Nie wiem jak mogłam dopuścić do tak skandalizującej sytuacji. Wypuściłam Gomolątko-sierotkę ( a raczej pół sierotkę… hm właściwie to w 1/3 sierotkę) na poniewierkę w niebezpieczne miejsca… I co się stało??? Otóż się stało. Tak, to jest jak się dziecko z nieodpowiedzialnymi rodzicami wypuszcza z domu:). Było Gomolątko, a są… bliźniaki. Sami zobaczcie.
I pojawia się pytanie: a kto to wyżywi? Gomola Trans a może Airco?:)





Gomolątko na Granatach:) © lemuriza1972







Tak więc Gomolątko i jego brat bliźniak ( a może siostrzyczka?) przebyło długą drogę i wraz z Panią Krystyną, Panem Adamem, Marcinem i Staszkiem, oraz śląską ekipą, tym razem pozwiedzało sobie Granaty. Podobno było zimnooooo…, męcząco nieco:), stromo i pięknie jak to w Tatrach. Gomolątku i jego opiekunom mimo wszystko serdecznie gratulujemy ( tylko pilnujcie go następnym razem lepiej, bo jak się ich namnoży więcej, jak się rozpanoszą w tych naszych małych Tatrach, to trzeba będzie z nimi w Himalaje chyba jechać.... a nie wiem czy sponsora teamu stać na taki wyjazd). I jeszcze dwa piękne zdjęcia. Autorami zdjęć są koledzy ze Śląska.

Tatry w niedzielę:) © lemuriza1972
I jeszcze trochę gór:) © lemuriza1972


No i nadeszła ta wiekopomna chwila, kiedy po 30 dniach odwyku słodyczowego zjadłam… Ciastka ( tak się trafiło, że jedna pani szła na emeryturę), 3 małe czekoladki i dwa małe wafleki… Straszne??? No straszne. Nie żebym tak tęskniła, no ale tak się złożyło. I wiecie co Wam powiem? Prawdę mówiąc nie było za czym tęsknić. A dzisiaj basen. Na początku trochę niemrawo. Potem się rozkręciłam nieco. 72 baseny – 55 minut. Nie najgorzej.

Dzisiaj z domu „wygnał” mnie śnieg i mróz. Jest tak pięknie śnieżnie, biało, mroźno, że musiałam wyjść. Zima spowodowała, że znowu mnie pognało w drogę. Już się trochę martwiłam, bo miałam taki okres, że przychodził weekend, a mnie marzyła się tylko herbatka i książka. I to wystarczało. Myślałam, że może już coś całkiem niedobrego ze mną się dzieje, skoro to mi wystarcza do życia. Że może pasja do wszystkiego we mnie zdycha ( tak napisał Kurtyka, w którymś momencie swojej książki). A jednak nie…

So my friends...






Dzisiaj towarzysze moich przygód przeróżnych, pojechali w Tatry. Świadomie zrezygnowałam z tego wyjazdu, z kilku powodów, a ten najważniejszy jest taki, że nie czuję się na dzień dzisiejszy do Tatr zimowych przygotowana ani fizycznie ani mentalnie. Wczoraj Adam Sztaba , instruktor PZA, powiedział, że wyjście w góry w zimie w Tatrach powyżej schronisk, to już nie turystyka , a alpinizm. Cóż.. powinnam się czuć dowartościowana, a jednak.. ja uważam, że jestem tylko turystą i to marnej jakości wciąż. Dlatego też postanowiłam trochę lepiej się przygotować, bo ostatnie wyjście mentalnie mnie nieco zniszczyło. Po raz pierwszy zmarznięcie spowodowało wielką niechęć do dalszej wędrówki ( nigdy wcześniej tego nie czułam), po raz pierwszy jakoś po prostu .. mi się nie chciało ( czy to ta słynna intuicja – instynkt o którym wczoraj mówiono, który każe się wycofać?), i chyba po raz pierwszy tak dotkliwie odczułam przy schodzeniu to co mam w głowie czyli pewien rodzaj strachu pt jak się zachowa moja noga. Stąd różne przemyślenia i plan jak się lepiej przygotować. Ponieważ następne dwa weekendy będą trochę wyjęte z życia i na żadne wyjazdy w góry nie będzie szans , to będzie trochę czasu w tygodniu, żeby nad sobą i fizycznie i mentalnie popracować. Po co fizycznie? Bo uświadomił mi Marcin ostatnio, że może mi się tylko wydawać, że mam taki mocny mięsień czworogłowy. Jasne, on jest na pewno mocny, zdecydowanie mocniejszy niż u przeciętnego człowieka, który sportu nie uprawia, ale przy mojej kontuzji może być zdecydowanie za mało mocny. Tak więc zwiększyłam dawki ćwiczeń. Poza tym moja kondycja ogólna nie jest wcale taka wyśmienita. Do tego jeszcze jakiś preparat na kolana, zakup swoich kijków wreszcie ( ciągle jakoś się z tym ociągałam), zakup łapawic, żeby dłonie tak nie marzły i może będę gotowa. To taki plan.

A teraz o dzisiaj. W piątek Pan Wojciech Lewandowski powiedział, że przygodę można przeżyć wszędzie. Nawet pod domem. I opowiadał jak to chodzi sobie do Kampinosu i np. wraca 60 km do domu. No taka mocna, to ja póki co nie jestem, pewnie połowę z tego bym przeszła jakoś, ale tylko połowę. Chociaż kiedyś w mojej głowie zrodził się pewien szalony plan i może kiedyś to zrobię, ale muszę się lepiej przygotować. Kampinosu pod nosem nie mam, ale całkiem niedaleko ( jakieś 5,6 km od domu) mam las, o którym nie raz wspominałam czyli Buczynę. Tak więc ubrałam się ciepło , wzięłam trochę jedzenia i picia i poszłam. W międzyczasie dostałam smsa od Mirka, który chciał mnie zabrać na bieganie do Lasu Radłowskiego, ale zdecydowałam, że tego dnia wolę trochę dłużej powłóczyć się na zewnątrz. Odpisałam mu więc, że intuicja mi mówi, że załamania pogody dzisiaj nie będzie i że idę na solową wyprawę i wszystko będzie ok, GOPR-u wzywać nie trzeba będzie. I powędrowałam sobie. Początkowo śniegu było mało, co mnie nieco zasmuciło, ale im bliżej byłam Buczyny, tym więcej a i szlak nie przetarty, więc było coraz fajnej. W Buczynie weszłam w las i połaziłam trochę po czerwonym pieszym szlaku, a potem z niego zboczyłam, przedzierając się przez krzaki, chaszcze itp. Czyli w stylu Mirka. Udało mi się z bliskiej odległości dojrzeć 4 sarny. Bezcenne zobaczyć jak śmigają po tych pagórkach. Po wyjściu z lasu , doszłam do mostu w Zgłobicach i dalej powrót już wzdłuż Dunajca, tam przez moment zrobiło się mało bezpiecznie, bo w pewnym momencie zorientowałam się, ze wcale nie stoję na lądzie, a chyba na lodzie i „ucieczka”, przedzieranie się przez wiklinę, wędrówka przez pola, by po jakimś czasie dotrzeć do szlaku czerwonego pieszego. I muszę się przyznać, ze nad Dunajcem zaliczyłam też upadek ( tak, tak), schodząc z jakieś pagórka poślizgnęłam się , bo pod śniegiem była masa lodu i było bardzo ślisko. Przyjemność. Chciałam się zmęczyć – nieco się zmęczyłam. Chciałam trochę zmarznąć ( w granicach normy) – trochę zimna odczułam, chociaż specjalnie zimno nie było, jakieś minus 8 chyba. 3, 5 godziny w drodze, jakieś 15 km myślę udało mi się przejść. A jutro? jutro…. Codzienność, ale zanim codzienność nastąpi, jeszcze trochę zimowych zdjęć i film o Wojtku Kurtyce. Trochę dzisiaj o nim czytałam i zdziwiłam się, bo nie wiedziałam, ze jest synem Henryka Worcella ( wł. Tadeusza Kurtyki), który zresztą urodził się w tarnowskim Krzyżu, i długo pod Tarnowem ( dokładnie w Woli Radłowskiej bodajże mieszkał). Teraz wiem, już skąd ten talent pisarski i Kurtyki. Czytam „ Chińskiego maharadżę” i pewnie jeszcze o tym „pogadamy”, tymczasem zapraszam na film.

Jest pięknie, jest biało, jest mocno śnieżnie. Nareszcie!!!
A zanim opowiem o drugiej części Górnolotnych, to jeszcze obowiązki:). Aga , melduję, dzisiaj ponad godzinę mocnych ćwiczeń. Ale za to jutro podziałam coś dłużej outside. Koniecznie. Nie można zmarnować tej cudownej, zimowej pogody. Żyć się chcę, jak człowiek przez okno popatrzy.
Zanim usłyszałam co usłyszałam podczas spotkań z „górnolotnymi”, w telewizji zupełnie przypadkiem trafiłam na krótki wywiad na żywo z jednym z nich, Marcinem Tomaszewskim ( specjalistą od wytyczania nowych dróg na ścianach). Pani prowadząca ( jak to zwykle bywa, kiedy panie prowadzące rozmawiają z ludźmi gór) , zadała nieśmiertelne pytania:
Co pana gna w góry?
Odpowiedź: Życie
Co jest nagrodą?
Odpowiedź: Wspomnienia
Otóż cała prosta nieskomplikowana prawda  o górach.
 A dzisiaj były aż 4 spotkania. Pierwsze bardzo mnie zainteresowało, ponieważ prowadzący, instruktor PZA, opowiadał o Zarządzaniu Ryzykiem w Górach. Mówił różne ciekawe, a momentami dość kontrowersyjne rzeczy. Np. o zwyczajach TOPROWCÓW, albo o tym, że jak ktoś dobrze wygląda , to lepiej z nim nie chodzić w góry. No, ale generalnie to bardzo na plus.
Drugie spotkanie , to było spotkanie z Marcinem Lewandowskim, synem Pana Wojciecha , prelegenta z dnia poprzedniego. Ku naszemu zaskoczeniu ów Marcin, w pewnym momencie podszedł do Mirka, przywitał się , mówiąc: znamy się z rajdów ( tych ekstremalnych rzecz jasna). Potem mieliśmy okazję chwilę z nim porozmawiać. Ma różne plany górskie. Generalnie jego pasją są via ferraty. O tym też opowiadał dzisiaj. Mirek oczywiście zapałał chęcią, do odwiedzenia jednej z nich, a jak już się dowiedział, ze najbliższa jest gdzieś koło Wiednia… no to pewnie się skonczy tak, że któregoś dnia wsiądziemy w samochód i… na via ferratę:).
A potem Marcin Tomaszewski opowiadał o zdobywaniu ścian. Ciekawe to opowieści, imponujące wyczyny. Zrobiło wrażenie na nas.
I na koniec Piotr Pustelnik. Przedstawiać nie muszę. Inteligencja, doświadczenie, mądrość, osiągnięcia. Przyjemność słuchania. Przyjemność obserwowania celnych ripost w kierunku prowadzącej spotkanie. Słusznie. Kto był, wie dlaczego, ja rozwijać tematu nie chce. Krótko tylko powiem, że do katalogu pytań do ludzi gór, dołączyło ostatnio pytanie  o Broad Peak ( "Można ich było uratować? nie można? a czy kierownik wyprawy jest winny, czy nie jest?"). Momentami niestety czułam się jak na widowni jakiegoś talk show. Pierwsze zadane pytanie Panu Piotrowi wprawiło mnie w osłupienie: " Himalaizm to patologia?". Szkoda, że nie możecie zobaczyć jego wyrazu twarzy, kiedy usłyszał to pytanie.
Cieszę się, ze miałam okazję zobaczyć tego wybitnego himalaistę na żywo. No i wróciłam z książką Wojtka Kurtyki „ Chiński maharadża”. Ponieważ czytałam kilka wywiadów z nim i wiem, że to bardzo ciekawy człowiek, myśliciel… to kupiłam i spodziewam się fascynującej lektury. No zresztą on jest z Zabierzowa. Tak jak Mirek. To wszystko tłumaczy:).