W poszukiwaniu utraconego telefonu 2 czyli kiedyś cię znajdę:)

Napisałam " W poszukiwaniu utraconego telefonu 2", ponieważ raz juz podobna "akcja" mi się zdarzyła. Wtedy było łatwiej bo była nas trójka, a Tomek i Andżelika mieli swoje telefony, więc dzwonili na mój i dzieki temu go odnaleźlismy. Dzisiaj było trudniej, bo Mirek nie miał telefonu, ale po kolei.
Umówiłam się dzisiaj na jazdę z Mirkiem, zaproponowałam Las R, mówiąc: ma być mgła.. będzie fajnie:).
To pojechaliśmy. wyjazd o 17, pora juz taka , że powoli zaczęło zachodzić słońce, co miało niebagatelne znaczenie w całej tej sytuacji.
Na początek troche pojeździlismy po okolicach autostrady ( Mirka jako "drogowca", ciągnie na takie budowy).
Fakt.. krajobraz zmienił się zupełnie, trudno rozpoznać stare miejsca.
Potem Las. Tam trochę wertepów itp.
W pewnym momencie zaczęła sie robić mgła. Więc wyciagnęłam telefon żeby zrobić zdjęcie.
Niestety włożyłam go do kieszeni, w której mam zepsuty zamek.
Mirek zaczął mnie pytać co u Mamy i siostry, więc zaczęłam opowiadać z przejęciem jakie miałysmy wczoraj "przygody" na pogotowiu ( bo to rzeczywiście paranoja) i pewnie wtedy wypadł mi telefon, czego nie poczułam.
zorientowałam się po dośc długim kawałku jazdy lasem.
No więc w tył zwrot.
Najpierw bardzo powolna jazda, potem już szlismy żeby zwiększyć szanse znalezienia go.
Robiło się ciemno, co te szanse znacznie zmniejszało. Rzecz jasna Mirek miał czołówkę, ja lampkę przy rowerze, ale to nie takie proste, kiedy las cały w liściach.
Sam zgubiony telefon nie przerażał mnie zbyt ( stary aparat, umowa się właśnie konczy), gorzej że potrzebny mi stały kontakt z siostrą bo sytuacja jest jaka jest, dwa, że nie mam w domu budzika i moim głownym zmartwieniem było jak sie obudzę jutro.
Tym bardziej, ze akurat jutro "przyjmuję" do mojego oddziału dwie nowe dziewczyny, więc spóźnienie się byłoby bardzo nie na miejscu.
Już obymyślałam co zrobić jak telefonu nie zjadę, jak sie obudzić...
Idziemy, idziemy nic..
Jakos tak bardzo wierzyłam w to, że go znajdę, tym bardziej, że Mirek jest taką osobą, która jakos tak powoduje, ze jadąc z nim, idąć w góry ma się duże poczucie bezpieczenstwa.
Mirek w pewnym momencie zapytał:
płaczesz już?
Nie płakałam, ale im dalej w las tym bardziej było mi smutno, chociaż cały czas powtarzałam sobie: znajdę go.
Zwątpienie w pewnym momencie mnie ogarnęło.
Mirek szedł 10 metrów przede mną.
I wtedy pomyślałam:
znajdę cię.. chociaż miałabym tu całą noc łazić..
i wtedy go zobaczyłam:)
Mirek powiedział: cholera jasna.. a myślałem , że ja go znajdę i zarobię na piwo, a tak to ja będę ci musiał postawić piwo, za to, że znalazłaś:)
Jak mogłem go przeoczyć?

Schowałam dobrze i pojechalismy w strasznej mgle.
Naprawdę strasznej:)