeździłam i jeździłam.. gdzie mnie oczy poniosły i cieszyłam się NOWYM.
W końcu jednak dojechałam do czerwonego pieszego na Słonej, co mnie nie ucieszyło, bo znam go doskonale.
Więc zaraz gdzieś znowu zboczyłam z drogi i wpakowałam sie w taki teren, że trzeba było sie przeprawiać na piechotkę z rowerkiem.
ale w koncu doszłam do świetnej drogi ( co za podjazd i trzeba było mocno walczyć, żeby jakoś się utrzymać na rowerze).
Potem znowu nowe ścieżki i kręcenie się po Słonej.
Ile tam jest możliwości!
Niestety zbliżała się 19 i w koncu musiałam z lasu wyjechać, żeby mnie noc nie zastała.
I wtedy zauważyłam, że cos nie bardzo widzę na lewe oko. łudziłam się, ze coś mi wpadło do oka, ale niestety.. to był poczatek cholernej migreny i po chwili w ogóle niewiele widziałam.
Nie wiem jak dojechałam do domu, bo momentami jakbym traciła poczucie odległości od samochodów, przeszkód.
Jak była prosta droga to zamykałam oczy ( tak lekarze radzą zakmnąc oczy i "aurę"przeczekać, no ale chyba nie na rowerze). Dziwne uczucie jechać na rowerze z zamknietymi oczami.
Ale bez obaw , to na kilka sekund tylko robiłam, żeby sobie ulzyć.
Dojechałam.
Dzisiaj pomyślałam, ze chyba powinnam jechać do sanatorium:).
Koleżanka z pracy mnie wyśmiała i powiedziała: niby co bys tam robiła?
Jak to co?
rower bym sobie wzięła, bo do sanatorium rzecz jasna w góry bym pojechała:)