Spontaniczna , samotna improwizacja czyli szlakiem pieszym do Melsztyna przez Las Milowski

Piosenka taka, bo bardzo pasuje do tego co dzisiaj czułam i widziałam.
Bo widziałam cudny las, ptaki, żaby, bażanty, wiewiórki, sarny, piękną rzekę, góry.. no żbika i niedźwiedzia nie było.. na szczęście:)
Namawiała mnie Krysia na Jamną, namawiał Marcin B. Miała być słuszna grupa , chłopaki z UKS Wojnicz, ale…
Ja od dawna czuję, że muszę szukać nowych dróg, nowych ścieżek, żeby jazda na rowerze przynosiła mi radość.
Miałam taki plan żeby spróbować odtworzyć sobie szlak, którym jechałam przed wielu laty do Lasu Milowskiego, przez Górę Panieńską a potem przez niesamowity węgierkowośliwkowy sad, który teraz musi wyglądać oszałamiająco.
Ale całego szlaku dokładnie nie pamiętałam, a przewodnika po tarnowskich szlakach ( tego rowerowego) nie mam.
Wzięłam przewodnik po szlakach pieszych i tak przeglądając go, pomyślałam, że to jest jakiś pomysł na przyszły sezon.
Bo szlaki piesze w górach mogą być częściowo nieprzejezdne, ale na Pogórzu sprawa ma się zgoła inaczej i z niewielkimi wyjątkami wszędzie da się jechać.
Zrezygnowałam z Jamnej, bo chociaż ją uwielbiam i jest to piękne miejsce, wiedziałam, że spodziewanej rowerowej radości szlak jechany po raz.. enty nie przyniesie mi.
Pojechałam więc sama.. przed siebie, bez mapy, bez przewodnika.
Ja??? Z tą moją słabą orientacją w terenie. No cóż.. może do pewnych rzeczy trzeba po prostu dojrzeć.
Do Wojnicza nieco okrężną drogą dotarłam po 20 km. Potem Wąwóz Szwedzki, kiedyś fajna droga, dzisiaj wyasfaltowana.
No i tutaj popełniłam pierwszy błąd. Wybrałam opcję żółtego szlaku rowerowego, a trzeba było skręcić na zielony ( tak myślę).
Po kilku kilometrach i żółty zniknął, a ja znalazłam się na jakiejś polnej drodze. Kompletnie nie wiedziałam gdzie jestem.
Jakoś specjalnie mnie to nie przeraziło. Po prostu doszłam do wniosku, że gdzieś tam wyjadę i jakoś trafię z powrotem do domu.
Ale.. trasa była nijaka.. jakieś asfalty… trochę podjazdów, jakieś górki w tle, ale bez szału.
W końcu dojechałam do Łysej Góry i pomyślałam, że pewnie dojadę do Dębna ( już wiedziałam, ze Las Milowski na którym mi najbardziej zależało gdzieś ominęłam), a stamtąd to już powrót przez Las Radłowski, więc bez większych emocji.
Minęłam Łysą Górę i dojechałam do miejscowości Jaworsko. Nazwa mi nic nie mówiła. Pewnie powiat brzeski.
I nagle w Jaworsku zobaczyłam drogowskazy z nazwami.
Szlak pieszy do Melsztyna, szlak pieszy do Dębna.
Stałam przez chwilę zastanawiając się co robić, w którą stronę się udać.
Wybór padł na Melsztyn i myślę, że to była najlepsza decyzja jaką można było podjąć.
Dlaczego taka? Bo ta droga na Melsztyn opatrzona była znakiem „ślepa droga” a to zapowiadało przygodę i jakąś terenową drogę.
To pojechałam.
Asfalt po chwili się skończył, zaczęła się fantastyczna szutrówka z przepięknym widokiem na góry.
Zaczęłam się uśmiechać.. ale kiedy wjechałam do lasu to uśmiech miałam już od ucha do ucha i wiedziałam , że mam to o co mi chodziło.
Świetne, nowe prawdziwie mtbowskie ścieżki..
Po prostu CUDOWNE.
Singielki, koleiny, błoto, kamienie, szuter, pod górę, z góry. Po porostu WSZYSTKO!
Jechałam taka szczęśliwa, że dawno chyba nie cieszyłam się tak bardzo jadąc na rowerze.
Nawet na trasie krynickiej, bo ona chociaż piękniejsza, to jednak w 70% znana mi.
I tak sobie podążając cały czas niebieskim pieszym szlakiem dojechałam do miejsca , w którym kiedyś już byłam i zrozumiałam , że jestem w LESIE MILOWSKIM.
Czyli w końcu trafiłam tam gdzie chciałam.
Drogowskazy pokazywały drogę na szczyt Panieńskiej Góry, do Milówki i Melsztyna. Postanowiłam , że pojadę do Melsztyna.
I znowu dobra decyzja.
Cudowny zjazd przez LAS, błotne koleiny, szuter, korzenie.
Po wyjeździe z lasu widoki, widoki, widoki…
Szlak świetnie oznaczony, raz tylko nie zauważyłam skrętu do lasu i zjechałam długooooo i ostro w dół, więc kiedy zrozumiałam, ze musiałam zgubić szlak, wróciłam pod górę , długa to była wspinaczka.
A potem znowu las, cudne ścieżki… trudno mi to opisać słowami. Góra dół…
A ja cały czas uśmiechnięta… i pomyślałam, ze skoro jeszcze potrafię cieszyć się z takich rzeczy.. leśnych ścieżek, widoków, to może nie jest ze mną tak źle?
Był i cudowny wąwóz , gdzie musiałam pchać rower pod górę. Może i gdyby się bardzo postarać to dałby się wjechać.. chociaż ciężko byłoby, bo duże głazy wbite w ziemię. Ale idąc myślałam: trzeba ten szlak kiedyś pojechać odwrotnie to wąwóz będzie zjazdem, trudnym prawdziwie górskim zjazdem z adrenaliną…
Kiedy wydrapałam się z wąwozu ( to była Zawada Lańckorońska), spotkałam na drodze jakąś panią, powiedziałam jej: dzień dobry.
Ona popatrzyła na mnie: oj.. trudno.. na rowerze…
Oj to pani jest kobietą? I tak sama?
Sama- odpowiedziałam i uśmiechnęłam się i pojechałam pod górę sama.
I dalej znowu jakis fajny las…a potem nagle szlak skręca i jest napis: do ruin zamku w Melsztynie.
Pomyślałam: co???? Przecież to jest na takiej górce sporej…. Będzie ciężko podjechać.
Ale podjazd był króciutki, a ja po raz pierwszy zobaczyłam z bliska ruiny, które zwykle widywałam z dołu.
Magiczne miejsce, polecam.
A jakie przecudne widoki na Dunajec z góry.
A jaki świetny zjazd w dół. Bajka!
Wyjeżdza się obok słynnej restauracji w Melsztynie, więc można wstąpić na dobry obiad.
Cudowny, nowy, cieszący oczy szlak. Polecam!
Niestety reszta drogi do Tarnowa, to kawałek główna drogą do Zakliczyna, a potem niebieskim wzdłuż Dunajca ( pięknym przecież ale tak już zjeżdzonym.. że nie zauważam, że taki jest piękny).
Pewnie można by pokombinować inny powrót, np. przez Dębno, ale ja już nie bardzo miałam siły, a i późno się robiło.
I tak sobie myślę… że nie neguję i nigdy nie negowałam jazdy po asfalcie, ale jednak mój żywioł to teren.
On sprawia mi najwięcej radości.
Po asfalcie jeżdzę zdecydowanie lepiej… podjazdy asfaltowe idą mi dość dobrze. Nie mam dobrej techniki w terenie.
Na szosie, gdybym sobie startowała w jakiś wyścigach, pewnie byłoby mi łatwiej o sukcesy, ale…
Nie potrzebne mi sukcesy, nagrody, dyplomy.
Potrzebne mi szczęście.
Kiedyś tu napisałam, że kiedy zapytała mnie koleżanka jaką dostałam nagrodę za maraton w Krakowie, odpowiedziałam: nie nagroda jest szczęściem, szczęście jest nagrodą.
Bo to prawda.
Szczęście po fajnej trasie to jest największa nagroda.
Bezcenna ilość endorfin, której nie kupi się za żadne pieniądze.
Bolą mnie nogi… ale cóż to wobec tego co mam pod powiekami, tych widoków.
A teraz idę oglądać mecz żużlowców z Toruniem.
To już decydujące starcie..




Ponieważ na tarnowskim Forum Rowerum "rozgorzała" dyskusja na temat szlaków pieszych i dzielenia się nowymi trasami, postaram się podać szczegółowy opis trasy , jako że urządzeń typu GPS nie posiadam.
Dla zainteresowanych tym szlakiem ( a zaręczam , że warto).
Generalnie powinniśmy dostać sie do miejscowości Jaworsko, tam przy głownej drodze będzie drogowskaz z opisanymi szlakami ( na Melsztyn i na Dębno).
Mozna byłoby ominąć Jaworsko, jadąc z Wojnicza wprost do Milowskiego Lasu, ale nie warto bo jadąc od Jaworska szutrówką w kierunku Lasu, mamy po prawej przepiekną panoramę Beskidów, a przy dobrej pogodzie rzecz jasna i Tatr.
Do Jaworska możemy dojechać od Biadolin Szlacheckich niebieskim pieszym szlakiem przez Dębno ( wtedy możemy pooglądać Zamek) albo od Wojnicza.
Ja opisuję jak dostać się z Wojnicza do Jaworska ( ja jechałam ciut inaczej bo zbłądziłam), ale podaje trasę wg przewodnika.
Jedziemy w Wojniczu drogą na N. Sącz, za kościołem , jakieś 300 m skrecamy w prawo w żółty rowerowy szlak ( ul. Zamoście), z niej w lewo ul. Loretańską i do skrzyżowania gdzie szlak żółty łączy się z zielonym rowerowym. Jedziemy za szlakami.
w pewnym momencie opuszczamy szlak żółty ( ja pojechałam żółtym), ale powinnismy skręcić w lewo do góry ( zielony rowerowy i zielony pieszy) i dalej trzeba podążąc za zielonym pieszym tak aby dojechać do Jaworska na spotkanie z niebieskim szlakiem pieszym z Biadolin do Melsztyna.
A szlak do Melsztyna świetnie oznaczony, właściwie niewielkie mozliwości zgubienia się.
Trzeba uważać w zasadzie tylko dwa razy.. w lesie Milowskim, kiedy dojedziemy do wiaty, bo tam przed wiatą szlak skręca w prawo ( ale są drogowskazy) i po wyjeździe z lasu jakies kilka km, kiedy będziemy jechać mocno w dół drogą asfaltową , w pewnym momencie szlak skręca w prawo na łąki w kierunku lasu.
A potem generalnie nie ma problemu.
jest jeszcze jakieś odbicie na asfalcie w czarny szlak pieszy do lasu, tam sie zapędziłam, ale potem wróciłam na asfalt i na niebieski.
No i w jednym ciemnym lesie, gdzie jeździ się po swietnych singielkach, trzeba też dośc uważnie patrzeć, tam też trochę wyjechałam poza szlak, ale sie opłąciło bo widoki na Dunajec były nieziemskie.
Z Melsztyna to już według uznania. Można kombinowac. Do Zakliczyna i niebieskim rowerowym do Tarnowa, albo przez Jurasówkę , albo i przez Gromnik.
Jest długa, fajna wycieczka na cały dzień.
Polecam.
W Przewodniku "Ziemia Tarnowska. Przewodnik Pieszy", szlak jest opisany w ten sposób:
Piekny , widokowy szlak po wzniesieniach zachodniej strony Dunajca. Prowadzi przez grodzisko w Zawadzie Lanckorońskiej i ruiny zamku w Melsztynie"

Najpiękniejszy dzisiejszy widok czyli mój ukochany Dunajec w dole © lemuriza1972

Początkowe kilometry trasy. Isep © lemuriza1972

Dunajec i wzgórza naddunajcowe © lemuriza1972

Tu jeszcze był rowerowy szlak © lemuriza1972

Żaba jakaś... czy ropucha... nie wiem, nie znam się.... © lemuriza1972

Wąwóz Szwedzki w Wojniczu, niestety wyasfaltowany:( © lemuriza1972

Jadąc przez Łysą Górę zobaczyłam w oddali Tarnów i naszą Świętą Górę czyli Marcinkę.
Ją widać.. wszędzie:)

Tam w oddali ujrzałam Tarnów... a byłam w Łysej Górze © lemuriza1972

Marcinka w oddali, ale słabo widoczna:( © lemuriza1972

Góry widoczne z niebieskiego pieszego szlaku do Melszytna. Pewnie Beskid Sądecki.. ale słabo sie orientuję © lemuriza1972

Droga.. zapowiedź przygody... © lemuriza1972

W Lesie Milowskim na niebieskim szlaku © lemuriza1972

W lesie... © lemuriza1972

Fajny szutrowy zjazd... © lemuriza1972

Było też troche błotka © lemuriza1972

I górki... © lemuriza1972

Gdzieś tam po drodze... © lemuriza1972

W lesie © lemuriza1972

Ścieżka © lemuriza1972

Coraz bliżej Melsztyna © lemuriza1972

Zjazd © lemuriza1972

Wąwóz...ale by sie nim zjeżdżało... © lemuriza1972

Dalsza część wąwozu... niestety zdjęcia nie oddają jego piękna © lemuriza1972

Ruiny Zamku w Melszytnie © lemuriza1972

Mury © lemuriza1972

Dunajec w dole © lemuriza1972

Żeby zrobić to zdjęcie musiałam się wdrapać na ruiny, co w butach z blokami nie jest łatwe.
Ale zwyciężyła chęć podziwiania widoku , no i te moje wspinaczkowe zapędy:)

I jeszcze raz najpiękniejsza z rzek © lemuriza1972