Poszłam więc biegać, bo od jakichś dwóch miesięcy marzyłam o bieganiu po śniegu. Zrobiłam kilka kółek wkoło „Wembley”, potem pobiegłam na pocztę po przesyłkę.

Moja znajoma wróciła z Tajlandii. Kolory, kolory, kolory.
Napisała dzisiaj:
„ Dziś poszłam do sklepiku i pomyslałam ludzie szarzy,. rozdrażnieni bez uśmiechu, zapalic zapałkę i wszystko wybuchnie”.
Wczoraj widziałam taką akcję w autobusie. Jedna pani miała pretensję do kierowcy o podobno jakąś tam sytuację, która nie wiadomo kiedy miała miejsce (że to niby kierowca nie zaczekał na jej męża i odjechał). Krzyczała jak opętana. Zapalić i wybuchnie. Fakt.

Zofia Stryjeńska pisała w swoim dzienniku:
"Nasze życie jest okropnie szare. Nawet taksówki w mieście są szare. Ubrania wasze, was, nieszczęsnych mężczyzn, to parodia bawry. Szarość! Szarość! Szarość!"
(cytat pochodzi z książki „Stryjeńska. Diabli nadali. Andżeliki Kuźniak). Niewiele się zmieniło od czasów przedwojennych. No… tyle, ze pasteloza jest i czasem ktoś coś kolorowego na siebie ubierze.
Ja bez kolorów żyć nie mogę, bo dość szarości na zewnątrz. Może mam duszę azjatycką?:).
Dzisiaj takie zdjęcie przysłała mi moja siostra. Zapytałam: że niby do mnie podobna?
- tak – odpowiedziała.
(niestety nie posiadam w domu zdjęcia na którym podobieństwo jest rzeczywiście łudzące – te same pełne policzki, na tym jestem już nieco starsza i smuklejsza:)).

Mirek zapragnął zjeść żurek, to poszliśmy do schroniska na Turbaczu.
No dobra, to ja marzyłam o żurku. Kiedy tak jechaliśmy sobie i Mirek mówił gdzie mniej więcej pójdziemy, i że po którejś tam godzinie dotrzemy do schroniska na Turbaczu, wykrzyknęłam radośnie:
- O tak, świetnie, marzę o żurku!

Popatrzył na mnie zdziwiony i powiedział:
- Ha, no to nieźle sobie to wymyśliłaś, w taki mróz na żurek na Turbacz…


Prawda jest jeszcze inna:). Pomysł na wyjazd w góry w tym terminie, wpadł mi do głowy w Wigilię. Złożyłam Mirkowi propozycję, zgodził się, wczoraj napisał, że jedziemy na Turbacz.
Pomyślałam: no to fajnie, bo ja tam nie byłam i myślałam właśnie o tym żeby pojechać właśnie tam.
Tzn. to, że tam mnie nie było to jest półprawda, ponieważ byłam tam, a jakby mnie nie było.
Był 2010 rok, słynny deszczowo-błotny sezon maratonowy, który na zawsze już w mej pamięci:) (i pewnie nie tylko mojej) - Maraton w Rabce – błoto, zimno, deszcz i Turbacz, na który wjeżdżaliśmy.
Mgła jednak była taka, widoczność zerowa, że ja nie wiem właściwie kiedy przejechałam obok schroniska. Nie było go widać.


Wstaję o 6.00 rano na termometrze – 20 stopni, hm.. nie zachęca to do wyjścia. Myślę jednak: ale przecież dzisiaj ma świecić słońce, a że nie jedzie z nami Pani Krystyna:) to mamy jak w banku, że będzie ładna pogoda. Przecież w Tatrach wytrzymywałam przy dużo gorszej pogodzie, wietrze, zamieci itd.

Rodacy! Róbmy swoje!
A Ty, Widzu, brawo bij!
Róbmy swoje!
A Ty zdrowie nasze pij!
Niejedną jeszcze paranoję
Przetrzymać przyjdzie- robiąc swoje!
Kochani,
Róbmy swoje!
Róbmy swoje! Żeby było na co wyjść!

No to skończył się nam rok 2015r.
Zawsze robiłam sobie małe lub większe podsumowania, tak więc i tym razem postanowiłam zrobić, chociaż na pewno nie będzie tak obszerne i szczegółowe jak zwykle (jeśli chodzi o ten wymiar sportowy).
Dlaczego? Bo przestało to mieć dla mnie aż takie znaczenie (w sensie wyników), zeszło na dalszy plan po prostu.
Zaczniemy Podsumowanie od sportu, bo to w końcu blog sportowy, więc tak zapewne należałoby:).

Nie spodziewałam się wiele po tym sezonie, ba wątpiłam nawet czy uda mi się zrobić generalkę. Udało się, ale… ale pomimo tego, że zdaję sobie sprawę, że chociaż kosztowało mnie jej zrobienie dużo więcej wysiłku niż zwykle, to czuję lekkie rozczarowanie. To rozczarowanie nie spędza mi bynajmniej snu z powiek, mogę nawet powiedzieć z perspektywy czasu i kilku miesięcy, które minęły od mojego ostatniego tegorocznego startu – niewiele mnie nawet obchodzi.
Zimę przepracowałam dość solidnie jak na moje możliwości i warunki, wiosną jeździło mi się dobrze, zmieniłam dietę, schudłam, więc można było oczekiwać jakiejś zmiany na lepsze. Tymczasem było… jak zwykle. Jak w ub. sezonie i jeszcze wcześniej. Przeciętnie.
I jakkolwiek pierwszy start w Kluszkowcach napawał mnie nadzieją, i początkowo niezłe miejsca zajmowałam, to potem wszystko się załamało. Planowałam sobie (bardzo chciałam) zająć miejsce na podium w generalce (dlaczego, oprócz zwykłych takich ludzkich pragnień o byciu dobrym, wyjaśnię potem). Nie udało się. To też powód do rozczarowania, ale nie do rozpaczy.

W tym roku też nie przekroczyłam granicy 5 tys km przejechanych w sezonie. Jest to bardzo symptomatyczne. Brakowało czasu na długie weekendowe jazdy, brakowało czasu na solidne treningi. Dużo weekendów spędziłam w Mielcu i chociaż przeważnie jechałam tam rowerem, to takie jazdy wielkiej wartości treningowej nie przyniosły. Absolutnie jednak nie żałuję swoich wyborów, bo jak już wielokrotnie pisałam – są rzeczy ważne i ważniejsze.
Wartością nadrzędną i nie do przecenienia byli jak zwykle ludzie i moja drużyna – GOMOLA TRAN S AIRCO. Nie będę się powtarzać – wiadomo o co chodzi. Team spirit i wszystko jasne.

Czas wypowiedzieć to na głos – rok 2016r. przyniesie mi zmiany w aspekcie sportowym. Nie wiem czy na rok, dwa nie wiem czy nie na zawsze, ale póki co kończę z regularnym startowaniem. Nie wykluczam jakichś pojedynczych startów, o ile kondycja pozwoli, ale na pewno nie będę robić generalki.
Taka decyzja była nieuchronna i kiedyś musiał nadejść ten czas. I z tego też powodu chciałam zakończyć miejscem na podium w generalce w tym sezonie. Ładnie się pożegnać. Nie udało się.

Skąd taka decyzja? Przyczyny są złożone. Okoliczności są takie, że coraz trudniej przejeżdża mi się maratony. Wpływ na to ma zapewne wiek, ale i pewnie wypalenie, brak motywacji takiej jak kiedyś. Przede wszystkim jest to jednak brak odpowiedniego treningu i odpowiedniego wyjeżdżenia. Są sprawy ważniejsze i im muszę się poświęcać. No i jest jeszcze sprawa sprzętu – mój jest mocno przestarzały, a na nowy na razie widoków nie będzie.

Poza tym cóż.. wspomniałam już o wypaleniu wyścigowym. Taki moment musiał kiedyś nadejść. Nie da się być w sporcie amatorskim, pracując i mając inne obowiązki ciągle być na tym samym poziomie motywacji, ciągle z takim samym zachwytem do uprawianej dyscypliny sportu. Nie oznacza to, że rzucam rower – Nie. Czegoś takiego nie jestem w stanie sobie wyobrazić. Mam więc nadzieję w przyszłym sezonie na wiele fajnych wycieczek w dobrym towarzystwie. Sprawozdań z maratonów na pewno nie będzie więc, ale możecie liczyć na sprawozdania z fajnych wycieczek. To tyle o sporcie.

Poza sportem rok był słodko-gorzki. Sporo rozczarowań spowodowanych tym co się działo na świecie i w Polsce, bo problem uchodźców uruchomił w ludziach jakieś głęboko skrywane niezbyt fajne cechy i to zasmucało. Fala hejtu, która się wylewała zadziwiała i zdumiewała.

W wymiarze osobistym najważniejszą dla mnie rzeczą było to, że moja siostra tak pięknie dojrzała w opiece nad naszą chorą mamą, że mnie to każdorazowo wzrusza, wiele się od niej uczę i jak patrzę na nią to jednak wiem, że jest na świecie masa dobrych ludzi. Wielki szacunek dla niej i innych, którzy mierzą się z takimi wyzwaniami.

A poza tym… wiele dobrego mnie spotkało. Takich małych radości, małych szczęść, które wypełniają nasze życie.

Wiele przeczytanych, naprawdę fascynujących książek. Gdyby przyszło mi stworzyć jakiś TOP Ten, byłoby bardzo trudno. Niewątpliwie jednak muszę wymienić „Małą zagładę” Anny Janko, odkrycie przeze mnie Filipa Springera, dwie książki Magdy Grzebałkowskiej „ 1945. Wojna i pokój” oraz „Ksiądz Paradoks”, Magdę Szabo, zwłaszcza jej „Staroświecką historię” i „Piłata”, biografię Simony Kossak, książki noblistki Swietłany Aleksijewicz, „Kalendarz i klepsydrę” Tadeusza Konwickiego, „ Gdy zniknęły gołębie”, no i to, że tak bardzo polubiłam czytanie reportaży.
Były też cztery koncerty. Liczba skromna, ale co to były za koncerty! Absolutnie genialny, ładujący mega energią koncert Piotra Bukartyka, liryczny i mocno wzruszający koncert Raz Dwa Trzy, mocno elektroniczny i rockowy koncert Kaśki Nosowskiej, i wreszcie kameralny urodzinowy koncert Hanki Wójciak i jej Kapeli w krakowskiej księgarni „Kurant”.
Każdy był inny i jedyny w swoim rodzaju.
I zdrowie – absolutnym hitem dla mnie było to, że zmiana diety zaowocowała znacznie lepszym samopoczuciem i zupełnym brakiem przeziębień. To mnie zdumiewa każdego dnia, że czuję się znacznie lepiej niż moi równieśnicy, a nawet ci znacznie młodsi, że nie przeziębiam się kiedy wkoło wszyscy chorują, że nie jestem chronicznie zmęczona, że nie chce mi się spać w pracy, że nie boli mnie głowa. Warto, naprawdę warto.

A na koniec chciałabym podziękować tym wszystkim, którzy przez ten rok mniej lub bardziej, byli przy mnie, wspierali mnie i dawali wiarę, że wszystko ma sens.
Szczególnie Eli, Bożenie, Tomkowi, Mariannie, Sufie, Mirkowi – wielkie dzięki za to, że jesteście.
Specjalne podziękowania, mocno specjalne ślę w stronę mojej SIOSTRY i Pani Krystyny.

No i mojej drużynie – GOMOLA TRANS AIRCO. Bez Was byłoby mi znacznie mniej wesoło na tym świecie:).

Oraz wszystkim, którzy tutaj zaglądają, trzymają za mnie kciuki. Bez Was to pisanie nie miałoby aż takiego sensu.

W moim profilu liczba 43 zmieniła się na 44.
Ładna liczba, do urodzin jeszcze pół roku, ale pora się przyzywczajać:).

Rok rozpoczęłam bieganiem. Zimnoooo….. Mróz mocno mnie podszczypywał to i żwawo dość biegałam.
Było pusto. Mocno pusto.
Pomyślałam: dzisiaj jestem jedyną biegającą w okolicy.
I wtedy z naprzeciwka nabiegł pan, starszy ode mnie i uśmiechnął się i krzyknął: Szczęśliwego, szczęśliwego…. MIŁOOOOOO…. Takie drobne pozornie nic nie znaczące gesty mocno mnie rozczulają. Tak właśnie.

A dzisiaj kompletnie WOLNY i szczęśliwy dzień. Leniłam się, absolutnie leniłam. Dom tylko ogarnęłam, obiad zrobiłam (a właściwie półobiad), no i ciasto. No i pobiegałam. A poza tym cały dzień w łóżku, z książką i programem III Radia bo dzisiaj Top Wszechczasów.
Jakie piękne spotkanie z Andrzejem Stasiukiem!!! „Życie to jednak strata jest” taki jest tytuł zapisów rozmów Doroty Wodeckiej z pisarzem.

Tyle mądrości na 175 stronach książki. Miałam ochotę co chwilę zaznaczać podkreślać, żeby zapamiętać. I tyle przyjemności z czytania!
„ Co jest w życiu ważne? Szczegóły. Detale. Prostota. Ta uczuć, krajobrazu, czynności. Spokój. No i żeby ze stosunkowo niskim poziomem żalu odchodzić”.

Wczorajsza noc sylwestrowa była czasem dyskusji. Ponieważ w tej dyskusji ni stąd ni zowąd pojawiła się kwestia żydowska, wyjątkowo byłam dzisiaj uwrażliwiona na ten problem. Prawda jest jednak taka, że fragment tekstu poniżej dotyczy prawdy uniwersalnej. Bo w wielu kwestiach trzeba byłoby zachować więcej powściągliwości, nie ferować wyroków, a uruchomić wyobraźnię, zdobyć trochę wiedzy. Jak wtedy lepiej żyłoby się nam w tej naszej wspólnej przestrzeni.

„ Skoro Pan nie zna odpowiedzi, to jak oczekiwać takiej refleksji od kogoś kto jest zajęty codzienną krzątaniną i nie ma czasu na zaprzątanie sobie głowy takimi pytaniami?

- Ale w takim razie można od niego oczekiwać, żeby nie ferował łatwych wyroków i choć na chwilę włączył wyobraźnię. Bo nigdy nie był potencjalną ofiarą, nigdy nie był w takiej opresji, więc niech wykaże trochę powściągliwości przy ocenie tamtych czasów. Tego można oczekiwać, anie pyszczenia, ze Żydzi to Zydzi tamto. Można oczekiwać mniejszego szczeniactwa i większego uczłowieczenia. - To znaczy? - Żeby przestał być Polakiem a stał się człowiekiem. Przekroczył chociaż w wyobraźni barierę polskości i żydowskości i wyobraził sobie, że nie jest bohaterem AK, tylko idzie do tej pierdolonej komory. Nagi, przerażony i samotny. Mógł nas spotkać taki los. To przypadek uczynił nas Polakami, a nie Żydami idącymi do komory gazowej w Bełżcu. I żadna w tym zasługa nasza ani zasługa polskości. Zresztą prawdpodobnie bylibyśmy następni. Wygodniej być Polakiem, bo skoro się nim urodziłeś, to masz wszystko na tacy. Masz gotowy patriotyzm, wszystkie odpowiedzi i pytanie, nie musisz się kształtować w żaden sposób, bo Ci wystarcza polska tożsamość, do której zresztą nie przyłożyłeś ręki. A czy jesteś świnią, czy zrobiłeś cokolwiek dobrego w tym życiu – to już nieważne”.